μάτια
γενικά ο χρόνος είναι κάτι πολύ περίεργο, είναι τόσο μακρύς, αλλά και τόσο σύντομος μαζί και φαίνεται να περνάει τόσο γρήγορα όταν έχει περάσει και τόσο αργά όταν τον ζεις. Απορώ μερικές φορές, θυμάμαι στιγμές που ήταν τόσο μακρυνές, αλλά κάθε λεπτομέρεια βολεύεται στο μυαλό μου, σαν να μη θέλει να φύγει από εκεί μέσα - και ό,τι έζησες είναι εσύ, αλλά είναι κάποια πράγματα που απλά ελπίζεις να μη συνέβαιναν. Τίποτα όμως δεν αλλάζει, γιατί παρόλο που βλέπουμε το χρόνο συνεχώς αλλιώτικο ό,τι πέρασε έγινε και ό,τι έρχεται θα γίνει. η ζωή μας χωρίζεται σε δυο κομμάτια, εώς εκεί που όλα κινούνταν χωρίς τα βασικά να αλλάζουν ξαφνικά σταματά και αρχίζει μια νέα ζωή, με περισσότερα ή λιγότερα. Συνήθως τα περισσότερα είναι συνέχεια και όχι διακοπή, ενώ όταν κάτι ή κάποιος φεύγει κόβεσαι. Ό,τι χάνεται, παίρνει μαζί του κ ένα κομμάτι σου - μικρό ή μεγάλο, χάνεις τον εαυτό σου όπως τον ήξερες και όπως τον αγαπούσες. Και τώρα τι έμεινε να αγαπάς, μικρή, λειψή και μερικέ