stardusting

οι άνθρωποι δεν αλλάζουν  διατηρούμε ένα γενικό κορμό εαυτού και κάθε δευτερόλεπτο φερόμαστε αλλιώς ανάλογα με τη στιγμή. η στιγμή μπορεί να είναι μόνο δική μας, και κανείς να μη δει πώς αλλάζουμε και πως ξαφνικά είμαστε ένας άλλος. η στιγμή μπορεί να είναι κοινή, και οι άνθρωποι που πέρνουν μέρος σε αυτή να τρομάζουν όσο εξελισσόμαστε. εκτός αν είσαι από τους λίγους ανθρώπους  που πετυχαίνουν να δείχνουν κάθε τους πτυχή  στο δευτερόλεπτο με πλήρη ειλικρίνια. και αφού δεν αλλάζει κανείς, σε τι ελπίζουμε σε κάθε νέα σχέση μας -  ότι θα κάνουμε κάτι αλλιώς. και αφού είμαστε ένα συνεχόμενα, γιατί ελπίζουμε ότι η σχέση μας με κάποιον μπορέι να αλλάξει; τίποτα δεν αλλάζει, απλά το τέλος καθυστερείς -  καθυστερείς τη στιγμή που απλά δε θα μπορείς  να ελέγξεις τη δική σου αντίδραση. Δεν είναι ελπίδα ότι κάτι θα αλλάξει όμως, είναι ο δίκος σου χαρακτήρας -  η υπομονή που πάντα δείχνεις σε κάθε αποτυχία και όμως εσύ είσαι αυτός που δεν

κι είναι η ζωή έτσι μικρή  μικρή κ γρήγορα να την αφήνεις να χάνεται  να φεύγει δίπλα σου και  εσύ απλά να τη βλέπεις σαν εικόνες που τρέχουν μπροστά σου σαν σινεμά. να συγκινείσαι σε κάθε νέα εικόνα κι όμως να νιώθεις για λίγα δευτερόλεπτα. και αν τόσο νέος ζεις σαν τόσο γέρος, όταν θα είσαι γέρος τι θα ζεις; και αν η ζωή σε βαρεθεί,  σε εγκαταλείψει  και τελικά μείνεις χωρίς πνοές άλλες; ίσως τελικά σε παρατήσει το τώρα, το αύριο, το μετά και το σήμερα ξαφνικά γίνει το για πάντα -  και εσύ καθηλωμένος σε μια θέση στατικός, μουντός, μονόχρωμος να απολαμβάνεις μόνο ότι έρχεται μπροστά σου. Είναι όλα ένα κυνήγι -  η αγάπη, οι φίλοι, ο έρωτας, η οικογένεια -  και εσύ δεν τρέχεις παρά μόνο για να μοιάζει ότι τρέχεις. Όλους τους ξεγελάς, ακόμα και τον εαυτό σου -  όμως τρέχεις σε έναν διάδρομο, ένα στατικό επί τόπου κινούμενο κορδόνι  έτοιμο να σπάσει μόλις το δοκιμάσεις. Και πόσο φοβάσαι να πέσεις στο κενό, πόσο φοβάσαι να χτυπήσει η καρδιά σου γρήγορα,

λοιπόν απορώ, κάθε μέρα άνθρωποι μπαίνουν  και βγαίνουν  στη ζωή μας. κάποιοι μένουν, κάποιοι διαλύουν κάποιοι αντέχουν κ κάποιοι εξαφανίζονται. συναισθήματα όλοι σου γεμίζουν, μικρά μεγάλα όμορφα άσχημα μόνιμα ή πεπερασμένα, έτοιμα να αλλάξουν. με κάποιους μένεις για μια ζωή, και αγαπάς και αγαπιέσαι -  αλλά εκείνοι που μόνο αγαπάς ή εκείνοι που φεύγουν μακριά σου; έχεις νιώσει ποτέ πώς είναι  να αγαπάς κάποιον που δε σε αγαπά, κάποιον που η πνοή του είναι κ δική σου και η ανάσα του δίνει ανάσα στη ζωή σου,  ενώ εκείνος διαλύει τον εαυτό σου  σε κάθε ανάσα. Έτσι όπως παίρνεις τη ζωή, έτσι και να τη χάνεις  και κάθε δάκρυ σου μικρό κ μεγάλο, χάδι στον εγωισμό του. έχεις νιώσει ποτέ πώς είναι  να αγαπάς κάποιον που δεν είναι δίπλα σου; κάποιον που έφυγε πριν τον χορτάσεις, ενώ εσύ έχτιζες μια ζωή με αυτόν μέσα. Έτσι όπως εσύ φτιάχνεις, όλα ξαφνικά μέσα σου να χάνονται; και απορώ λοιπον, πώς είναι να αγαπάς χωρίς να απογοητεύεσαι; να σαγαπούν όπως

ένα σταθερό κτήριο, το χτίζεις μέρα με τη μέρα κάθε του κομμάτι και κάθε του γωνία ο ιδρώτας και η ζωή σου τα κάνεις όλα μόνος σου  και όμως άλλοι έρχονται να σε βοηθήσουν και κάποιες φορές όντως σε βοηθάνε άλλες φορές απλά σαμποτάρουν τη ζωή σου. και ό,τι έσυ φτιάχνεις με κόπο και χρόνο κομμένο από τη ζωή σου πρέπει πάντα να το κάνεις μόνος σου, γιατί στο τέλος της κάθε μέρας τα δικά σου χέρια εμπιστεύεσαι τη δική σου ζωή ρισκάρεις. εγωιστικό να μην ανοίξεις την πόρτα σε κανέναν αλλά σε ένα κτήριο που πάντα κάτι φτιάχνεται  κάποιος θα βρει μια χαραμάδα να τρυπώσει οπότε φύλαγε όσα μπορείς, προστάτευσε όσα έχεις και αν κάποιος μπει στα κρυφά  φρόντισε να είσαι αρκετά δυνατός  για να τον κρατήσεις μακριά. τον εαυτό σου, το είναι σου και όσα έχεις  μόνο εσύ θα δώσεις τη ζωή σου να προστατέψεις. όλοι αυτοί που θα βρεθούν σωτήρες να το παίξουν, ένα ρόλο παίζουν -  μια στιγμή στη ζωή σου να γεμίζουν και μετά απλά θα φύγουν

Είναι λίγος ο χρόνος για να ψάχνεις κάθε μέρα απαντήσεις καλύτερα να ψάξεις ερωτήσεις - χάρτες θησαυρών Το νόημα της ζωής δεν υπάρχει, υπάρχουν μόνο οι στιγμές που περνάνε  και περνάν τόσο γρήγορα όταν το μυαλό σου είναι  ξεχασμένο,  κολλημένο, στατικό. Ο χρόνος είναι ένα σύνολο εικόνων, άλλες περνάνε και τις ξεχνάς σαν ανάσες και άλλες περνάνε και σε ξεχνάνε μέσα τους. Ψάξε όσα σε τραβάνε μέσα τους, όσα σε διαλύουν και σε κάνουν μικρά κομμάτια. Κανένα όλο δεν είναι άτμητο  και κανένας δεν είναι τέλειος. Ένα μεγάλο παζλ είμαστε όλοι, και κάθε μικρή στιγμή μας ξεκολλάμε και ξανακολλάμε από την αρχή. Και όταν η ζωή σου δεν είναι ποτέ η ίδια, γιατί εσύ να κρατάς το μυαλό σου; Είναι λίγος ο χρόνος για να ψάχνεις κάθε μέρα την πηγή του πόνου της ζωής της αιωνιότητας της ευτυχίας. Όλα σε κάνουν ό,τι είσαι, και κανέναν δεν είναι καλύτερο από το άλλο. Η μόνιμη ευτυχία σε κάνει αλαζόνα, η μονιμη δυστυχία σε κάνει απαισιόδοξο, μια ζωή χωρίς τέλος σε κάνει αυτοκατασ

πιστεύω στα μέτρια, σε όλα όσα έχουν χώρο να γίνουν καλύτερα. Στο μικρό, σκοτεινό τους πάτο ψάχνουν τον τρόπο να ανέβουν. Μεγαλώνουν με αργό και σταθερό τρόπο, λίγος ήλιος και λίγο νερό  και μια μέρα  όταν όλοι έχουν ξεχάσει ξαφνικά ένα υπέροχο πλάσμα έχει εμφανιστεί. Μια γέννηση με μέτριο υπόβαθρο, θαύμα. πιστεύω στον πόνο, σε μια ζωή γεμάτη πληγές και γρατζουνιές. Κάθε γρατζουνιά  μια ουλή και μια ιστορία να σου θυμίζει ποιός είσαι και τι σε έκανε άνθρωπο. Χτύπημα μικρό ή μεγάλο,  δάκρυα πολλά ή λίγα,  αναμνήσεις που μπλοκάρουν το μυαλό. Κραδασμοί στο σώμα μου, ανάσα. πιστεύω στο κενό, μικρός χώρος που όλο και μεγαλώνει. Όλες εκείνες οι στιγμές που βλέπεις μόνο μαύρο και μόνο απώλεια. Απορίες συνέχεια, ένα αύριο χωρίς μέλλον και ένα παρόν άδειο. Και όμως, το κενό γεμίζει εύκολα, ελπίδα. η ζωή είναι ένα σύνολο ευκαιριών, και ακόμα και το μαύρο  μπορεί να γίνει λευκό. Το μόνο που χρειάζεται είναι χρόνος, υπομονή

γενικά ο χρόνος είναι κάτι πολύ περίεργο, είναι τόσο μακρύς, αλλά και τόσο σύντομος μαζί και φαίνεται να περνάει τόσο γρήγορα όταν έχει περάσει και τόσο αργά όταν τον ζεις. Απορώ μερικές φορές, θυμάμαι στιγμές που ήταν τόσο μακρυνές, αλλά κάθε λεπτομέρεια βολεύεται στο μυαλό μου, σαν να μη θέλει να φύγει από εκεί μέσα - και ό,τι έζησες είναι εσύ, αλλά είναι κάποια πράγματα που απλά ελπίζεις να μη συνέβαιναν. Τίποτα όμως δεν αλλάζει, γιατί παρόλο που βλέπουμε το χρόνο συνεχώς αλλιώτικο ό,τι πέρασε έγινε και ό,τι έρχεται θα γίνει. η ζωή μας χωρίζεται σε δυο κομμάτια, εώς εκεί που όλα κινούνταν χωρίς τα βασικά να αλλάζουν ξαφνικά σταματά και αρχίζει μια νέα ζωή, με περισσότερα ή λιγότερα. Συνήθως τα περισσότερα είναι συνέχεια και όχι διακοπή, ενώ όταν κάτι ή κάποιος φεύγει κόβεσαι. Ό,τι χάνεται, παίρνει μαζί του κ ένα κομμάτι σου - μικρό ή μεγάλο, χάνεις τον εαυτό σου όπως τον ήξερες και όπως τον αγαπούσες. Και τώρα τι έμεινε να αγαπάς, μικρή, λειψή και μερικέ