stardusting

η ζωή σου είναι μια συνεχόμενη ροή με επιλογές και συνέπειες. Τίποτα άλλο, συνήθισέ το και ξεπέρασέ το. Οι άνθρωποι που έχεις δίπλα σου, είναι αυτοί που διάλεξες να κρατήσεις -  είτε γιατί κάτι αγαπάς σε αυτούς, είτε γιατί κάτι μισείς. Κάθε άλλο γεγονός είναι πάλι επιλογή σου, δυστυχώς ή ευτυχώς, πρέπει να μάθεις να ζεις με ό,τι σε περιτριγυρίζει -  και να έχεις τη δύναμη να διορθώνεις ό,τι έχεις πράξει λάθος -  ή να βελτιώνεις ότι θεωρείς σωστό. Και επιλογές και υποκειμενική σκοπιά. Η μόνη στιγμή στη ζωή σου, που η λέξη αρχή έχει θέση - είναι εκείνο το φωτεινό σημείο, που η φύση αποφασίζει να σε δημιουργήσει. Όλα τα υπόλοιπα είναι απλά ορόσημα,  σε θα έλεγα σημάδια σε μια ατελείωτη ευθεία, γιατί έχεις ένα τέλος. Το σώμα σου σταματά να υπάρχει, μόλις σβήσουν οι μηχανές του και το όνομά σου σταματά να υπάρχει, μόλις σβήσει η ανάμνησή σου. Δυστυχώς νομίζουμε, πως ότι ξεκινάει στη ζωή μας είναι μια αρχή, και πως όταν τελειώνει -  βίαια ή ηθελημένα,  ξαναξ

Εκει εξω υπαρχουν πολλοι ανθρωποι,  εκεινοι που ξερεις και ολοι οι αλλοι.  Καθε ανθρωπος που ξερεις σου δημιουργει κατι,  μια μικρη γνωση-  για εσενα.  Και υπαρχουν και οι ανθρωποι αυτοι,  που σου ανηκουν και τους ανηκεις.  Καθε ενας που αγαπας,  ειναι ενα κομματι σου-  κατι μεσα του θυμιζει εσενα,  αυτο ειναι που αγαπας.  Ο.τι σας ενωνει,  ειναι που σε κανει καλυτερο, σε μεγαλωνει, σε ωριμαζει.  Καθε ανθρωπος που μισεις,  ειναι καθρεφτης του εαυτου που κρυβεις.  Μισουμε του αλλους,  για ο.τι δε μπορουμε να διορθωσουμε  σε εμας.  Και τελικα καθε ατομο που ανηκετε,  ο ενας στον αλλο - μισος ή αγαπη -  μας στιγματιζει.  Ο εαυτος μας ειναι 2 οψεις,  ο.τι βελτιωνουμε και ο.τι θελουμε να σβησει.  Και επιλεγουμε εντελει,  πώς θα φερθουμε στους αλλους  με βαση ποιους ανθρωπους κραταμε στη ζωη μας.  Ο.τι μισεις και σε φθειρει,  σε κραταει πισω - βαλτωμενο στην πλευρα σου που θες να σβησεις.  Ο.τι αγαπας και σε γεμιζει,  σε παει μπροστα  σε πραγματα γεματα ελευθερια.  Ισορροπια μεταξυ τους δεν

Είναι από εκείνες τις στιγμές που απορείς, τι είναι αυτό που ξεχωρίζει το σωστό από το λάθος και την αγάπη από την οργή. Ίσως είναι διάσπαρτες λέξεις,  αδιάφορα βλέμματα, άνθρωποι που γρυλίζουν αντί να μιλούν. Και στέκεσαι σε ένα σταυροδρόμι που πρέπει να διαλέξεις, ναι πρέπει να αποφασίσεις. Γιατί η ζωή δεν είναι μια συνεχή άμυνα, αλλά ευτυχία απέναντι σε όλα. Αν δεν κάνεις λάθη, δε θα μάθεις τα σωστά. Αν δεν αγαπήσεις, δε θα μάθεις να νιώθεις. Ίσως πιστεύεις ότι μόνο σωστά πράττεις,  ίσως και να αισθάνεσαι άδειος από αισθήματα. και οι άλλοι που στέκονται σαν προσοχή, σε κάθε σου ανάσα γιατί πονούν σε κάθε σου βήμα? Νιώθουμε δυνατοί όταν μας αφήνουν -  στην υποταγή των άλλων, στα δάκρυά τους, στην αδυναμία τους να απαντήσουν, στην απροθυμία τους να πολεμήσουν. Απροθυμία μάχης, όχι αδυναμία - άκουσες? Όποιος ξέρει να ξεχωρίζει τα σωστά και την αφοσίωση, θα σου ζωγραφίσει την ευτυχία. Στην ευτυχία δεν υπάρχουν διαχωρισμοί, όλα είναι αισθήσεις και αν δεν

Λες οτι δεν πονάς, ξέρεις τι σημαίνει αυτό?  Έχεις κλείσει τον εαυτό σου σε ένα τεράστιο κουτί,  μακριά απο ολα τα συναισθήματα  που σου γεννά ο κόσμος.  Νομίζω φταίω για αυτό, σε εκείνο το μικρό δευτερόλεπτο  που τον κόσμο έχασες  και ένιωσες την αποτυχία,  δε σε προστάτεψα ένιωσες.  Όμως ο κόσμος ειναι γεμάτος σκληρές στιγμές,  και προτιμώ να σου μάθω να είσαι δυνατός.  Μη στηρίζεσαι σε δεκανίκια που ίσως πέσουν,  κράτα τον εαυτό σου ψηλά.  Συγγνώμη που απο τον εαυτό σου  δε σε προστάτεψα όμως,  και σε άφησα σε αυτήν τη φυλακή να μπεις.  Οι δικές μου δυνάμεις μικρές όμως,  δεν μπορούν να σε ελευθερώσουν.  Η αγάπη μου με κάνει αδύναμη,  και μπροστά σου ανίσχυρη.  Δεν μπορώ να σε πονέσω άλλο,  μα μόνο έτσι θα βγεις.  Είναι σαν παιχνίδι μονόπολης,  κάποιος συνέχεια αγοράζει  και  κάποιος επιλέγει να επενδύει.  Κανείς δεν ξέρει ποιός θα κερδίσει,  αλλα σίγουρα θα χάσουν περισσότεροι.  Εγώ επέλεξα να αγοράσω τα πάντα,  και εσύ έφυγες  γιατί δεν άντεξες να δίν

ακουμπάς τα χέρια σου στο παράθυρο, μικρά σημάδια από τα δάχτυλά σου αφήνουν και αναρωτιέσαι αν τελικά μπορείς να αγγιξεις ότι και αν ειναι από πίσω. Τον κοιτάς πολύ καιρό τώρα κινείται και αλλάζει σαν να αναζητά κάτι, και δε σε ακούει που τον καλείς. Και αυτό το τζάμι πότε μπήκε ανάμεσά σας? και τελικά καταλαβαίνεις, ότι εσύ είσαι έξω και αυτός κρύβεται σε ένα γυάλινο κτήριο. Επιλέγουμε τους ανθρώπους δίπλα μας, ακούμε την καρδιά τους και ζούμε μαζί τους γιατί είναι κομμάτια μας. Και όταν ο κόσμος μας καταρρέει, πάντα γυρνάμε σε αυτούς που αγαπάμε,  γιατί εκείνοι είναι το παζλ που μας ξανασυνθέτει. Σαν μικροί θησαυροί διάσπαρτοι στον κόσμο, για να μη μείνουμε ποτέ φτωχοί. Επέλεξες όμως να μη τη βάλεις σε ένα χρυσό κουτί, και να χαρίσεις έτσι την ψυχή σου. Γιατί τα μάτια σου μικρά και αθώα, δε είδαν ό,τι σου έκρυβε μια μεγάλη εικόνα. Μαθαίνουμε να μην προσέχουμε τον εαυτό μας, μπροστά σε ανθρώπους που έχουν κομμάτια μας, κανένας δεν τους δεσμεύει να τα προσέ

Skies are crying, I am watching Catching teardrops in my hands Only silence, as it's ending, like we never had a chance. Do you have to make me feel like, there's nothing left of me? You can take everything I have  You can break everything I am Like I'm made of glass Like I'm made of paper Go on and try to tear me down I will be rising from the ground Like a skyscraper, like a skyscraper As the smoke clears I awaken and untangle you from me Would it make you feel better to watch me while I bleed All my windows, still are broken, but I'm standing on my feet You can take everything I have  You can break everything I am Like I'm made of glass Like I'm made of paper Go on and try to tear me down I will be rising from the ground Like a skyscraper, like a skyscraper Go run run run I'm gonna stay right here Watch you disappear yeah Go run run run yeah it's a long way down But I'm closer to the clouds up here You can take everything I have You can break

ήταν εκείνη η μέρα, από τις πιο όμορφες όταν κατάλαβες καλή μου τι σε γεμίζει. ήταν μια κρύα νύχτα πάνω σε λίγες ρόδες σε ενα μεγάλο ταξίδι  μακρινό. Και ενώ ένα κομμάτι της ζωής σου έληγε ένα νέο ξεκινούσε, με ένα ταξίδι - και πολλές αλήθειες. Εσύ την καρδιά σου την έδωσες, από έναν άνθρωπο σε άλλον - και απόρησες? Πώς ήταν όλα τόσα εύκολα? Τόσο όμορφα? Τόσο γρήγορα? Ο κόσμος είναι όσο όμορφος εσύ του επιτρέπεις να είναι, οι άνθρωποι σε επηρεάζουν όσο εσύ τους αφήνεις, τα πάντα είναι στο χέρι σου. Και όμως μερικά πράγματα δεν είναι, γιατί εξαρχής δεν ήταν δικά σου. Τώρα που οι μέρες πέρασαν, και αλλάξατε -  δεν αλλάξατε -  εγώ σου λέω, πως όταν αγαπάς είσαι ευτυχισμένος, ευτυχισμένος μόνο με αυτό. Τίποτα δε τρομάζει και τίποτα δε σε σταματάει. Κάτι σα μαγικό σου δίνει τόσες ευκαιρίες, που κανείς δε φαίνεται ικανός να σε πάψει. Και όταν βγαίνει ο χειρότερος εαυτός σου τι είναι? Ενας φαύλος κύκλος εγωιστών, ανθρώπων που παλεύουν τελικά μόνο για τον εαυτό

άνθρωποι εκεί έξω, χωρίς αισθήματα -  χρησιμοποιούν μεγάλες λέξεις, για να σε κρατήσουν όσο πιο κοντά. αλλά ποτέ να μη σου δίνουν την καρδιά τους. και εσύ μένεις μόνος, να κρατάς την καρδιά σου έτοιμη. έτοιμος να παραδωθείς, χωρίς καν να παλέψεις- γιατί πολύ απλά δεν το θέλησες. Και εκείνοι όταν σε βαρεθούν, τρόπαια σε μια κρυστάλλινη βριτρίνα - γεμάτη παρέες και τραγούδια, χρώματα, για να μείνεις δίπλα χωρίς ρόλο όμως. Κανείς άλλος να μη σε αγαπήσει, μόνο εκείνοι. Και όμως τελικά δε σε αγαπησαν. Δε με νοιάζει τι είναι η αγάπη, δε με νοιάζει πώς την ξεχωρίζεις. Εγώ δεν ξέρω, δυστυχώς φίλη μου δε μπορώ να βοηθήσω. Καλύτερα να πάψεις να ελπίζεις, σε ένα συναίσθημα που βασικό του χαρακτηριστικό είναι ο πόνος. Πόνος της απουσίας, πόνος του αποχωρισμού, πόνος της έντονης αγαπης, ακόμα και το σώμα σου πονά λαχανιάζεις, χάνεις την ανάσα σου, πνίγεσαι, τα γόνατά σου τρέμουν και η καρδιά σου χτυπά και όλα τόσο δυνατά. Όταν όλα σε προειδοποιούν τόσο έντονα  να

"Then said Almitra, "Speak to us of Love." And he raised his head and looked upon the people, and there fell a stillness upon them. And with a great voice he said: When love beckons to you follow him, Though his ways are hard and steep. And when his wings enfold you yield to him, Though the sword hidden among his pinions may wound you. And when he speaks to you believe in him, Though his voice may shatter your dreams as the north wind lays waste the garden. For even as love crowns you so shall he crucify you. Even as he is for your growth so is he for your pruning. Even as he ascends to your height and caresses your tenderest branches that quiver in the sun, So shall he descend to your roots and shake them in their clinging to the earth. Like sheaves of corn he gathers you unto himself. He threshes you to make you naked. He sifts you to free you from your husks. He grinds you to whiteness. He kneads you until you are pliant; And then he assigns you to his sacred