το κενό δεν έχει τέλος

μερικές φορές απορώ ,

τι είδους άνθρωποι είμαστε;

μονίμως ψάχνουμε 

κάποιον να γεμίζει τις κενές νύχτες,

κάποιον να περπατά δίπλα μας,

κάποιον να μας μιλάει αληθινά.

Όταν βρίσκεις εκείνον

όμως

που θα σε κοιτάξει διαφορετικά,

που θα εκτιμήσει όσα έχεις 

και όχι

όσα απλά δείχνεις - 

αλλάζεις.

Αποκτάς ένα κέλυφος ασφάλειας,

είσαι κάτι διαφορετικό από αυτό που γνώρισε,

και φέρεσαι

αμήχανα/

άβολα/

περίεργα/

χαζά.

Μιλάς για σένα, σαν να είσαι άλλος

στερείς την ευκαιρία να σε ανακαλύψουν

και η λέξη "εγώ"

ακούγεται σε μόνιμη επανάληψη.

Όλοι είμαστε έτσι,

έτσι είμαστε 
με όσους μας ενδιαφέρουν λίγο παραπάνω από 
ό,τι θα θέλαμε

για να αισθανθούμε ασφαλείς.

Αλλά ο κόσμος δε φτιάχτηκε με ζώνη,

σκέψου ότι 

η Γη ειναι μια σφαίρα που γυρνάει χωρίς κανένα στήριγμα 

μέσα σε ένα αχανές σύμπαν 

και

αν αρχίσει απλά να πέφτει δε θα σταματήσει ποτέ.

Γιατί να μην αφεθείς σε αυτή την πτώση μέσα σου;

Δε θα χτυπήσεις, 

το κενό δεν έχει τέλος.

Σία*