Γράμμα
Πλησιάζουν 6 χρόνια που έπαψες πια κοντά μου να είσαι Κάθε χρόνος μοιάζει το ίδιο άδειος χωρίς εσένα Δε θυμάμαι πια πόσα "αν ήταν ο μπαμπάς εδώ" έχω σκεφτεί Δε θυμάμαι πια πόσες φορές τη μέρα θα πω "ο μπαμπάς μου κάνει" μετά θυμάμαι "έκανε" μετά νιώθω περίεργα "αυτό" Ακόμα μου λείπεις στα μικρά και στα μεγάλα Ακόμα γεμίζουν δάκρυα τα μάτια μου μόλις σε σκεφτώ Ακόμα μου φαίνεται τόσο περίεργο που λείπεις από τη θέση σου, στο τραπέζι στις φωτογραφίες στον καναπέ στο σπίτι στην ζωή μου. Σου γράφω κάθε χρόνο ελπίζοντας ότι κάπου η ιδέα σου ακόμα ζει ελπίζοντας ότι με ακούς Πολλές στιγμές στα 6 αυτά χρόνια έχω σκεφτεί, Πως δε μπορεί, αυτο που συνέβαινε, να μην είναι δική σου δουλειά πως ό,τι καλό κι αναπάντεχο γίνεται είσαι εσύ Και πραγματικά πιστεύω Πως ό,τι όμορφο συμβαίνει γύρω μου είσαι εσύ έχει λίγο από εσένα. Πόσο εύκολα βγαίνουν οι λέξεις όταν γράφω για την απουσία σου Και πόσο δύσκολ