το μάκρος του χρόνου

Είναι μερικές ώρες που απορείς

με πόσα πράγματα μπορεί να γεμίζει η ζωή σου

και πού βάζουμε ένα όριο,

στο ποιους αγαπάμε,

ποιοι είναι φίλοι μας 

και ποιοι δε μας είναι απαραίτητοι.

Η ζωή είναι γεμάτη ανθρώπους,

κάθε μέρα βλέπεις άπειρους,

μιλάς με λιγότερους

και θυμάσαι ελάχιστους.

Τη στιγμή εκείνη που θα χάσεις έναν,

έναν από τους ελάχιστους για τους οποίους θα έδινες 

τα πάντα,

εκείνη τη στιγμή ξέρεις λοιπόν τα όριά σου.

Ίσως όχι άμεσα,

γιατί όταν αποκολλάται ένα κομμάτι σου,

ο πόνος σε τυφλώνει

και χάνεις κάθε μια από τις αισθήσεις σου.

Εγώ ίσως ακόμα να μην ακούω.

Ξέρεις ότι η ζωή σου,

είναι ένα μακρύ μακρύ ταξίδι - 

και μην ακούς αυτούς που λένε ότι είναι μόνο μια στιγμή.

Για εσένα είναι αιώνας,

και κάθε δευτερόλεπτο μοιάζει μικρό ή μεγάλο

ανάλογα με τη δική σου ματιά.

Και σε αυτή την αιωνιότητα,

λίγοι άνθρωποι χωράνε.

Μια οικογένεια - 

κανονική κ ευρύτερη - 

και λίγοι φίλοι.

Γιατί την αιωνιότητα,

δε μπορείς να τη μοιράζεσαι 

με όσα θα σε κάνουν να βαριέσαι και να πλήττεις.

Είναι πολύ μακρύς ο χρόνος,

για να χάνεις στιγμές,

για να βαριέσαι,

για να ξεχνάς.

Σία*