stardusting

Σε στενά που θυμίζουν ιστορία, μυρωδιές που θυμίζουν πολιορκία και κάπου σε 1 στροφή ακούω να μου φωνάζεις "τρέχα" -  κανείς όσο εσύ δε μου λείπει  απογευματινό κάπου χαμένοι ανάμεσα στα σοκάκια μιας παλίας θεσσαλονίκης, εκεί κάπου ανάμεσα στη συγγρού και την παλία αγορά να ξεπροβάλει δειλά ο αυγουστιάτικος ήλιος μικρές ακτίνες να τρέχουν σιγά σιγά ανάμεσα σε τέντες και επιγραφές που θυμίζουν άλλο αιώνα, και να ισορροπούν με δυσκολία - προσπαθώντας να σκεφτούν ότι σε λίγο θα βραδιάσει και θα χαθούν και όμως γλυκιά μου το σκοτάδι θα σε πιάσει εκεί ανάμεσα στα μπαχαρικά, την γλυκιά κυρία που φωνάζει να έρθεις να αγοράσεις κάτι... μυρωδιές που θυμίζουν πολιορκία, υγρασία και φωτιά και εγώ να κάθομαι σε ένα τραπεζάκι μικρό κόκκινο να σε περιμένω και από μπροστά μου να περνάνε άνθρωποι πολλοί ο καθένας μια ιστορία, μια καταδίκη σε μιά ζωή που δε διάλεξαν και σε πορεία που δεν επέλεξαν και όμως ο καθένας τόσο ευτυχισμένος που ίσως δεν το αντιλαμβάνεται και δεν το ξέρει ο ουρανός γ

Πάντα κάτι έκανα - κάνω, αλλά δεν ξέρω αν θα...συνεχίσω Οι άνθρωποι προσπαθούν πάντα να γίνουν ένα Ένα...?με τι όμως - εγώ αγαπάω τις φράουλες και τα λεμόνια Η πιο όμορφη αγάπη είναι αυτή που έχει χρώματα, αλλά είναι ασπρόμαυρη Τυχαίες σκέψεις όσο σκέφτομαι εσένα και πόσο καιρό προσπαθώ να μη σε σκέφτομαι Και είναι η πρώτη φορά που σκέφτομαι τοσο περίεργα πράγματα Τόσο περίεργα, αλλά τόσο απλά Πεταμένες λέξεις στο μυαλό μου Είσαι μαζί της Δε θα σε αφήσει να την αφήσεις, και δεν θα αφήσεις να την αφήσεις Λογική καμία Λογική - πόσο υποκειμενικό και ψεύτικο Γιατί να χρειάζεται να ακολουθείς τη "λογική" - των άλλων - ακόμα και στα πιο αυθόρμητα πράγματα Αφού ξέρω ότι μαζί μου πρέπει να είσαι Το νιώθω - αλλά αυτή η ηλίθια "λογική" οι χαζές σκέψεις στο μυαλό μου Χαζές...? Μάλλον εγώ είμαι η χαζή Αφού ξέρει τι νιώθεις - πάντα εθελοτυφλούσε Πώς ξέρουμε τι πραγματικά θέλουμε? Και τι είναι τελοσπάντων αυτά που νιώθεις - πού είναι? Ερωτήσεις γεμίζουν το μυαλό μου και το πιο ε

Ξυπνάς σήμερα και λές πω πω πω έχω να κάνω τόσα Βασικά όχι - το δράμα ξεκινά το προηγούμενο βράδυ... Θα κάνω αυτό, θα αλλάξω εκείνο, θα φτιάξω το άλλο Μεγαλεπίβολα σχέδια, που ξέρεις ότι δε θα τα κάνεις Όσο και αν υπόσχεσαι στο Θεό, στον εαυτό σου, στο συμπάν Ψέμματα σε όλους Βασικά όχι - δεν είναι ψέμματα είναι οφθαλμαπάτες μμμ...όχι πάλι Τα υπόσχεσαι γιατί τα πιστεύεις είναι τα όνειρα του υπερεγώ σου, που όμως μπροστά στο εγώ σου είναι αδύναμα και πίσω στην καρδιά κρυμμένα Και αυτοβασανίζεσαι όταν δεν τα κάνεις "Πω πάχυνα - αν είχα ξεκινήσει τότε τη δίαιτα"... Και γιατί περιμένουμε το βράδυ για να υποσχεθούμε στον εαυτό μας πράγματα? Σκέφτεσαι κάτι μέσα στη μέρα Μην το αναβάλεις ξεκίνα το - τίποτα δεν είναι δύσκολο αν το ξεκινήσεις την ώρα που η λαχτάρα σου να το κάνεις είναι στην κορύφωσή της Άρπαξε τη στιγμή, όχι γιατί αύριο ίσως δεν ξημερώσει ποτέ αλλά γιατί τώρα το θες όσο τίποτα αύριο - ή στο κάθε αύριο - η επιθύμια σου θα έχει μικρύνει Αγάπησε σήμερα Τρέχα σήμερα Ανά

εδώ και μέρες κάθε φορά ανοίγεις το μαύρο εκείνο τετραδιάκι με ένα όνειρο να γράψεις κάτι μοναδικό για την αγάπη κάτι που θα δείξει στον κόσμο τι είναι για σένα αυτό το περίεργο και τόσο άγνωστο συναίσθημα εσύ που δεν το γνωρίζεις θα το αναλύσεις μορφή και υπόσταση - έννοιες ασύνδετες και ικανές να αποδείξουν την ανυπαρξία της και ξανανοίγεις το μαύρο σου τετραδιάκι τίποτα Έξω κάνει ζέστη και είναι αφόρητο να σκέφτεσαι να υπάρχεις, να αναπνέεις σε κάθε σου ανάσα αισθάνεσαι ότι χάνεις ώρες από τη ζωή σου πώς να σκεφτείς και να δημιουργήσεις όταν το μόνο που θέλεις είναι κάτι να νιώσεις χειμώνα Επιτέλους νύχτωσε, ανοίγεις διάπλατα τις πορτές τις πόρτες και τα παράθυρα η δροσιά κατακλύζει το καυτό δωμάτιο κάνεις ένα δροσερό μπάνιο και αισθάνεσαι άνθρωπος και πάλι Κάθεσαι στο μπαλκόνι και παρατηρείς τον ουρανό μήπως και σε βοηθήσει να σκεφτείς αλλά ακόμα και αυτός... Μη συνεργάσιμος Αρχίζεις λοιπόν να παρακολουθείς τους γείτονες ίσως κάτι έχουν αυτοί να σου δώσουν οι άνθρωποι που δεν ξέρε

πέφτω συνέχεια πάνω σε ένα τοίχο σκέψης - αδιέξοδο εσωτερικών διαλόγων - κάποιος πρέπει να μου δείξει από που είναι το μονοπάτι, γιατί εγώ χάθηκα και κουράστηκα. αλήθεια. οι στιγμές εκείνες που κολλάς σε μία σκέψη που φοβάσαι να ξεδιαλύνεις αν είναι αλήθεια ή εμμονή εκείνες οι στιγμές δείχνουν τα μικρά κομμάτια του εαυτού σου και την πραγματική τους υφή και τροχιά είναι σαν να έχει κολλήσει το τηλέφωνο και απλά να καλεί χωρίς ποτέ απάντηση και πάλι- όταν το σηκώσει η άλλη άκρη θα ξέρεις τι να πεις? εγώ όχι το πιο δύσκολο είναι που ξέρω το μεγαλείο που ξέρω τι μπορεί να γίνει, αλλά δεν ξέρω αν θα γίνει - και φοβάμαι να αφήσω το μεγαλείο, δε θέλω... να παραιτηθώ τριγυρνώ στους ίδιους δρόμους πολύ καιρό πάντα βρίσκω αδιέξοδα άλλες φορές απλά τα αγνοώ και άλλες κάθομαι κάτω στο υγρό πάτωμα και κλαίω κλαίω γιατί φοβάμαι μήπως είναι το τέλος αν πρέπει πάλι να πάω στην είσοδο και να κλείσω την πόρτα να την κλείσω και να μην την ξανανοίξ

Πόσο όμορφος μπορεί να είναι ένας άνθρωπος? Δεν εννοώ ωραίος αλλά όμορφος Εκείνος που θα σου χαμογελά όχι επειδή σ'αγαπά αλλά επειδή περνά από δίπλα σου αύριο θα βάλω τα καλά μου, μήπως και μου ζητήσει ο ήλιος να γίνω η αχτίδα του και αν όχι ίσως γίνω η ελπίδα του Και αν είναι τόσο λαμπερός όσο νομίζεις ίσως το χαμόγελο να γίνει και δικό σου Και να γίνεις και εσύ ένας όμορφος άνθρωπος Σαν εκείνους που σου χαμογελούν στο δρόμο Πόσο γεμάτος μπορεί να είναι ένας άνθρωπος? Όχι υλικά - αλλά εμπειρίες Να έχει ζήσει κάθε λαμπερή στιγμή που ίσως εσύ να μην έζησες - αλλά να θέλει να τη μοιραστεί μαζί σου αύριο θα ακούσω τη καρδιά μου, μήπως μου πει πώς είναι η αγάπη στα αλήθεια και δεν πέσω στης βιασύνης τα δίχτυα Και αν είναι τόσο φωτεινή όσο λέει ίσως να προσπαθήσω να τη γνωρίσω και να δω τι σου χαρίζει γιατί μου είπαν πώς η αγάπη είναι σε κάθε εμπειρία Πόσο ευτυχισμένος μπορεί να είναι ένας άνθρωπος? Κάποιος που θα εκτιμά τη στιγμή χωρίς να ζητά να κερδίσει όσα δεν έχει τώρα Αλλά να τα

σε απαλλάσσω από τον κόπο να μου πεις το όχι, σε γλυτώνω από τους τρόπους που ψέματα θα έλεγες βρίσκω τη λύση κλείνοντας το δρόμο, σε διαγράφω πίσω δεν είμαι φίλη σου ποτέ δεν ήμουν, ήσουν το κρυφό μου μυστικό που ήξερες πολύ καλά δε με νοιάζει να με μισήσεις ή να με αγαπήσεις πια γιατί απλά τελείωσε και πια οι σκέψεις είναι ανούσιες, μόνο οι πράξεις πια έτσι απλά ένα γεια νομίζω ούτε γεια "καλά να περάσεις, ίσως μια άλλη φορά" ποιος είπε τι δε θυμάμαι αλλά τότε κατάλαβα πως ο πόλεμος τελείωσε εγώ και η κρυφή σκιά σου τέλος εσύ πάντα θα προτιμάς τη μετριότητα σε μια κίνηση αδυναμίας επιλέγεις εκείνο Αυτό το οποίο ξέρεις να ελέγξεις. Γιατί όλα να είναι παιχνίδι εξουσίας? αν όλοι ερωτεύονταν το κράτος θα κατέρρεε. αλλά και εσύ είσαι κρυμμένος. επιλέγω τη ζωή, το θάρρος, το παιχνίδι μείνε στην ηρεμία, στην ησυχία και στη γαλήνη φτάνει η στιγμή που ξέρεις να κόψεις το σκοινί που να τραβάς άλλο δε μπορείς θέλεις να σώσεις μια ψυχή από το γκρεμό, αλλά αν τραβήξεις κι άλλο θα πέσει

Πιστεύω γενικά σε αλήθειες σκέφτηκε - αλλά όλοι το ίδιο κάνουμε -  νομίζουμε ότι πιστεύουμε σε αλήθεια και στο τέλος οι αλήθειες  είναι σκέψεις μας που θεωρούμε απλά σωστές Πόσο περίεργο είναι -  κάθε πράγμα σε αυτή τη ζωή αυτό το δευτερόλεπτο και κάθε επόμενο έχει 7.000.000.000 + διαφορετικές πτυχές αλλές πιο αληθινές και άλλες πιο παραδεισένιες και τι όμως είναι αυτό που τις κάνει όμοιες? αυτό το κάτι κοινό - ο κόσμος των ιδεών - κάτι ήξερε ο Πλάτωνας Και αφού εγώ και οι άλλοι έχουμε άλλες αλήθειες πώς γίνεται να συμφωνούν μαζί μου - ή μήπως εγώ συμφωνώ μαζί τους? Ξαφνικά καταλαβαίνει ότι μιλάει δυνατά και ότι οι σκέψεις της παράγουν ήχους - αντιληπτούς και κατανοήτους από τους γύρω της αλλά λίγο παράλογους, εξάλλου μιλούσε μόνη της σκέφτηκα να πει συγγνώμη, αλλά γιατί επειδή σκεφτόταν δυνατά? πόσο παράλογα τα στερεότυπα Και γιατί πρέπει τελοσπάντων να πρέπει να είμαι αποδεκτή από όλους αυτούς? αφού εγώ δεν τους αποδέχομαι... καμία λογική Εγώ θέλω να πετάω ψηλά και αυτοί δέχοντ