stardusting

μυστικό: ουσιαστικό: πληροφορία που είναι γνωστή από ένα μόνο άτομο ή από μικρό κύκλο ατόμων, η οποία πρέπει να παραμείνει κρυφή Secret: noun: /ˈsiːkrɪt/ a valid but not commonly known or recognized method of achieving or maintaining something   lost 15 secrets before that, somewhere before history and reality Secret #16: if you miss then you call me, if you love me then you hold me Secret #17: σημασία δεν έχουν οι δείκτες του ρολογιού, αλλά πότε οι στιγμές μαζί σου τους κάνουν να σταματούν. Secret #18: Οι λέξεις που μας χωρίζουν, ίσως είναι χιλιάδες, αλλά οι στιγμές που μας ενώνουν αγγίζουν το άπειρο Secret #19: simplicity over everything Secret #20: ποτέ μη λες ποτέ, αλλά να θυμάσαι ότι το "για πάντα" είναι τώρα Secret #21: ποτέ δεν είπα μέχρι τώρα αντίο, ίσως γιατί μέσα της έχει το αν - και εγώ σε αποχαιρέτησα Secret #22: from you I have no secrets, because you hear before I speak & you fell me before I feel Secret #23: My heart skips a bit eac

σε έναν ουρανό γεμάτο φώτα συναντηθήκαμε πολλές φωνές, και αστέρια να πέφτουν αγγίζοντας το έδαφος βρόντοι και κρότοι και πάνω από όλα ευτυχία. θυμάμαι πολλές φορές η καρδιά μου να μην είναι στο έδαφος και κάθε μου κίνηση ακτινοβολούσε ευτυχία. Ήμουν δική του και ήμουν μοναδική και τα πράγματα έμοιαζαν παντοτινά και γεμάτα αγάπη.  και όμως τελικά τίποτα δεν είναι εκεί για πάντα - μόνο εγώ. Με είχες ακουμπήσει με τόσο ειλικρίνεια, είναι φορές που ξέρεις ότι κάποιος θα μείνει στη ζωή σου. Αλλά ο κόσμος μου ήταν μικρός -  κλεισμένος σε ένα δωμάτιο με χρωματιστούς τοίχους και πολλές ζωγραφιές. Εκείνες τις μέρες είχα σταματήσει σε ένα δωμάτιο - σου το είπα -  γεμάτο χρώματα, λέξεις, ζωγραφιές, μυρωδιές πρωτόγνωρες. Αλλά κανείς δεν έβλεπε την ομορφιά του πάρα εγώ και αυτός - και ίσως αυτό να ήταν που κατέστρεψε το δωμάτιο. Ό,τι δεν αναπνέει χαλάει, μαυρίζει - και έτσι οι μέρες άλλαξαν τον κόσμο μου - τα χρώματα σκούρυναν, οι ζωγραφιές έγιναν αλλιώτικες, οι λέξεις πονούσαν και κάθε αίσθηση

είναι μια αλήθεια και αυτή, που αρνείσαι, νομίζω ότι όσες φορές είπες, ναι υπάρχει, κάτι πήγε λάθος. ξέρεις τι έχει γίνει σε μια ζωή που με έχει ακουμπήσει? και ο κόσμος κάθε φορά μου έλεγε ψάξε κ άλλο όλοι πάντα λένε ψάξε, σκάψε, υπόμεινε, αναζήτησε όταν θέλεις κάτι πάντα το αναζητάς. όσες φορές αγαπημένη μου το έκανες ίσως να μην ήταν σωστό γιατί ό,τι είναι σωστό γίνεται ίσως να μη χρειάζεται να ξέρεις γιατί ο κόσμος κινείται έτσι. κανείς μάλλον δεν ξέρει. και τώρα τι? ανοίγεις τα μάτια και κάτι έχει αλλάξει και λες "όχι" και όλα έγιναν εκείνα τα λίγα δευτερόλεπτα - που έκλεισες τα μάτια. έκλεισες τα μάτια και ο κόσμος ήταν γεμάτος ερωτήσεις φωνές το χάος ενός δεσμού που δεν έπρεπε να υπάρχει. και όταν σε κάθε σου κίνηση το σύμπαν σε προειδοποιούσε, και εσύ το αγνοούσες - φταις που πληγωθήκατε. εσείς το κάνατε. και τώρα τι? τα άνοιξες και ο κόσμος είναι ένα άλλο χρώμα. τόσο ίδιος πάλι, αλλά τόσο μοναδικός. και απορείς πάλι και με ρωτάς - αν μήπως απλά κρατιέσαι από τα ν

ποτέ δε θα σου πω καλημέρα ούτε καλησπέρα, ούτε και καληνύχτα ποτέ δε θα σε αποχαιρετήσω,  δε θα σου πω γειά σου ή αντίο ποτέ δε θα σου πω "σ'αγαπώ", ίσως ποτέ και να μη σε κοιτάξω όπως περιμένεις ποτέ δε θα σου πω πόσο όμορφος είσαι, και ποτέ δε θα σε αγκαλιάσω με όλη μου την ψυχή ποτέ δε θα σου πω πόσο μου λείπεις, ούτε θα σε κοιτάξω όταν φεύγεις και ξέρω ότι θα σκεφτείς ποτέ μη λες ποτέ και νιώθω ότι θυμώνεις όλο κ πιο πολύ - με κάθε μου λέξη. Κάθε γραμμή σε κάνει να νιώθεις πιο μόνος και πιο χαμένος, αλλά ο κόσμος είναι γεμάτος ανατροπές και πόνο -  κάτι που εγώ δε νιώθω. Μη πληγώνεσαι από ανθρώπους που δεν έχουν αισθήματα, γιατί κανείς τους δε θα νιώσει τον πόνο σου, και είμαι ανάμεσα σε εκείνους που ποτέ δε θα καταλάβουν γιατί πονάς. δε θα σου ποτέ καλημέρα, καλησπέρα, καληνύχτα ούτε θα σε χαιρετήσω γιατί τότε θα μου λείψεις ακόμα περισσότερο. ποτέ δε θα σου πω ότι σε αγαπώ,  αν η ανάσα μου δεν είναι δίπλα σου. ποτέ δε θα μάθε

ίσως ήταν από εκείνες τις στιγμές που απλά ήξερες ότι κάτι άλλαζε στη ζωή σου για πάντα και επειδή το ήξερες ίσως να μην το έκανες απλά ήσουν εκεί και ζούσες όσα έχεις. Ενιωθες, γελούσες, χόρευες, τραγουδούσες, έκλαιγες. Ίσως όλα να ήταν απλά μια όμορφη παραίσθηση. Πάντα έψαχνα να βρω στιγμές σε εικόνες και λέξεις που ίσως να μην υπήρχαν -  και με κάποιον περίεργο λόγο πάντα εμφανιζόσουν  στο τέλος κάθε αναζήτησης.. Μικρές οι λέξεις σου, αλλά μεγάλα τα όνειρά σου και ίσως να μην σε ήξερα, αλλά σε γνώριζα. Στιγμές που περνάνε, έφυγαν και μας ένωσαν σε μια δισυπόστατη κατάσταση χωρίς ξεκάθαρες γραμμές. Ποιοι  ήμασταν και τι είμαστε, τελικά? Και όπως περνάνε, είσαι πιο κοντά. κομμάτι δικό μου, τμήμα του όλου μου -  ξέρω τι είναι, αλλά οι μέρες απλά ξεθωριάζουν όσα βλέπω και βλέπω λιγότερα - ξέρω ότι είναι πάντα κάτι παραπάνω. Ψάχνω σε λάθος μέρη,  και καθώς δε βρίσκω το δρόμο για να σε βοηθήσω -  χάνεσαι και ίσως να μη σε βρω. Φοβάμαι τις στιγμές, που η καρδιά μου χάρτης σου δεν είν

Μια φορά κ έναν καιρό και κάπως έτσι η ιστορία κύλησε... και έμεινα να αναρωτιέμαι πλέον πότε θα έρθει το αύριο... ΣίαΣία*

Φαντάσου 1 μέρα που ο ήλιος ανατέλλει ανάμεσα από μικρά λευκά σύννεφα  1 μέρα που ξυπνάς νωρίς απλά για να δεις τον ήλιο και ξέρεις ότι εκείνη η μέρα θα σου αλλάξει τη ζωή και ο ήλιος γεμίζει κάθε πτυχή σου κ ζεσταίνει το όνειρό σου και το φως του φωτίζει το πρόσωπό σου κ χαμογελάς χωρίς λόγο, έτσι απλά γιατί μπορείς Τραγουδάς χωρίς να ξέρεις γιατί,  απλά αυτός ο μεγάλος φωτεινός αστέρας σου έκανε τη χάρη και σε ξύπνησε με τον πιο όμορφο τρόπο βγαίνεις έξω και βλέπεις ανθρώπους, χρώματα, σκέψης, χαμόγελα, θυμό, ζωντάνια, ομορφιά Ο τρόπος που  προσπαθούν  να σε κάνουν να τους προσέξεις κάνει το καθένα τους τόσο μοναδικό. Γινόμαστε όμορφοι για μας βλέπουμε οι άλλοι, χωρίς την επιβεβαίωση είμαστε μικροί στα μάτια τους, αλλά εσένα το μυαλό σου είναι αλλού, γιατί η καρδιά σου χτυπάει δυνατά. Μετά τον ήλιο έρχεται η  αμμουδιά και περπατάς ξυπόλητος σε λευκές κ κίτρινες παραλίες κοιτάς τα ήρεμα νερά που άλλοτε σε κοιτάνε κ εκείνα και άλλοτε σου δείχνουν 1 κατεύθυνση που δεν ξέρεις, αν

Συνήθως η ζωή μας είναι πολύχρωμη ξεκινάς βέβαια από μουντά σκοτεινά χρώματα κλεισμένος συνήθως σε κάτι σαν σάκο και ξαφνικά αδειάζουν στο πρόσωπό σου χίλια χρώματα. Και εκεί παθαίνεις το πρώτο σοκ,  τα χρώματα της ζωής Περνάνε τα χρόνια, μεγαλώνεις... Ωριμάζεις, λένε κάποιοι, αλλά πώς το καταλαβαίνεις?  Εκείνα όλα τα χρώματα που κάποτε είδες για πρώτη φορά και σε τρόμαξαν γιατί ήταν πολλά κ αποδιοργανωμένα. Εκεί παθαίνεις το επόμενο σοκ, γιατί τα πράγματα μπαίνουν σε μία τάξη.  Μεγαλώνεις κ περνάνε τα χρόνια, τα χρώματά σου είναι οι φίλοι σου, η μπάλα, η barbie,  οι τσίχλες, τα πατατάκια, ο gammy bear. Αλλά μεγαλώνεις, μην ξεχνάς. Και εκεί παθαίνεις ακόμα ένα σοκ, χάνεις αυτά τα χρώματα και μπαίνουν άλλα, έντονα κ ασυγχρόνιστα. Νομίζεις ότι το πρώτο τραύμα ήταν μοναδικό, αλλά δεν είχες δει την εφηβεία. Χρώματα έρωτα, πάθος, καυγάδες, επαναστάσεις, φιλιά στην παραλία το βράδυ, αγκαλιές κάτω από το φεγγάρι. Το σοκ νομίζω ξεπερνιέται, πλέον το έχεις αποδεχτεί.