stardusting

δεν πιστεύω στις αποφάσεις και τις αλλαγές που σε κάθε Πρωτοχρονιά  ανακοινώνουμε στους εαυτούς μας. Είναι ένας τρόπος να ξεγελιόμαστε, ότι ίσως κάτι πάνω μας τελικά πολεμήσει και αλλάξουμε ό,τι δε μας αρέσει. Αλλά μη γελιέστε, ό,τι είμαστε δυστυχώς το αγαπάμε ίσως είναι αρρωστημένο -  αλλά κανείς δε με αγαπά περισσότερο από εμένα και με αγαπώ όπως είμαι. Αμφιβάλλω ότι εντέλει αλλάζουμε αυτό που είμαστε, ίσως βελτιώσουμε κάτι, αλλά μόνο αλλαγές που θα μας ωφελήσουν και θα μας φέρουν κάποιο μικρό ή μεγάλο κέρδος. Πιστεύω όμως στο "ευχαριστώ" σε όλους αυτούς που ήταν εκεί όταν τους χρειάστηκες και το ζήτησες, αλλά κυρίως όταν τους χρειάστηκες και δεν είχες δύναμη να το ζητήσεις. Ευχαριστώ, που με έκανες αυτή που είμαι, που μου θυμίζεις ποια έχω γίνει, που μου μαθαίνετε την αγάπη, που είσαι σκληρή και όμορφη, που πάντα πιστεύεις στο καλύτερο, που είσαι η καλοσύνη, που είσαι δίνεσαι σε ό,τι θέλεις, που μας χαρίζετε αγάπη, που με κάνετε δυνατή, που

ξέρεις τι σημαίνει να ψάχνεις; γενικά όχι να ψάχνεις, για να βρεις, αλλά να ψάχνεις έτσι για το παιχνίδι. Κάτι να γεμίζεις τις ώρες σου. Συνέχεια να καταλήγεις σε φιλοσοφίες, διδάγματα και τελικά η ζωή σου να συνεχίζει ίδια. Λες και βρήκες το αγαπημένο σου τραγούδι, το βάζεις σε επανάληψη και από ένα σημείο κ μετά απλά έχεις σταματήσει. Και μολις ξαφνικά γυρίσεις το κεφάλι, ακούς μια μελωδία, χαμογελάς και συνεχίζεις να ζεις σε έναν λήθαργο. Και άραγε τι έψαχνες όταν πατούσες την επανάληψη; Μια εφήμερη επανάληψη αυτής της ωραίας αίσθησης που είχες όταν την πρωτοένιωσες; Και έτσι τελικά δεν κάνουμε στη ζωή μας; Συνέχεια βρίσκουμε αισθήματα όμορφα ή άσχημα που ανεβάζουν την αδρεναλινη μας και μας δίνουν κάτι. Και ψάχνουμε φθηνές αντιγραφές να τα ξανανιώσουμε αλλά μια αντιγραφή, είναι μια απομίμηση. Κανένας δε μπορεί να αντικαταστήσει ό,τι γνήσιο ένιωσες είδες. Ζητάμε έτσι από ό,τι μας περικυκλώνει, να μας αναβιώνει συναισθήματα που μας προκάλεσαν άλλοι άλλα

Ένα ολόκληρο μισό χωρίς εσένα και όσο και να είναι, μισό/ολόκληρο/πολύ/λίγο είναι χωρίς εσένα και ό,τι είναι χωρίς εσένα είναι απλά λειψό. Και τώρα έρχεται η δική μου Πρωτοχρονιά  και θα σβήσω τα κεράκια χωρίς εσένα. Και είναι τόσο περίεργο, να μη νιώθεις την παρουσία ενός εγώ σου εδώ δίπλα σου, να λείπει από δίπλα σου  όλο αυτό που σε έκανε άνθρωπο. Ξέρεις όμως πως είσαι μια συνέχεια, ένα ολόκληρο μισό και εσύ. Οι άνθρωποι φεύγουν, οι άνθρωποι μεγαλώνουν, οι άνθρωποι αλλάζουν, τα πάντα κινούνται. Τελικά κανείς δε χάνεται, κάθε μας ανάσα αφήνει ένα μικρό χνώτο πάνω στη ζεστασιά ενός άλλου ανθρώπου.  Και έμεινα να γεμίζω τα μισά, να είμαι ένα μισό και να μεγαλώνω για να γίνω ένα ολόκληρο. Το μέλλον μας είναι ασαφές, αλλά οι ανάσες που άφησαν όλοι εκείνοι που έφυγαν πριν από εμάς, ζεσταίνουν τον κόσμο, γεμίζουν οξυγόνο τα πάντα, και τα όνειρά τους σύννεφα με ουράνια τόξα  χωρίς ιδιοκτήτες να πλανώνονται. Σία*

Σε ένα σημείο σκοτεινό που κανένα χέρι και καμιά φωνή δε φτάνουν, σε μια τρύπα που με τα χέρια σου μεγάλωσες κρυμμένος από όλο τον κόσμο και μόνο η φωνή σου να ακούγεται πια και αυτή όμως όσο κατεβαίνεις να χάνεται και ο δρόμος για να γυρίσεις, τόσο σκοτεινός δε θα μπορέσεις να τον περπατήσεις, ίσως χρειαστεί να κατέβεις στα γόνατα, να ψηλαφίζεις και να σέρνεσαι, σιγά και αργά, αν πας γρήγορα θα χτυπήσεις. Η βρωμιά από τα γόνατά σου θα ξεπλυθεί, αλλά οι πληγές θα αφήσουν σημάδια. Αξίζει να βγεις όμως να δούνε όλοι ότι δεν άλλαξες, θα δεις εσύ ότι είσαι ο ίδιος, μπορεί να έχασες τα ζωντανά σου χρώματα, αλλά ο ήλιος θα σου τα ξαναγεμίσει. Μπορεί να σε ξέχασαν, αλλά θα ανασάνεις δίπλα τους δυνατά μπορεί να είχες χαθεί αλλά φώναζες να μείνεις εκεί και μας δε χάνονται. καθρέφτης.αντανάκλαση. Σία*

Είναι μερικές ώρες που απορείς με πόσα πράγματα μπορεί να γεμίζει η ζωή σου και πού βάζουμε ένα όριο, στο ποιους αγαπάμε, ποιοι είναι φίλοι μας  και ποιοι δε μας είναι απαραίτητοι. Η ζωή είναι γεμάτη ανθρώπους, κάθε μέρα βλέπεις άπειρους, μιλάς με λιγότερους και θυμάσαι ελάχιστους. Τη στιγμή εκείνη που θα χάσεις έναν, έναν από τους ελάχιστους για τους οποίους θα έδινες  τα πάντα, εκείνη τη στιγμή ξέρεις λοιπόν τα όριά σου. Ίσως όχι άμεσα, γιατί όταν αποκολλάται ένα κομμάτι σου, ο πόνος σε τυφλώνει και χάνεις κάθε μια από τις αισθήσεις σου. Εγώ ίσως ακόμα να μην ακούω. Ξέρεις ότι η ζωή σου, είναι ένα μακρύ μακρύ ταξίδι -  και μην ακούς αυτούς που λένε ότι είναι μόνο μια στιγμή. Για εσένα είναι αιώνας, και κάθε δευτερόλεπτο μοιάζει μικρό ή μεγάλο ανάλογα με τη δική σου ματιά. Και σε αυτή την αιωνιότητα, λίγοι άνθρωποι χωράνε. Μια οικογένεια -  κανονική κ ευρύτερη -  και λίγοι φίλοι. Γιατί την αιωνιότητα, δε μπορείς να τη

να ξυπνάω μέσα στη νύχτα και δίπλα μου να νιώθω το σώμα σου ζεστό και δικό μου, σαν ένα κομμάτι μου. να κυλάει η νύχτα δίπλα σου και όταν νιώθω μόνη να σε αγγίζω και να γίνεσαι δικός μου γιατί μόνο έτσι δε θα βλέπω εφιάλτες. να ξημερώνει ο ήλιος και εγώ να έχω εσένα για μαξιλάρι κάτι να δροσίζει το σώμα μου σε μια κόλαση ζωή. να ετοιμάζεσαι να φύγεις και να μην τον νοιάζει τίποτα, απλά ότι ανήκετε ο ένας στον άλλο, ήσουν έτοιμη, θα ξαναετοιμαστείς. να είναι μακριά σου όλη μέρα και όμως αν βρείτε ευκαιρία, να κρύβεστε σε μικρούς δρόμους λες και ο κόσμος κλείνεται μόνο σε εσάς. να γυρνάω σπίτι, από μια μέρα εφιάλτη και ένα σου χάδι, κοντινά τα σώματά μας να είναι 10 ώρες ύπνος, απογευματινό στην αγκαλιά σου. να κοιμάμαι δίπλα σου, γιατί έτσι θέλεις και όμως δε θέλω, και κανείς να μην ξέρει πόσο ανάγκη έχουμε να μισούμε ο ένας τον άλλο τόσο, που να λατρευόμαστε. έλα να μπλέξουμε τα μπούτια μας, να ξυπνήσουμε γόρδιος δεσμός. Σία*

δε θέλω να σας χαλάσω την ουτοπία, αλλά η ζωή είναι νόμοι και κανόνες, όλα τα άλλα είναι δημιουργήματα της φαντασίας μας, για να νιώθουμε ότι έχουμε εμείς το πάνω χέρι και όχι οι νόμοι. Είναι νόμος πώς θα γεννηθείς, το είδος αναπαράγεται, σε μια ένωση που ορίζει η φύση -  και απλά υπάρχεις. Είναι νόμος πώς θα ζήσεις όσο το σώμα σου αντέχει. Είναι φύση ότι θα γεμίσεις τη ζωή σου με άλλους, άλλους σαν εσένα, γιατί είμαστε κοινωνικά όντα -  άτομα μαθημένα στην εξαρτώμενη επιβίωση, γιατί κανένας μας δεν είναι αυτάρκης. Είναι φύση να επιζητάς την ευτυχία, νιώθεις ότι τη δημιουργείς και ότι έρχεται, αλλά είναι κανόνας  η νίκη του δυνατότερου. Είναι νόμος πως θα πεθάνεις, γιατί το σώμα σου χάνεται, εξαφανίζεται μέσα στο χρόνο καθώς μεγαλώνεις. Όλα τα άλλα που χρωματίζουν τους νόμους, η πίστη η ευτυχία η αγάπη το μίσος ο πόνος είναι η ανάγκη μας να κυνηγάμε τη ζωή και να την εξουσιάζουμε. Μια παραίσθηση ότι κάτι πετυχαίνουμε, ότι κάπως επηρεάζουμε όχι τη δική

μερικές φορές απορώ , τι είδους άνθρωποι είμαστε; μονίμως ψάχνουμε  κάποιον να γεμίζει τις κενές νύχτες, κάποιον να περπατά δίπλα μας, κάποιον να μας μιλάει αληθινά. Όταν βρίσκεις εκείνον όμως που θα σε κοιτάξει διαφορετικά, που θα εκτιμήσει όσα έχεις  και όχι όσα απλά δείχνεις -  αλλάζεις. Αποκτάς ένα κέλυφος ασφάλειας, είσαι κάτι διαφορετικό από αυτό που γνώρισε, και φέρεσαι αμήχανα/ άβολα/ περίεργα/ χαζά. Μιλάς για σένα, σαν να είσαι άλλος στερείς την ευκαιρία να σε ανακαλύψουν και η λέξη "εγώ" ακούγεται σε μόνιμη επανάληψη. Όλοι είμαστε έτσι, έτσι είμαστε  με όσους μας ενδιαφέρουν  λίγο παραπάνω από  ό,τι θα θέλαμε για να αισθανθούμε ασφαλείς. Αλλά ο κόσμος δε φτιάχτηκε με ζώνη, σκέψου ότι  η Γη ειναι μια σφαίρα που γυρνάει χωρίς κανένα στήριγμα  μέσα σε ένα αχανές σύμπαν  και αν αρχίσει απλά να πέφτει δε θα σταματήσει ποτέ. Γιατί να μην αφεθείς σε αυτή την πτώση μέσα σου; Δε θα χτυπήσεις,  το κενό

δεσμός - σχέση δεσμός, αλληλεπίδραση μεταξύ δύο. τίποτα επίσημο, ένα αόρατο δέσιμο, σαν κάτι να σε ενώνει. Άλλες φορές το βλέπεις και σε τραβάει, άλλες φορές χαλαρώνει τόσο που αρχίζεις και πλέκεις άλλους δεσμούς. σχέση, επίσημος ορισμός και αλυσίδα. γνωρίζεις έναν άνθρωπο, αναλύεις κάθε του σκέψη και κίνηση, συμπεραίνεις τα νοήματα, ενώ οι λέξεις του είναι απλές και ξεκάθαρες. Οι λέξεις είναι πολυσήμαντα εργαλεία τις χρησιμοποιούμε για να μεταφέρουμε νοήματα, τα υπονοούμενα είναι συγγραφικό εργαλείο. Ό,τι λες να το εννοείς και όχι να το υπονοείς. Δημιουργούμε δεσμά, σε μια ακόμα ανάγκη ελέγχου και εξουσίας. Οι σχέσεις, είναι ένας συνεχής αγώνας για κυριαρχία. Για αυτό να προτιμάτε τους δεσμούς. Κανένας δεσμός δεν είναι γόρδιος, ακόμα και αυτοί λύνονται. Αλλά η σχέση μοιάζει σαν μια αιώνια αλυσίδα, ο συσχετισμός πάντα θα γίνεται. Σία*

γεμάτοι ανθρώπους, γεμάτοι στιγμές, γεμάτοι συναισθήματα. αυτά νιώθουμε κάθε μέρα, μας γεμίζουν  και τα αναλύουμε δευτερόλεπτο προς δευτερόλεπτο, για να καταλήξουμε ποιοι είναι δικοί μας και ποιοι όχι. Και τι δένει σε αυτή τη ζωή, τα πάντα μεταξύ τους; Δεσμοί. Μια αόρατη ένωση που μας φέρνει κοντά, άτομα, πράγματα, τα πάντα. Η αλληλεπίδραση φέρνει την ένωση. Εμπειρίες ατόμων, χαμόγελα χωρίς αντικειμενική ουσία, και τελικά ποιοι είμαστε; Είμαστε το σύνολο, της εικόνας που έχουμε δημιουργήσει, σε κάθε άνθρωπο που έχουμε δεσμό μαζί του. Δεν εννοώ μόνο ερωτικό. Για όλους μας υπάρχει κάποιος  που μας πληγώνει,  που μας αγαπά, που μόνιμα επιστρέφουμε σε αυτόν, που είμαστε εθισμένοι. Εσύ τι είσαι για τους ανθρώπους σου; Εσύ ποιός είσαι μέσα σου; Αλλά τελικά ποιό κομμάτι θα μπει που  εσύ το αποφασίζεις, γιατί κάθε βλέμμα δεν έχει την ίδια βαρύτητα και κάθε άτομο δεν έχει την ίδια ουσία. Εσύ ποιες σκέψεις είσαι;

ποτέ δε θα καταλάβω  γιατί πατάμε pause στη ζωή μας, όταν γύρω σας απλά τα πάντα συνεχίζονται. δεν αποδέχεσαι καταστάσεις γιατί ζεις το δράμα σου  καθυστερώντας τη λύτρωση σου, από το πένθος της είδησης. Η ζωή κυλάει, όσο κ να πονάς,  να βρίσκεις δικαιολογίες,  να κλείνεσαι,  να κρύβεσαι,  να προσέχεις. Θα κυλήσει μαζί σου ή χωρίς εσένα; Πόσο πιο εύκολο  θα ήταν να παλέψεις για κάτι  δίνοντας του απλά 1 ευκαιρία, να αποτύχεις  κ απλά να ψάξεις την τύχη σου αλλού; Πόσο πιο εύκολο θα ήταν να μην κολλάς σε αποτυχημένες και τελειωμένες καταστάσεις; Κάθε τέλος, είναι η αρχή για κάτι νέο. Πιο πολύ μας πονάει, ο πόνος του αγνώστου και η απορία του τι θα συναντήσουμε στο μακρύ μας μέλλον, παρά η απώλεια. Σία*

15/06/2013: σήμερα έχασα το μπαμπά μου.έτσι ξαφνικά,έτσι χωρίς λόγο. 16/06/2013: με κοιτανε εντωμεταξυ που περπαταω ανιωθη στο σπιτι,δεν κλαιω,δεν κοιταω κανενα.Απορουν τι νιωθω 17/06/2013: ολοι μου λενε ποσο δυνατη φαινομαι.ετσι θα ηθελε ο μπαμπας 18/06/2013: επιτελους ολα τελειωσαν 19/06/2013: στον πονο του αλλου οι κακοι ανθρωποι,βγαζουν το χειροτερο εαυτο τους 20/06/2013: μας έφεραν και το αμάξι σήμερα. δεν πρόλαβε να το οδηγήσει πίσω σπίτι. 21/06/2013: δεν έχουν όλες οι αναζητήσεις απάντηση και όλες οι απαντήσεις δε θα σε ησυχάσουν, αν τις βρείς 22/06/2013: ελπιζω μπαμπα τωρα που εισαι στον παραδεισο κ μαθαινεις τα αισχη μου,να μη με φτυνεις <3 23/06/2013: ο παπάς μας έχει ringtone καμπάνες.όταν το άκουσα νόμιζα ότι χτυπούσαν. 24/06/2013:  αρχιζουν πλεον κ ασχολουνται με το γαμο μου εδω.αν θα παντρευτω.να παντρευτω απο ερωτα.να ειμαι ανοιχτη κ να μη βαζω προτεραιοτητες 25/06/2013: ειμαι η κορη του μπαμπα μου.γεγονος. 26/06/2013: με

Όταν πολεμάς τον εαυτό σου, τίποτα δε μοιάζει πιο σκληρό. Τα πρέπει είναι τόσο περισσότερα από κάθε θέλω σου. Όσο και να παλεύεις τον κόσμο, κανόνες υπάρχουν  και εσύ δε μπορείς να αποτελέσεις την εξαίρεση. Υπάρχουν εκείνοι που δε θα πλήγωνες, όχι γιατί συνειδητά τους νοιάζεσαι. Άμαχοι υπόλογοι στα δικά σου λάθη; Είσαι σαν κύμα και εγώ τόσο αδύναμη σε εσένα να αντισταθώ. Ανίκανη να πολεμήσω, γιατί όσα και αν είναι τα πρέπει, τα θέλω μου πιο δυνατά, πιο λάθος όμως. Με νικάς και χάνω, με δυνάμεις ελάχιστες. Ποιά δύναμη χρειάζομαι για να σε πολεμήσω, όταν η επιθυμία να χάσω είναι τόσο δυνατότερη από κάθε μου ανάσα; Ψάχνω τρόπους να μην πνιγώ, αλλά κάθε σου βλέμμα που δήθεν δε βλέπω, με γεμίζει με όλα εκείνα που αρνούμαι ότι θέλω. Η μικρή μας ζωή, πολύ μεγάλη για ενάρετες πράξεις. Δικαιολογίες σε ό,τι θα προκύψει. Άκου τι νιώθω, τα μάτια μου ό,τι πιο αληθινό θα έχω, τώρα πια δε σε κοιτάνε. Να φοβάσαι ό,τι δε γίνεται, να φοβάσαι ό,τι κρύβεται,  πίσω από κ

έχουμε μάθει να πολεμάμε για όλα εκείνα που θέλουμε και μας ανήκουν. πολύ σπάνια αναρωτιόμαστε αν  εμείς τους αξίζουμε. και όταν αυτό που θέλεις, δε μπορεί να σου ανήκει; κάποιος άλλο έχει αποφασίσει, πριν από εσένα, ότι έπρεπε να μπει σε διαφορετικό παζλ. τα πάντα πάνε σε ζευγάρια κ αν δεν προλάβεις ένα κομμάτι, ενώνεται με άλλο. Όπως όμως μάθαμε στο σχολείο, τα ζευγάρια υπάρχουν για να χωρίζουν. Χημεία. Άτομα. Συνεχώς κινούνται,  και ακόμα κ αυτό που νομίζαμε  ά-τομο κ αδιάσπαστο  έχει κομμάτια μικρότερα. Και όπως κάθε διαίρεση, έτσι κ τώρα -  μπορεί να γίνει προσεκτικά και κλειστά, χωρίς εκρήξεις και θυμούς. Θέλω να σε έχω και ας μη μου ανήκεις. Συμβιβάζομαι, δεν αποδέχομαι. Δε μπορείς πάντα να προσέχεις να μην έχεις ζημειές κ απώλειες. Η ζωή είναι αέναη και εγώ πολύ μικρή για να ακολουθώ ένα μονοπάτι. Άλλωστε εγώ είμαι και τα λάθη μου, και από αυτά μόνο μαθαίνω. Και μόνο λάθη ξέρω να κάνω, δυστυχώς ή ευτυχώς. Τίποτα δε μένει σταθερό κ αδιάβλητο

Λοιπόν, για να το ξεκαθαρίσουμε,  αγάπη δεν υπάρχει. Απόλυτο,  σκληρό,  μακάβριο ίσως -  αλλά ειλικρινές και τόσο λίγο. Δεν ξέρω πώς να ορίσω την αγάπη υπάρχει μια έννοια υποκειμενική αυτό που εμείς βλέπουμε,  καταλαβαίνουμε, αντιλαμβανόμαστε. Μα αυτό δεν είναι αγάπη,  είναι εξάρτηση, είναι νοιάξιμο, είναι αρρώστια. Αγάπη θα μπορούσε να είναι, το αίσθημα που κάνει έναν άνθρωπο  σημαντικότερο, από τον εαυτό σου. Και μόνο αυτό, την κάνει απωθητική, εκτός από ανύπαρκτη. Αυτό που νιώθετε και ορίζετε αγάπη, στην πιο υγιή μορφή του είναι νοιάξιμο στην πιο υπερβολική είναι εξάρτηση Ορίζουμε σαν αγάπη, την ανάγκη μας να ελέγχουμε και να καθορίζουμε έναν άλλο άνθρωπο και όχι να επιδιώκουμε να τον κάνουμε ευτυχισμένο. Βλέπουμε στον άλλο μια ιδιοκτησία μας,  σαν κάτι πάνω του να μας ανήκει. Αλλά αξιώνει η αγάπη, κτήση; Αγάπη είναι, ελευθερία,  στοργή,  ανεξαρτησία. Αυτό το σύνολο, δεν υπάρχει λοιπόν σε κανένα μας. Το ένστικτό μας, μας κάνει κτητικούς,

είναι κ μερικοί άνθρωποι που ποτέ δεν τους περίμενες, εκεί που απλά υπάρχεις - εμφανίζονται γιατί απλά μπορούν. είναι μια μαγική ικανότητα, συνήθως σε αφήνει άναυδο. άναυδος: επίθετο, λέξη σύνθετη - ενώνει το αν: αρχικό στερητικό πρόθημα, δηλώνει την απουσία, με την αυδή: ουσιαστικό, η φωνή - δηλώνει τον κατάπληκτο. κατάπληκτος: επίθετο λέξη σύνθετη - ενώνει το κατά: επίρρημα, δηλώνει αντίθεση, με την πλήξη: ουσιαστικό, δηλώνει το δυσάρεστο συναίσθημα ανίας - δηλώνει έκπληξη για κάτι απροσδόκητο. έκπληξη: ουσιαστικό, λέξη σύνθετη - ενώνει το εκ: επίρρημα, δηλώνει στέρηση, με την πλήξη: ουσιαστικό, δηλώνει το δυσάρεστο συναίσθημα ανίας - έντονο συναίσθημα απορίας. και καταλήγεις να μη βρίσκεις ποτέ, αν αυτό που νιώθεις είναι θετικό ή αρνητικό. ξέρεις μόνο πώς γεμίζει τις μικρές πτυχές σου. εκείνες τις πτυχές που το φως βλέπει, μόνο στις κλειστές σας πόρτες. σε γεμίζει στο τώρα και το αύριο είναι μια υπόσχεση, που ίσως έρθει, που ίσως σου φέρει

μερικές φορές απορώ τι μπορούμε να κάνουμε να πετύχουμε, αν είμαστε φτιαγμένοι να κυκλοφορούμε σε συν1 αριθμό. απορώ αν είμαι εγώ φτιαγμένη, να είμαι μαζί με άλλους ανθρώπους. δεν ξέρω αν είμαι περίεργη, διαφορετική, μονότονη ή πρωτοφανής. απορώ. γενικά έχω μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μου, αλλά ξέρω ότι δε θα την είχα αν δεν είχα πετύχει έστω και λίγα, ελάχιστα, από όσα θέλω. και δε θα ζητούσα τίποτα παραπάνω, αν δεν είχα πραγματικά πετύχει. ξέρεις τι είναι επιτυχία; ξέρεις τι είναι ευτυχία; η διαφορά είναι ένα επί κ ένα ευ -  και σε τι διαφέρουν μεταξύ τους; είσαι ευτυχισμένος με την επιτυχία,  ή πετυχημένος με την ευτυχία; άλλες φορές πάλι αναρωτιέμαι, πώς γίνεται να ταιριάζουμε και να επικοινωνούμε με άλλους, όταν κανείς δεν ξέρει ποιοί είμαστε πραγματικά; μόνο ό,τι δείχνουμε, και αν ό,τι δείχνουμε είναι το απόλυτο ψέμα; δεν ξέρω αν με ξέρουν πραγματικά όσοι με αγαπούν, αν αγαπούν αυτό που είμαι ή αυτό που βλέπουν σε εμένα. τι θαυμάζουν; αν εγώ δεν ήμουν

δύο πράγματα,  ένα για τους εθισμένους συντρόφους  κ ένα για εκείνους που δέρνουν (που συντρόφους δεν τους λέω) εθισμένοι -  αν δε φύγεις όταν μπορείς, στο τέλος θα γίνεις αυτό που παλεύεις  να μη καταντήσει ο άλλος. ο πόνος να προσπαθείς,σε διαλύει. φύγε. εκείνοι που δέρνουν -  δε θα αλλάξουν ποτέ,  εσύ μόνο θα αλλάζεις,  χρώματα στο δέρμα σου. φύγε. οι κακιές συνήθειες  που μας κανουν  να ξεχνάμε  ή να αισθανόμαστε δυνατοί, δε φεύγουν. και αυτή η εμμονή μας  να νομίζουμε ότι μπορούμε να τους αλλάξουμε όλους. εδώ στον εαυτό μας μέσα, πιο απλές κακές συνήθειες απαξιούμε. δυνατότερος στο τέλος, δεν είναι εκείνος που δε σταματά να επιμένει, αλλά που ξέρει πότε πρέπει να φύγει. γιατί κάποια πρέπει,μας σώζουν τη ζωη. Σία* (έβλεπα τη 10η εντολή, στον Alpha και απόρησα με την απάθεια προς τη ζωή της ίδιας, αλλά και της οικογένειάς της.)

βλέπω παντού,  σήμερα η πρώτη μέρα ενός βιβλίου με 365 σελίδες, και σκέφτομαι αν βλέπουμε το 2013 σαν ένα τόμο ενός μεγάλου μυθιστορήματος τότε η ζωή μας είναι αληθινή ή απλώς μια ιστορία που διαβάζουμε τελικά. θέλω να ζω,  επιλέγω να ανασαίνω, προτιμώ να νιώθω. θέλω να ζήσω -  ένα μεγάλο έρωτα που θα με συναρπάσει ως το τέλος,  που θα με γεμίσει δάκρυα πόνου κ ευτυχίας,  που θα με κάνει να γίνομαι καλύτερη,  που θα με κάνει να χάνομαι στην αγάπη του. μια τεράστια επιτυχία που θα με ζαλίσει σαν μεθύσι, που θα με ανεβάσει στο ψηλότερο βάθρο, που θα με κάνει σοφότερη, που θα με αφήσει να χαρίσω κάτι όμορφο στον κόσμο. την αρμονία με όσα κ όσους αγαπώ, αυτό θέλω να ζήσω. επιλέγω να ανασαίνω -  με ό,τι αξίζει για να νιώθω ζωντανή κάθε μέρα για να έχω μέσα μου μόνο ομορφιά για να μην ξεχνάω ποτέ να σκεφτώ. με ό,τι αγαπώ για να μη σπαταλώ καμία στιγμή, για να αφήνω την καρδιά μου ελεύθερη, για να κάνω τους άλλους ευτυχισμένο