γλώσσα αλλιώτικη

Και σε παραμυθι μιας χωρας μακρινης

ενα αγορι γνωρισε ενα κοριτσι.

αν και ζούσαν κοντά 

ποτέ δε μίλησαν αλλιώς και πιο βαθιά, περίεργη γλώσσα.

Οι αναμνήσεις της από αυτόν ήταν κοντινές,

αλλά θολές. Ήταν πάντα εκεί, αλλά αδιάφορος.

μικρός και ένας

ένας θαυμάσιος άνθρωπος

στη μαγική χώρα, οι γλώσσες ήταν άχρηστες

οι άνθρωποι μιλούσαν με το σώμα

γελούσαν, χόρευαν, πετούσαν, κολυμπούσαν

όσα ήθελες να πεις ήταν 

στα χρώματα, στις μυρωδιές, στις εικόνες

και τον είχε δίπλα της, όχι δικό της βέβαια

αλλά ο χρόνος περνούσε και σιγά σιγά ο ήλιος έφυγε

τα χρώματα γκρίζεναν. Ο χειμώνας ερχόταν.

Ήταν πάντα όμως ένα μικρό παιχνίδι ανάμεσά τους.

Μπορεί να μην καταλάβαιναν τι έλεγε ο ένας στον άλλο,

αλλά τα χέρια χόρευαν,

τα μάτια γελούσαν,

οι σκέψεις πετούσαν...

όμως γλωσσα αλλιωτικη μιλουσαν κ οι μερες εφευγαν και αυτος μαζι...

και πάλι σου έφυγε

και τη γλώσσα του ακόμα δεν έμαθες, ούτε αυτός τη δική σου

αλλά ίσως την ξέρει και δεν το γνωρίζει.

Γιατί εσύ είσαι ο χρόνος, και εκείνος είναι οι δείκτες

που όλο τρέχουν να προλάβουν ό,τι αρχίζει & τελειώνει

ενώ εσύ είσαι αέναη, αιώνια, μακρινή...

και πάλι οι ώρες έφυγαν και μόλις έφυγαν αυτές, πέταξε και εκείνος.

Σία*