φιλοσοφείν

και κάθε φορά που έβγαινα από εκείνο το δωμάτιο

τον έβλεπα να μιλά και με ένα άλλο άτομο

τι έλεγαν ποτέ δεν έμαθα και δε θα μάθω

πάντα τον ζήλευα - νόμιζα ζήλευα που δε μιλούσε μαζί μου

τελικά ζήλευα επειδή δε μιλούσαν μαζί μου

περίεργο τι όντως σκεφτόμαστε και τι τελικά ισχύει

βρέθηκα λοιπόν στη θέση του και μιλούσα εγώ

και οι άνθρωποι με άκουγαν

αλλά εγώ είχα πάψει να τον ακούω, να το βλέπω

ανακάλυψα πως οι άλλοι του μιλούσαν για να τον ακούσουν

να τους πει τη γνώμη του,

τη γνώμη του για τη δική τους ζωή - 

άλλες φορές πάλι για να τον πείσουν για κάτι, 

για να λένε "ωωω, έπεισα το Βασιλιά"

πολλές φορές ήταν και κάποιοι σαν εμένα

αυλικοί και κόμηδες - αριστοκράτες και πριγκίπισσες,

αλλά τις πιο πολλές φορές ήταν απλοί άνθρωποι

όμορφο να σε ακούνε

όμορφο να σε ρωτάνε

αλλά γιατί?

υπήρχε κάποια ανάγκη βαθιά τους να έχουν κάποιον για Θεό

κάποιος που θα ήξερε τι είναι το σωστό

ένας που θα γνώριζε τι πρέπει να γίνει και θα είχε τις λύσεις

φοβούνταν να κάνουν χωρίς να ρωτήσουν

και τους έλεγα τι σκεφτόμουν

τι θα άλλαζα στο κράτος

τι θα έκανα αλλιώς από το Βασιλιά

μεγάλες κουβέντες στο στόμα ενός ανθρώπου

και με άκουγαν

συμφωνούσαν νομίζω

και τότε με είδα δίπλα μου

γελούσα - μάλλον με κορόιδευα - έτσι νομίζω 

φιλοσοφικές φλυαρίες

η ανάγκη των ανθρώπων να μιλάνε 

να λενε σοφίσματα και πολλά

άλλες φορές για να μαγέψουν, άλλες για να πλανέψουν

άλλες για να εντυπωσιάσουν και άλλες για να τρομάξουν

και τότε σταμάτησα να μιλάω

και αμέσως σταμάτησα να ακούω 

η άποψή σου είναι δική σου

δε με νοιάζει να σου την αλλάξω, να τη διαψεύσω ή να συμφωνήσω

αλλά να σεβαστείς τη δική μου

όπως εγώ τη δική σου.

τότε άρχισα να νιώθω

Σία*