stardusting

οι άνθρωποι δεν αλλάζουν  διατηρούμε ένα γενικό κορμό εαυτού και κάθε δευτερόλεπτο φερόμαστε αλλιώς ανάλογα με τη στιγμή. η στιγμή μπορεί να είναι μόνο δική μας, και κανείς να μη δει πώς αλλάζουμε και πως ξαφνικά είμαστε ένας άλλος. η στιγμή μπορεί να είναι κοινή, και οι άνθρωποι που πέρνουν μέρος σε αυτή να τρομάζουν όσο εξελισσόμαστε. εκτός αν είσαι από τους λίγους ανθρώπους  που πετυχαίνουν να δείχνουν κάθε τους πτυχή  στο δευτερόλεπτο με πλήρη ειλικρίνια. και αφού δεν αλλάζει κανείς, σε τι ελπίζουμε σε κάθε νέα σχέση μας -  ότι θα κάνουμε κάτι αλλιώς. και αφού είμαστε ένα συνεχόμενα, γιατί ελπίζουμε ότι η σχέση μας με κάποιον μπορέι να αλλάξει; τίποτα δεν αλλάζει, απλά το τέλος καθυστερείς -  καθυστερείς τη στιγμή που απλά δε θα μπορείς  να ελέγξεις τη δική σου αντίδραση. Δεν είναι ελπίδα ότι κάτι θα αλλάξει όμως, είναι ο δίκος σου χαρακτήρας -  η υπομονή που πάντα δείχνεις σε κάθε αποτυχία και όμως εσύ είσαι αυτός που δεν

κι είναι η ζωή έτσι μικρή  μικρή κ γρήγορα να την αφήνεις να χάνεται  να φεύγει δίπλα σου και  εσύ απλά να τη βλέπεις σαν εικόνες που τρέχουν μπροστά σου σαν σινεμά. να συγκινείσαι σε κάθε νέα εικόνα κι όμως να νιώθεις για λίγα δευτερόλεπτα. και αν τόσο νέος ζεις σαν τόσο γέρος, όταν θα είσαι γέρος τι θα ζεις; και αν η ζωή σε βαρεθεί,  σε εγκαταλείψει  και τελικά μείνεις χωρίς πνοές άλλες; ίσως τελικά σε παρατήσει το τώρα, το αύριο, το μετά και το σήμερα ξαφνικά γίνει το για πάντα -  και εσύ καθηλωμένος σε μια θέση στατικός, μουντός, μονόχρωμος να απολαμβάνεις μόνο ότι έρχεται μπροστά σου. Είναι όλα ένα κυνήγι -  η αγάπη, οι φίλοι, ο έρωτας, η οικογένεια -  και εσύ δεν τρέχεις παρά μόνο για να μοιάζει ότι τρέχεις. Όλους τους ξεγελάς, ακόμα και τον εαυτό σου -  όμως τρέχεις σε έναν διάδρομο, ένα στατικό επί τόπου κινούμενο κορδόνι  έτοιμο να σπάσει μόλις το δοκιμάσεις. Και πόσο φοβάσαι να πέσεις στο κενό, πόσο φοβάσαι να χτυπήσει η καρδιά σου γρήγορα,

λοιπόν απορώ, κάθε μέρα άνθρωποι μπαίνουν  και βγαίνουν  στη ζωή μας. κάποιοι μένουν, κάποιοι διαλύουν κάποιοι αντέχουν κ κάποιοι εξαφανίζονται. συναισθήματα όλοι σου γεμίζουν, μικρά μεγάλα όμορφα άσχημα μόνιμα ή πεπερασμένα, έτοιμα να αλλάξουν. με κάποιους μένεις για μια ζωή, και αγαπάς και αγαπιέσαι -  αλλά εκείνοι που μόνο αγαπάς ή εκείνοι που φεύγουν μακριά σου; έχεις νιώσει ποτέ πώς είναι  να αγαπάς κάποιον που δε σε αγαπά, κάποιον που η πνοή του είναι κ δική σου και η ανάσα του δίνει ανάσα στη ζωή σου,  ενώ εκείνος διαλύει τον εαυτό σου  σε κάθε ανάσα. Έτσι όπως παίρνεις τη ζωή, έτσι και να τη χάνεις  και κάθε δάκρυ σου μικρό κ μεγάλο, χάδι στον εγωισμό του. έχεις νιώσει ποτέ πώς είναι  να αγαπάς κάποιον που δεν είναι δίπλα σου; κάποιον που έφυγε πριν τον χορτάσεις, ενώ εσύ έχτιζες μια ζωή με αυτόν μέσα. Έτσι όπως εσύ φτιάχνεις, όλα ξαφνικά μέσα σου να χάνονται; και απορώ λοιπον, πώς είναι να αγαπάς χωρίς να απογοητεύεσαι; να σαγαπούν όπως