stardusting

οι πολλές λέξεις δε μου χρειάζονται. ξέρω τι θέλω, εσένα. δεν είναι έρωτας (ακόμα) δεν είναι ενθουσιασμός (πλέον) ξέρω όμως ότι θέλω να με διαλύσει, να χαθώ μέσα του. ξέρω τι μου αρέσει σε εσένα, το κάθετί που ξέρω, όσα δικά σου με έχεις αφήσει να γνωρίσω, είναι όλα εκείνα που κάνουν τη σκέψη μου, δική σου. ο τρόπος που περπατάς, σαν λιοντάρι με ρυθμό. οι ρυτίδες που χορεύουν κάτω από τα μάτια σου, όταν χαμογελάς. τα χείλη σου, λεπτά και περίεργα αρμονικά. το μυαλό σου, γκρεμίζει κάθε μου σκέψη και κάνει κάθε μου επιχείρημα τόσο μικρό, όσο είμαι κ εγώ μπροστά σου. δεν έχω πληγές μέσα μου, έχω μόνο αναμνήσεις παλιότερων ζωών. είμαι σίγουρη όμως, πως μέσα σου υπάρχει πόνος -  και δε θέλω να τον εξαφανίσω, αλλά θέλω να το θυμάσαι με σοφία. Σία*

μας μαθαίνουν πως στη ζωή μας, κάθε μέρα ετοιμαζόμαστε για κάτι, πώς κάπου εκεί στη γραμμή της ζωής μας το κάρμα μας έχει δημιουργήσει μια κατάσταση  και όλη μας η ζωή πάει εκεί. και αφήνεσαι στη ζωή σου, χωρίς να προσπαθείς ιδιαίτερα, γιατί κάτι εκεί έξω έχει φτιαχτεί για εσένα και ό,τι και αν γίνει θα σε περιμένει -  σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό. και αν μπορούσες να ζεις τη ζωή σου, κάθε μέρα στο έπακρο -  χωρίς να διστάζεις να ρισκάρεις, ή να δεσμευτείς,  γιατί νομίζεις ότι εκεί έξω σε περιμένει κάτι καλύτερο; πόσο μακάβριο, να καθυστερείς τη ζωή σου για κάτι που δεν ξέρεις, για κάποιον που ίσως να χαθεί στο δρόμο. προτιμώ κάθε φορά που νιώθω, να είναι στο έπακρο. να ερωτεύομαι κάθε άνθρωπο, σαν να είναι το άλλο μου μισό -  γιατί αν δεν του δώσω την ευκαιρία να γίνει κομμάτι μου, πώς θα είμαι σίγουρη ότι δεν είναι για εμένα; δεν υπάρχει timing, υπάρχει μόνο η θέλησή σου να μοιραστείς τον εαυτό σου, και η διάθεσή σου να δ

η βροχή πέφτει τόσο δυνατή και το κρύο διαλέγει να ακουμπήσει κάθε μου κομμάτι κι όμως δε με σταματάει, είσαι κάπου εκεί έξω και νομίζω περιμένεις και θα τρέξω, όπως και κάθε μέρα,  να σε βρω, να αγγίξω λίγο από εσένα και ό,τι μπορώ. Και ενώ όλοι έχουν επιλέξει να είναι κλεισμένοι, στο σπίτι τους, στον εαυτό τους, όπως ποτέ μέχρι τώρα δε δίστασα, ούτε αυτή τη στιγμή. Όσο δύσκολος κ απρόσιτος να έμοιασες -  μην ξεχνάς ότι όσο πιο πολλοί άνθρωποι σε περιτριγυρίζουν, τόσο πιο λίγα άτομα μπορείς να επιλέξεις ως δικά σου -  δε φοβάμαι να σε διεκδικήσω. και η βροχή δε σταματάει και αρχίζω και κουράζομαι, πάει ώρα που έπρεπε να σε είχα βρει και ενώ ήμουν τόσο σίγουρη, ότι εδώ με περίμενες λείπεις. στέκομαι σε ένα δρόμο, η βροχή με διώχνει και περιμένω ένα σημάδι σου. όταν ήρθε το σημάδι, ήταν όλα εκείνα που δεν περίμενα. η διαδοχική αλλαγή,  η χαρά της εμφάνισής σου  και η ξαφνική διαλεύκανση της μορφής σου. άργησα. και κάθε πράγμα συμβάν στο χρόνο μας, έχει τη

υπάρχει αυτό το χάσμα ανάμεσά μας χρόνια νομίζω και κάθε χρόνος ήταν μια νέα περιπέτεια, γεμάτη πολλά κεφάλαια, θαυμαστικά και τελείες και τα ερωτηματικά ήταν αυτά που μας έφεραν εδώ τελικά. και υπάρχει και κάτι ακόμα να μας χωρίζει, αυτό που δεν ξέρω τι θέλεις. Αναρωτιέμαι όμως, αν οι πράξεις και οι λέξεις μου είναι σαφείς και ξεκάθαρες, αν αντιλαμβάνεσαι τι εννοώ σε κάθε μου γράμμα ή αν υπάρχει μια ψευδαίσθηση στη σχέση μου μαζί σου. Δεν είμαι φίλη σου να ξέρεις,  δεν είμαι γνωστή να θυμάσαι -  είμαι ένα θαυμαστικό σε μια μαγική σου πρόταση. Τόσο περίεργος και τόσο έξυπνος, και όμως απλός.  Να στέκομαι απέναντί σου και απλά να βλέπω τις σκέψεις σου, εκείνες που με κάνουν να γελώ,  εκείνες που με προκαλούν να θυμώνω, εκείνες που με αναγκάζουν να σκέφτομαι. Και όμως να μη μπορώ να δείξω ό,τι θέλω γιατί πάντα φοβάμαι, γιατί πάντα δειλιάζω, γιατί είσαι αυτό που θέλω να γίνω. Και στο τέλος αυτό είναι το νόημα κάθε μου επιλογής, άνθρωποι γύρω μου να θαυμάζω. Κα

Η ζωη ειναι μια συνεχομενη ροη γεγονοτων, τιποτα δεν ειναι μονοσημαντο και ολα εχουν αντικειμενικο κοστος και υποκειμενικη αξια. Και μεσα σε αυτη τη ροη, ολα προχωρανε χωρις να τα ελεγχεις, αποτελεσματα των πραξεων σου, εσυ δημιουργεις τη δραση και απο καπου μακρινα επιστρεφεται η αντιδραση. Και ενα μεσημερι γεματο ηλιο, δε θυμαμαι πως η γιατι κατι προεκυψε νεο την ωρα που σε ενα αλλο συμπαν, κατερρεαν κομματια της ζωης μου απο αλλο παραλληλο συμπαν. Σαν ομως μια μακρινη κρουση απο το καρμα, κατι μου εδειξε να αλλαξω. Και ομως ειναι τοσο περιεργες αυτες οι στιγμες, που υπαρχει κατι εκει εξω να θελεις τοσο πολυ, και να μη μπορεις να το αγγιξεις γιατι δεν ειναι δικο σου. Και ομως ειναι τοσο ομορφο και διαφορετικο, σαν να μην ξερεις αν ειναι οντως αληθινο. Ειναι αυτες οι λεξεις σου μαγικες, γεματες στοργη και νοημα, με μια πλημμυρα που απλα με σαρωνει. Υπαρχουν εκεινοι οι ανθρωποι που απλα δεν τους αφηνεις, και αν δεν ξερεις που ανηκουν, ξερεις οτι θα κανεις ο.τι μπορεις για να ανηκεις ε

You once told me I will know it enough oh let me tell you something yeah I do you once told me I won't feel enough let me tell you that baby I do Sometimes I find myself in a sea in a dream that's so far away sometimes Tell me what's happened to me sometimes I see myself falling although I don't show it much sometimes I'm crazy for you well maybe I'm fine and tell me you're mine sometimes I find myself in a Sea.. in a dream that's so far away sometimes tell me what's happened to me Tell me baby can you hold me now we don't have to say it I feel it too and maybe I'm falling or maybe but I am not showing it much tell me baby can you see me now show me baby that I dont know how how can I start to see inside the fall but sometimes I find mysef in a sea in a dream that's so far away sometimes tell me what's happened to me In a sea, in a dream that's so far away

Χτυπάει το κινητό μου,  μια φωνή θλιμμένη - καρδιά γεμάτη έρωτα, αλλά πληγωμένη, όχι μόνη όμως. Τον αγαπάει, την αγαπάει - αλλά μαζί δεν είναι. Αυτό το διαφημιστικό "μαζί". Μη ζητάς, να βάλεις ταμπέλες - απλά να δει ο κόσμος πως μαζί του είσαι. Μερικοί άνθρωποι φοβούνται τις ετικέτες, χάνονται στα τυποποιημένα ονόματα. Είναι τόσο διαφορετικό να έχεις έναν άνθρωπο δικό σου, και διαφορετικό να είσαι μαζί με κάποιον. Δικό σου -  κτητικό και μαγικό.  Δικό σου -  κομμάτια σου μοιρασμένα σε άλλους ανθρώπους,  οικογένεια, φίλοι, αυτός. Δικό σου -  η ψυχή σου. Δικό σου -  ένα πρωί, έξω δροσιά, θα σε αγκαλιάσει. Μαζί -  συμπόρευση. Είσαι μήπως πλοίο και θέλεις συμπόρευση; Το δικό σου ψάχνεις μια ζωή, κάτι που να σε καθρεφτίζει κάτι που θα αγαπάς και θα σε αγαπά χωρίς αιτίες,  απλά γιατί το θέλεις και το ποθείς. Μαζί -  ένα πρωί, έξω δροσιά, θα σε σκεπάσει. Μην πνίγεις του ανθρώπους σε ετικέτες,  που ήδη μπορεί να τους π

Κάθε μέρα αποκτάς και κάτι νέο να περιμένεις οι πράξεις σου προκαλούν αντιδράσεις,  κινήσεις νέες που ίσως να μην υπήρχαν, αν δεν ήσουν ό,τι είσαι τώρα. Μπορεί όλα εσύ να τα βλέπεις σαν λάθος και κάθε μέρα που ξυπνάς να θέλεις να είσαι  άψογος, διαφορετικός, μα τα έκανες, και σε έκαναν. Κι αν γνώριζες ότι θα ερχόταν η μέρα, που εκείνο που θεωρούσες μικρό παραμύθι θα γινόταν, τι θα μου έλεγες; Δε θυμάσαι τι μέρα εκείνη, που το ξαφνικό μπήκε μέσα σε ένα λευκό δωμάτιο με ένα αστέρι να το δείχνει. Και αν δεν υπήρχε η τόση ένταση γύρω του και η τόση σιγουριά ίσως και να μην το έβλεπες. Άλλα τόσα ξαφνικά γύριζαν στο λευκό γύρω σου, και όμως κανένα τόσο περίεργο δεν ήταν. Και εσένα πάντα σου άρεσαν τα περίεργα, όλα εκείνα που πετάνε πάνω από το λογικό  και φτάνουν σε έναν κόσμο ίδιο με το δικό σου. Όλοι εκείνοι οι άνθρωποι που μοιάζετε τόσο δυνατοί, η κατηγορία των καταπλητικών,  τόσο γεμάτοι απορίες, πόνο, ερωτήσεις, αμφιβολίες πάντα αμφιβάλλεις. Γιατί ποτέ δε ν

είναι στιγμές που απλά θα σβήσουν όλα τα φώτα, και οι εικόνες σου θα λάμπουν σε σκοτεινούς τοίχους. Να θυμάσαι ότι όσο πιο πολλά χρώματα δεις, τόσο πιο γεμάτη ήταν η ζωή μας. Σία*

Σαν κάθε στιγμή, και κάθε εικόνα να είναι μολυσμένες με ένα ψέμα - μια απάτη. Και ό,τι όμορφο έγινε,  σαν φωτογραφία που ξεχάστηκε στον ήλιο -  έχασε τα χρώματά του. Κάθε μέρα συμβαίνουν άσχημες καταστάσεις, πράγματα που μας πληγώνουν και μας αλλάζουν. Και υπάρχουν άνθρωποι που τα ξεχνούν, και άλλοι που κρατάνε πίσω τον εαυτό τους -  σαν να φοβούνται να αφήσουν ό,τι έμεινε πίσω. Επιλέγεις τελικά, αν θα μείνεις να πληγώνεις και να πληγώνεσαι -  και αν κόσμος θα συνεχίσει να γυρίζει, γύρω από όσα πιστεύεις ότι πρέπει να πληρώσουν. Και είσαστε και οι δύο τόσο δυνατοί, σαν σύγκρουση τιτάνων -  και ποιός έχει δίκιο από τους δύο είναι σαν αέναο ερώτημα. Εκεί που πολεμούν,  η ηθική με το ψυχή, τόσο κοντά και όμως μακρινά. Γιατί η ηθική είναι ένα συλλογικό συναίσθημα, με υποκειμενική αξιολόγηση. Και η μεταξύ σας ηθική, τι είναι? Αλλά εγώ πιστεύω, πως η σύγκρουση ειναι σαν αστείο. Γιατί η ηθική είναι συλλογικό συναίσθημα, αλλά η ψυχή είναι

η ζωή σου είναι μια συνεχόμενη ροή με επιλογές και συνέπειες. Τίποτα άλλο, συνήθισέ το και ξεπέρασέ το. Οι άνθρωποι που έχεις δίπλα σου, είναι αυτοί που διάλεξες να κρατήσεις -  είτε γιατί κάτι αγαπάς σε αυτούς, είτε γιατί κάτι μισείς. Κάθε άλλο γεγονός είναι πάλι επιλογή σου, δυστυχώς ή ευτυχώς, πρέπει να μάθεις να ζεις με ό,τι σε περιτριγυρίζει -  και να έχεις τη δύναμη να διορθώνεις ό,τι έχεις πράξει λάθος -  ή να βελτιώνεις ότι θεωρείς σωστό. Και επιλογές και υποκειμενική σκοπιά. Η μόνη στιγμή στη ζωή σου, που η λέξη αρχή έχει θέση - είναι εκείνο το φωτεινό σημείο, που η φύση αποφασίζει να σε δημιουργήσει. Όλα τα υπόλοιπα είναι απλά ορόσημα,  σε θα έλεγα σημάδια σε μια ατελείωτη ευθεία, γιατί έχεις ένα τέλος. Το σώμα σου σταματά να υπάρχει, μόλις σβήσουν οι μηχανές του και το όνομά σου σταματά να υπάρχει, μόλις σβήσει η ανάμνησή σου. Δυστυχώς νομίζουμε, πως ότι ξεκινάει στη ζωή μας είναι μια αρχή, και πως όταν τελειώνει -  βίαια ή ηθελημένα,  ξαναξ

Εκει εξω υπαρχουν πολλοι ανθρωποι,  εκεινοι που ξερεις και ολοι οι αλλοι.  Καθε ανθρωπος που ξερεις σου δημιουργει κατι,  μια μικρη γνωση-  για εσενα.  Και υπαρχουν και οι ανθρωποι αυτοι,  που σου ανηκουν και τους ανηκεις.  Καθε ενας που αγαπας,  ειναι ενα κομματι σου-  κατι μεσα του θυμιζει εσενα,  αυτο ειναι που αγαπας.  Ο.τι σας ενωνει,  ειναι που σε κανει καλυτερο, σε μεγαλωνει, σε ωριμαζει.  Καθε ανθρωπος που μισεις,  ειναι καθρεφτης του εαυτου που κρυβεις.  Μισουμε του αλλους,  για ο.τι δε μπορουμε να διορθωσουμε  σε εμας.  Και τελικα καθε ατομο που ανηκετε,  ο ενας στον αλλο - μισος ή αγαπη -  μας στιγματιζει.  Ο εαυτος μας ειναι 2 οψεις,  ο.τι βελτιωνουμε και ο.τι θελουμε να σβησει.  Και επιλεγουμε εντελει,  πώς θα φερθουμε στους αλλους  με βαση ποιους ανθρωπους κραταμε στη ζωη μας.  Ο.τι μισεις και σε φθειρει,  σε κραταει πισω - βαλτωμενο στην πλευρα σου που θες να σβησεις.  Ο.τι αγαπας και σε γεμιζει,  σε παει μπροστα  σε πραγματα γεματα ελευθερια.  Ισορροπια μεταξυ τους δεν

Είναι από εκείνες τις στιγμές που απορείς, τι είναι αυτό που ξεχωρίζει το σωστό από το λάθος και την αγάπη από την οργή. Ίσως είναι διάσπαρτες λέξεις,  αδιάφορα βλέμματα, άνθρωποι που γρυλίζουν αντί να μιλούν. Και στέκεσαι σε ένα σταυροδρόμι που πρέπει να διαλέξεις, ναι πρέπει να αποφασίσεις. Γιατί η ζωή δεν είναι μια συνεχή άμυνα, αλλά ευτυχία απέναντι σε όλα. Αν δεν κάνεις λάθη, δε θα μάθεις τα σωστά. Αν δεν αγαπήσεις, δε θα μάθεις να νιώθεις. Ίσως πιστεύεις ότι μόνο σωστά πράττεις,  ίσως και να αισθάνεσαι άδειος από αισθήματα. και οι άλλοι που στέκονται σαν προσοχή, σε κάθε σου ανάσα γιατί πονούν σε κάθε σου βήμα? Νιώθουμε δυνατοί όταν μας αφήνουν -  στην υποταγή των άλλων, στα δάκρυά τους, στην αδυναμία τους να απαντήσουν, στην απροθυμία τους να πολεμήσουν. Απροθυμία μάχης, όχι αδυναμία - άκουσες? Όποιος ξέρει να ξεχωρίζει τα σωστά και την αφοσίωση, θα σου ζωγραφίσει την ευτυχία. Στην ευτυχία δεν υπάρχουν διαχωρισμοί, όλα είναι αισθήσεις και αν δεν

Λες οτι δεν πονάς, ξέρεις τι σημαίνει αυτό?  Έχεις κλείσει τον εαυτό σου σε ένα τεράστιο κουτί,  μακριά απο ολα τα συναισθήματα  που σου γεννά ο κόσμος.  Νομίζω φταίω για αυτό, σε εκείνο το μικρό δευτερόλεπτο  που τον κόσμο έχασες  και ένιωσες την αποτυχία,  δε σε προστάτεψα ένιωσες.  Όμως ο κόσμος ειναι γεμάτος σκληρές στιγμές,  και προτιμώ να σου μάθω να είσαι δυνατός.  Μη στηρίζεσαι σε δεκανίκια που ίσως πέσουν,  κράτα τον εαυτό σου ψηλά.  Συγγνώμη που απο τον εαυτό σου  δε σε προστάτεψα όμως,  και σε άφησα σε αυτήν τη φυλακή να μπεις.  Οι δικές μου δυνάμεις μικρές όμως,  δεν μπορούν να σε ελευθερώσουν.  Η αγάπη μου με κάνει αδύναμη,  και μπροστά σου ανίσχυρη.  Δεν μπορώ να σε πονέσω άλλο,  μα μόνο έτσι θα βγεις.  Είναι σαν παιχνίδι μονόπολης,  κάποιος συνέχεια αγοράζει  και  κάποιος επιλέγει να επενδύει.  Κανείς δεν ξέρει ποιός θα κερδίσει,  αλλα σίγουρα θα χάσουν περισσότεροι.  Εγώ επέλεξα να αγοράσω τα πάντα,  και εσύ έφυγες  γιατί δεν άντεξες να δίν

ακουμπάς τα χέρια σου στο παράθυρο, μικρά σημάδια από τα δάχτυλά σου αφήνουν και αναρωτιέσαι αν τελικά μπορείς να αγγιξεις ότι και αν ειναι από πίσω. Τον κοιτάς πολύ καιρό τώρα κινείται και αλλάζει σαν να αναζητά κάτι, και δε σε ακούει που τον καλείς. Και αυτό το τζάμι πότε μπήκε ανάμεσά σας? και τελικά καταλαβαίνεις, ότι εσύ είσαι έξω και αυτός κρύβεται σε ένα γυάλινο κτήριο. Επιλέγουμε τους ανθρώπους δίπλα μας, ακούμε την καρδιά τους και ζούμε μαζί τους γιατί είναι κομμάτια μας. Και όταν ο κόσμος μας καταρρέει, πάντα γυρνάμε σε αυτούς που αγαπάμε,  γιατί εκείνοι είναι το παζλ που μας ξανασυνθέτει. Σαν μικροί θησαυροί διάσπαρτοι στον κόσμο, για να μη μείνουμε ποτέ φτωχοί. Επέλεξες όμως να μη τη βάλεις σε ένα χρυσό κουτί, και να χαρίσεις έτσι την ψυχή σου. Γιατί τα μάτια σου μικρά και αθώα, δε είδαν ό,τι σου έκρυβε μια μεγάλη εικόνα. Μαθαίνουμε να μην προσέχουμε τον εαυτό μας, μπροστά σε ανθρώπους που έχουν κομμάτια μας, κανένας δεν τους δεσμεύει να τα προσέ