stardusting

στέκομαι,  εδώ,  μπροστά σου, χωρίς να φοράω κανένα χρώμα,  καμία λέξη,  καμία αυταπάτη και σου ζητάω να μου δώσεις την καρδιά σου. Πιο αληθινό εγώ, δεν υπάρχει από αυτό. Και να προσπαθήσεις, κάτι άλλο δε θα βρεις -  και να ψάξεις, κάτι πιο δικό σου δε θα βρεις. και εσύ παλεύεις κάθε μέρα, με ποιόν ειλικρινά δεν ξέρω. με εσένα -  το παρελθόν ή το μέλλον όμως? στέκομαι εδώ, μπροστά σου -  αλλά δε θα παλέψω άλλο να σε σταματήσω. Σου ζήτησα μια χάρη, αλλά ο κόσμος σου είναι τόσο σκληρός -  που μάλλον οι δυνάμεις μου χάνονται σε αυτόν. Δε θα σου την ξαναζητήσω, κράτα τη δική μου -  αρκεί. Σία*

πώς γίνεται, μετά από τόσο καιρό να πετυχαίνω πάλι στην ίδια κατάσταση, το ίδιο τραγούδι. Εκείνη τη μέρα κάθε μου κομμάτι, πονούσε και κάθε μου λέξη, ήταν ένα αντίο. Και ήταν εκείνος, τόσο όμορφος κ μόνος του -  ικανός να αλλάξει τον κόσμο και να κινήσει τα πάντα, αλλά δε με χρειαζόταν δίπλα του. Πάντα πονάει όταν δε μας χρειάζονται, αλλά το ξεπερνάς. Οι άνθρωποι που αγαπάς,  θέλεις να είναι ευτυχισμένοι. Δεν έχει σημασία πού είναι. Δεν ορίζει η παρουσία σου,  την ευτυχία κανενός - απλά την αθροίζει και την αποκαλύπτει. Θυμάσαι ότι δεν ήθελες να τον αγκαλιάσεις εκείνη τη μέρα, σαν να ήξερες ότι ήταν η τελευταία φορά. Με τον τρόπο σου του είπες γειά, ενώ ακόμα δεν ήξερε ότι θέλει να σε αποχαιρετήσει. Και κάθε σου βήμα ήταν ένα αντίο πια, σαν η φύση να σου έδειχνε ότι σκέφτηκες σωστά. Τώρα όμως, δεν το αισθάνεσαι. Δε βλέπω τίποτα να σου λέει, φύγε. Και όμως η καρδιά σου, μικρή και τσαλακωμένη - δε μπορώ να τη βλέπω έτσι. Δεν είμαι κ από τους ανθρώπους που ξε

τα λάθη μου είναι δικά μου και τα αγαπώ, γιατί είναι κομμάτι μου -  σου είχα πει μια φορά. Δεν τα θυμάμαι ποτέ όμως, επιλέγω να ξεχνάω κάθε τι που με πληγώνει και να κρατάω μόνο τι έμαθα. Έχω μάθει,  να μην αφήνω κανέναν να με πληγώνει να αφήνω τους ανθρώπους να με πλησιάσουν ξέρω πως δεν είμαι τέλεια να λέω στους ανθρώπους ό,τι σκέφτομαι να μην κρατάω τη γνώμη μου για μένα. Ξέρω ότι κανένας δεν έχει πρόθεση να σε πληγώσει, αλλά γίνονται λάθη. Και οι λέξεις είναι μια ροή,  ένα ποτάμι που όσο φουσκώνει χωρίζει 2 όχθες. Και όταν το ποτάμι στεγνώσει,  οι λέξεις μπορεί να έχουν χαθεί - αλλά τ σημάδι τους θα μένει. Και εγώ ίσως ξεχνάω,  γιατί σου είπα ότι με πληγώνει το διαγράφω, και φτιάχνω γέφυρες εκεί που υπάρχουν λακούβες -  αλλά εσύ πόσο διατεθειμένος θα είσαι, να δημιουργήσεις μαζί μου, αντί να σκάβεις περισσότερο? τι είναι αυτό που σε τρομάζει περισσότερο? Να ζητάς συγγνώμη, ή να μου πεις όλα όσα σε τρομάζουν? Δε θα με πληγώσει να με γεμίσεις λάθη, αλλά

αυτό που λένε ότι χάνεις τον εαυτό σου το έχω ζήσει πολλές φορές,  και τελικά όσο συνειδητοποιημένος και να είσαι,  ή όσο δυνατός και να είσαι -  μπορείς να χάσεις τα κομμάτια σου. Μήπως σημαίνει ότι τελικά δεν είσαι ό,τι νόμιζες,  αλλά ό,τι θέλεις να νομίζουν οι άλλοι για εσένα,  μέχρι να τους κάνεις δικούς σου? Είμαι σε ένα σημείο που πλέον μπορώ να ξέρω,  αν ό,τι βλέπω στον καθρέφτη μου είμαι εγώ ή απλά μια εικόνα από ό,τι θέλουν οι άλλοι. Χάνεις τον εαυτό σου, ή βρίσκεις έναν εαυτό  για να τον αγαπήσουν οι άλλοι -  γιατί πιστεύεις ότι έτσι θα είσαι καλύτερα, ασφαλής? Ξέρεις τι πιστεύω,  ότι δεν βλέπω σωστά και ξεκάθαρα:  Στην καθημερινή σου ρουτίνα κ προσπάθεια, να γίνεις καλύτερος, να κερδίσεις περισσότερα δε σου μένει χρόνος να θυμάσαι πώς όταν σε γνώρισαν οι άλλοι, ήξεραν τον εαυτό που  άρχισες να αλλάζεις. Οι άνθρωποι που αγαπάμε ολοκληρώνουν την προσωπικότητά μας, αλλά μην ξεχνάς ότι εσύ τη χτίζεις. Όταν πέφτεις μαθαίνεις να περπατάς πιο γερά στα πόδια

γιατί όταν κλείνεις τα μάτια, ο κόσμος είναι μόνο δικός σου. και ό,τι βλέπεις κανείς δε μπορεί να σου το πάρει, γιατί είναι όνειρό σου. Σία*

ο κόσμος είναι ένα μικρό κουτάκι κανείς δεν ξέρει ποιός το έφτιαξε, κανείς δεν είδε ποιός το δίπλωσε έτσι. λίγο τσαλακωμένο. και μέσα σε αυτό πολλά δώρα,  άλλα μικρά, άλλα μεγαλύτερα, με πολλά και διάφορα χρώματα με πολλές και διάφορες οσμές. και όμως όλα τα δώρα μαζί μέσα στο κουτί. Δώρα, ποιός θα πάρει το κουτί όμως τελικά? Νομίζω τα δώρα, απλά κάποιος πρέπει να ανοίξει το κουτί. Αλλά ποιός θα ανοίξει το κουτί? Και όλα αυτά μέσα στο κουτί, πώς είναι, στιβαγμένα όλα μαζί, φτιαγμένα από το ίδιο υλικό και ας είναι τόσο διαφορετικά τελικά αν τους ψάξεις είναι ίδια. Αν βγάλεις τα σχέδια από πάνω τους,  αν βγάλεις τα όμορφα στολίδια και τα παραπανίσια αξεσουάρ τελικά όλα ίδια - τόσο ίδια που πλέον δε θα μπορείς ποτέ ποτέ ποτέ να τα ξεχωρίσεις. Ο κόσμος είναι ένα μικρό κουτάκι, γεμάτο ίδια αντικείμενα που το μόνο που ίσως τα χωρίσει  και το μόνο θα προκαλέσει προβλήματα,  είναι η ανάγκη ο παραλήπτης να τους αγαπήσει περισσότερο, περισσότερο από κάθε άλλο δώρο