σκοτάδι - ορίζοντας - ήλιος

Νομίζω οι λέξεις που περιγράφουν
τη χρονια που ζήσαμε 
ο καθένας μόνος, ίσως και πιο μόνος από ποτέ - 
είναι 
βία 
ρεαλισμός
έκπληξη.

Βία
με ένα έτσι πρέπει, η ζωή απλά άλλαξε.
Η ζωή για όλους μαζί,
και για τον καθένα σαν μονάδα 
είναι σε ένα νέο καμβά - 
περίεργο, με λάθος σχήμα, σπασμένο σε μερικές γωνίες. 
Παρόλο που η ζωή μας όλη είναι μια βία,
από την ώρα που κάποιος μας τραβάει 
από την ασφάλεια της μήτρας που ανήκουμε
κι αναγκαζόμαστε να τεντώσουμε τα άκρα
και να περπατήσουμε μόνοι,
φοβήθηκα. 

Ρεαλισμός
κανείς μας δεν υπεράνθρωπος τελικά.
Εκείνα όλα που είναι δεδομένα 
σίγουρα
σταθερά
τελικά δεν είναι.
Ο θάνατος σου θυμίζει ότι είσαι τελικά
ένας μικρός γαλαξίας
σε ένα αχανές σύμπαν, 
δίπλα σε εκατομμύρια μαύρες τρύπες. 

'Εκπληξη
ότι τελικά τα καταφέρνουμε, κι ας φοβόμαστε και πονάμε.
Είναι απίστευτα όμορφο το 
πόσο εύκολα 
προχωράμε παραπέρα, κι ας πέφτουμε σε κάθε βήμα.
Υπήρξαν κι εκείνοι,
που τελικά δε σηκώθηκαν - που έμειναν κάτω. 
Όμως όσοι προχώρησαν, στάθηκαν, ανέπνευσαν
είναι ήδη ένα βήμα πιο μακριά 
από ό,τι τους συντάραξε.

Μπορεί όλα αυτά 
να είναι ένας ανεξάντλητος φαύλος κύκλος, 
που δε σταματάει να μας 
τρομάζει, 
φοβίζει,
χτυπάει - 
αλλά σε κάποια μικρά σημεία του κύκλου
βλέπεις τον ορίζοντα του ουρανού
κι έναν ήλιο να μας φωτίζει.

Για τους ανθρώπους και τις στιγμές 
που μας ανάγκασε το 2020 να χάσουμε.

Σία*