το τέλος

ποτέ δε θα καταλάβω 

γιατί πατάμε pause στη ζωή μας,

όταν γύρω σας απλά τα πάντα συνεχίζονται.

δεν αποδέχεσαι καταστάσεις

γιατί ζεις το δράμα σου 

καθυστερώντας τη λύτρωση σου,

από το πένθος της είδησης.

Η ζωή κυλάει,

όσο κ να πονάς, 

να βρίσκεις δικαιολογίες, 

να κλείνεσαι, 

να κρύβεσαι, 

να προσέχεις.

Θα κυλήσει μαζί σου ή χωρίς εσένα;

Πόσο πιο εύκολο 

θα ήταν να παλέψεις για κάτι 

δίνοντας του απλά 1 ευκαιρία,

να αποτύχεις 

κ απλά να ψάξεις την τύχη σου αλλού;

Πόσο πιο εύκολο

θα ήταν να μην κολλάς

σε αποτυχημένες

και

τελειωμένες καταστάσεις;

Κάθε τέλος,

είναι η αρχή για κάτι νέο.

Πιο πολύ μας πονάει,

ο πόνος του αγνώστου

και η απορία του τι θα συναντήσουμε

στο μακρύ μας μέλλον,

παρά η απώλεια.

Σία*