stardusting

Κινούμαστε στη ζωή, αναζητώντας κάπου να ταιριάζουμε όχι με βάση τα κοινά, αλλά όπου νιώθουμε άνετα, όμορφα, ζεστά. Κολλάμε, ξεκολλάμε και πάμε πάλι  από την αρχή. Ίσως η ζωή να γίνεται όλο και πιο γρήγορη, και να μην κοιτάμε προσεκτικά πού κολλήσαμε, πώς ταιριάξαμε  και σε τι βρήκαμε την ομορφιά. Αλλά αν δεν δοκιμάσεις, δε γευθείς και δε ζήσεις τότε πώς θα ξέρεις  τι αγαπάς, τι μισείς και τι λατρεύεις;  Ίσως οι άνθρωποι αλλάζουμε  και οι εποχές μας κάνουν διαφορετικούς, λιγότερο συμπαθείς και περισσότερο επιρρεπείς  αλλά η ζωή είναι εδώ,  εδώ να την σεβόμαστε, εδώ να την χάνουμε και εδώ να τη ζούμε.  Δε θα μισήσω όσους με πλήγωσαν, ούτε θα λατρέψω όσους με αγάπησαν. Θα κρατήσω αυτά τα πολλά, που μου μαθαίνουν κάθε μέρα  και θα κάνω τη δύναμη που μου δίνουν, όπλο να ζω ό,τι νέο έρχεται στο κάθε μέρα. Δεν ξέρω τι προσφέρει η ζωή, ή αν προσφέρω εγώ κάτι στη ζωή -  φοβάμαι ότι ζω μάταια απλά για να υπάρχω. Αλλά αν αυτή η ματαιότητα, μου δίνει ομορφιά όσο τ

Είμαστε σαν την βροχή,  αέρας - βάρος - νερό και ξανά κύκλος. Γεμίζουμε το σύμπαν με την παρουσία μας, νιώθουμε ότι όλα είμαστε εμείς.  Και τελικά είμαστε ένα απλό στοιχείο της φύσης που αναλώνεται κάθε δευτερόλεπτο,  απλά για να δίνει ζωή σε όλα τα άλλα. Υπάρχουμε για να υπάρξει η συνέχειά μας. Πόσο μάταιο κ πόσο βαρυσήμαντο ταυτόχρονα; Και όπως και η βροχή, αγγίζουμε τα πάντα κλείνουμε κενά, παρασέρνουμε στο διάβα μας,  τραβάμε τα αντικείμενα μακριά από τη θέση τους. Είμαστε χείμαρρος όχι απλή βροχή. Ψάχνουμε τη θέση μας σε έναν κόσμο  που δίνουμε ζωή, αλλά δεν είμαστε κομμάτι του. Γυρνάμε συνέχεια με άλλες μορφές,  άλλες συνήθειες και άλλες ανάγκες,  ψάχνοντας πού ανήκουμε -  κι όμως ποτέ δε βρίσκουμε τίποτα δικό μας  και φεύγουμε πίσω. Κάθε μας κύτταρο είναι μια νέα ζωή, και κάθε μας ανάσα είναι μια νέα αρχή  κ όμως αυτός ο κόσμος μας υποδέχεται σαν φιλοξενούμενους, όχι σαν συγκάτοικούς του. Και στο τέλος φεύγουμε και πού ακ

Η αγάπη είναι ένα φρούριο, σαν μια τεράστια μεμβράνη που μας κλείνει. Κανείς δε μπορεί να την σπάσει, παρά μόνο όποιος είναι μέσα -  η αγάπη μας δεσμεύει  και μας απελευθερώνει την ίδια στιγμή. Και προστατεύουμε όποιον είναι μέσα στο φρούριο ακόμα και από τους ίδιους τους συγκατοίκους. Δεν υπάρχουν πόρτες, έξοδοι  παρά μόνο παράθυρα, αυλές και ομορφιά -  πολύ απλά γιατί το καυσαέριο του κόσμου  δε μπορεί να εισβάλει πουθενά. Αν θέλεις να βγεις πρέπει απλά να ανέβεις στο πιο χαμηλό παράθυρο  και πηδάς κρατώντας την ανάσα σου βαθιά. Εννοείται θα χτυπήσεις -  αλλά η επιλογή είναι δική σου όπως και τα τραύματα. Μέσα στο φρούριο υπήρχαν όλα εκείνα  που σε κάνουν καλά,  εκεί έξω όμως πρέπει να παλέψεις μόνος σου. Εκεί έξω πρέπει να χτίσεις νέους κόσμους. Υπάρχουν και φρούρια που χρειάζεσαι διαφυγή, ζωές και κάστρα που απλά σαπίζουν και στο γκρέμισμα θα πατήσουν και εσένα -  αλλά μέσα σε μια όαση, γιατί να θέλεις να φύγεις; Κι αν βγεις και θέλεις να γυρίσεις πίσω

κάθεσαι μια μέρα, στην ησυχία και την μοναξιά σου και απορείς και μετράς τη ζωή σου. κανείς δεν είναι δίκαιος κριτής του εαυτού του, αλλά σωστότερος άνθρωπος να μας κρίνει δεν υπάρχει. και σκέφτεσαι τους ανθρώπους που σε γεμίζουν αγάπη και τους ανθρώπους που επιλέγεις να κρατάς δίπλα σου από το χέρι. οικογένεια - φίλοι - εραστής σίγουρα λάθη κάνουν όλοι και μετράνε και οι δυο πλευρές σε κάθε διαμάχη και σε κάθε αγάπη και οι 2 πλευρές δίνουν. Αλλά τον άλλο μόνο αυτός μπορεί να τον κρίνει, εσύ σκέψου για σένα - τι έκανες, αλλά κυρίως τι δεν έδωσες και τι δεν έκανες; οικογένεια, αυτοί οι λίγοι άνθρωποι που σε δένουν δεσμοί - όχι μόνο αίματος - αλλά δεσμοί αιώνιας αγάπης και εκτίμησης. Θα πληγώνετε πάντα ο ένας τον άλλο, αλλά ποτέ δε θα χωρίζετε - γιατί ο δεσμός της αγάπης αυτής δεν σπάει. Δε σπάει ακόμα και αν φύγεις, αν πεθάνεις, αν γίνεις αέρας. Αλλά ποτέ δεν εκτιμάς αυτή τη σχέση, πάντα την καπηλεύεσαι ή την καπηλεύονται οι άλλοι - εσύ εσένα όμως κρί

απορώ μερικές φορές,  πώς δυο άνθρωποι ζούνε μια ζωή ενωμένοι, σε ζωές κοινά δεμένες -  σαν με γόρδιο δεσμό φτιαγμένες. ίσως είναι όλα αυτά που τους ενώνουν τελικά, ή αυτά που τους χωρίζουν και διάθεση τους να χτίζουν συνέχεια γέφυρες. φίλοι που μένουν για μια ζωή,  εραστές που ενώνουν τις ψυχές τους -  ζωές δεμένες,  με κοινές αναμνήσεις,  στιγμές ευτυχίες  σε ένα μαζί αέναο - που δεν τελειώνει σε κανένα σημείο. η αγάπη τους χωρίς ημερομηνία λήξης, αφού καμία αγάπη δεν παύει ποτέ  και ας πάψει ο έρωτας ή η φίλια. γιατί η αγάπη μας αφήνει σημάδια,  ουλές στην ψυχή -  και οι ουλές δε φεύγουν ακόμα και αν τις εξαφανίσεις. θα τις θυμάσαι πάντα εκεί. μυστική συνταγή; και πώς να έχουμε μια ζωή μαζί, αν δεν είμαστε μαζί -  μαζί στο τώρα,  μαζί στο κάθε μέρα,  μαζί δίπλα μου. Σία*

η εμπιστοσύνη είναι ένα φοβερό δώρο, ίσως όχι δώρο -  απόκτημα μεταξύ δύο ανθρώπων επιβράβευση συμπεριφοράς κ πίστης. και πότε τα παρατάς όταν τη χάσεις; Δεν είναι η συγχώρεση το δύσκολο. Κανείς μας δεν είναι αλάνθαστος,  αλλά Κανείς τόσο μεγαλόκαρδος. Συγχωρείς  γιατί η φύση μας είναι να προχωράμε, μα δεν είναι στη φύση μας να ξεχνάμε. και πότε σταματάς να πιστεύεις; Οι άνθρωποι είμαστε φτιαγμένοι ποτέ να μην γεμίζουμε την ψυχή μας. Κάθε μέρα ζητάμε περισσότερα, κάθε μέρα τίποτα δε μας ικανοποιεί  και σε αυτή την αλαζονία  άνθρωποι πέφτουν στο λαιμό μας. και πότε αρχίζεις να διαλύεσαι; Δε θα υπάρξει άνθρωπος  που δε θα ζητήσει από εσένα περισσότερα, από όλα αυτά που έχεις να δώσεις. Θα παλέψεις, θα ξεπεράσεις τα όριά σου  και στο τέλος θα είσαι κάπου μόνος, ξεχασμένος σε χωράφια χωρίς όρια, μακριά από το σπίτι σου, χωρίς τη δύναμη να τρέξεις πίσω. όχι,  δεν είναι κάθε μέρα μια νέα αρχή -  κάθε μέρα είναι ένα νέο τέλος. Το τέλος μιας ακόμα αρχής