παραδοχή

κάθομαι δίπλα σου και απλά σε κοιτάω

είμαι εγώ  - πιο εγώ από αυτό δε γίνεται, δεν υπάρχει

αυτό που βλέπεις δεν κρύβει τίποτα.

άφησα το μαγικό μου μανδύα σπίτι,

και είναι τόσο μακριά που δε μπορώ να τρέξω να κρυφτώ.

μη διαλέξεις εσύ να το κάνεις.

μην τρέξεις.

σε παρακαλώ - κοίτα με.

οι άνθρωποι είναι συναισθήματα.

συνήθως δεν τους αρέσει που είναι κάτι τόσο απλό

για αυτό γεμίζουν τις λέξεις νοήματα,

έννοιες που περιπλέκουν τα πάντα.

εσένα δε σου αρέσουν ο μπλεγμένες λέξεις - 

και νομίζεις ότι απλοποιείς τη ζωή.

δεν την απλοποιείς, τη διώχνεις, την τσαλακώνεις.

όταν διαγράφεις κάτι, δε χάνεται - 

απλά μένει πίσω.

ίσως να μην ξέρω πολλά, αλλά αυτό το ξέρω.

σβήσε τους ανθρώπους,

σβήσε το τηλεφώνημα, το μήνυμα, το γράμμα.

αλλά όταν θα μελαγχολείς εκεί θα εμφανίζεται,

ό,τι σε πόνεσε.

δεν ξεπερνάμε τίποτα, μαθαίνουμε να συνεργαζόμαστε.

ό,τι σε έκανε να γελάσεις, να κλάψεις, να πονέσεις

είναι εκεί

ολόκληρο

αλλά όχι δυνατό.

και ό,τι αγαπάς ή αγάπησες,

πραγματικά - 

τόσο που να γελάς όταν βλέπεις μια χαμογελαστή φωτογραφία

που να κλαις κρυφά όταν το βλέπεις να κλαίει

που να πονάς επειδή η καρδιά σου δεν είναι δική σου - 

ποτέ δε θα το μισήσεις,

και πάντα θα σου λείπει.

σκατά

πονάει

Σία*