το σώμα σου

Κάθε μέρα αποκτάς και κάτι νέο να περιμένεις
οι πράξεις σου προκαλούν αντιδράσεις, 
κινήσεις νέες που ίσως να μην υπήρχαν,
αν δεν ήσουν ό,τι είσαι τώρα.
Μπορεί όλα εσύ να τα βλέπεις σαν λάθος
και κάθε μέρα που ξυπνάς να θέλεις να είσαι 
άψογος,
διαφορετικός,
μα τα έκανες, και σε έκαναν.

Κι αν γνώριζες ότι θα ερχόταν η μέρα,
που εκείνο που θεωρούσες μικρό παραμύθι
θα γινόταν, τι θα μου έλεγες;

Δε θυμάσαι τι μέρα εκείνη, που το ξαφνικό
μπήκε μέσα σε ένα λευκό δωμάτιο
με ένα αστέρι να το δείχνει.
Και αν δεν υπήρχε η τόση ένταση γύρω του
και η τόση σιγουριά ίσως και να μην το έβλεπες.
Άλλα τόσα ξαφνικά γύριζαν στο λευκό γύρω σου,
και όμως κανένα τόσο περίεργο δεν ήταν.
Και εσένα πάντα σου άρεσαν τα περίεργα,
όλα εκείνα που πετάνε πάνω από το λογικό 
και φτάνουν σε έναν κόσμο ίδιο με το δικό σου.

Όλοι εκείνοι οι άνθρωποι που μοιάζετε τόσο δυνατοί,
η κατηγορία των καταπλητικών, 
τόσο γεμάτοι απορίες, πόνο, ερωτήσεις, αμφιβολίες
πάντα αμφιβάλλεις.
Γιατί ποτέ δε νομίζω να καταλάβω.

Μικρό δωμάτιο στον κόσμο, γεμάτο με μεγάλα αντικείμενα
και το αστέρι σου συνέχισε να λάμπει.
Και πού να ήξερες ότι το παραμύθι τελικά,
αυτό που τόσο ήθελες να ζήσεις - 
και όχι να ζήσεις, απλά να φανταστείς, γιατί από αυτά ήταν - 
θα ήταν πιο μαύρο από εσένα.
Σκληρό και σκοτεινό.

Αυτός είναι τόσο μακρινός,
απόμακρος και σκοτεινός και όμως γεμάτος προσοχή
και εσύ μικρή και εύθραυστη.
Και όμως εκείνος είναι πιο εύθραυστος από εσένα,
το δικό σου το καλούπι πιο σκληρό από εκείνον.

Δύο ζευγάρια χέρια,
να δένονται χωρίς να ψάχνουν να κρατηθούν από κάπου αλλού.
Σας φτάνουν.
Και αν έπρεπε να διαλέξεις τι θα κρατήσεις,
θα ήταν να ακούς τον επαναληπτικό ήχο
από την ψυχή του, σαν να δίνει πνοή σε κάθε χάδι.
Και όμως η ανάσα σου ποτέ δε θα κερδίσει τη δική του,
και όμως το άγγιγμα σου ίσως να μη τη ζεστάνει.
Αναρωτιέμαι τι χρειάζεστε και οι δύο.
Και όμως 
μικρό δωμάτιο, με μεγάλα αντικείμενα 
κλειστά παράθυρα στον κόσμο
και ό,τι χρειάζεστε είναι εκεί μέσα.

Δύο ζευγάρια χέρια,
μπλεγμένα σε γρίφο που αν ξετυλιχτεί όλα θα μπερδευτούν
Και όμως αυτό είναι που σας κάνει τόσο ξεχωριστούς.
Μπορεί να είναι μακρινά πλασμένοι,
ίσως και χάσμα ανάμεσά σας - 
αλλά τόσα ίδια τα κομμάτια.
Και μια ανάσα του γεμίζει μέχρι το πιο βαθύ σου σημείο
τον κόσμο όλο
Και μια σκέψη της, στο σκοτεινό μυαλό της,
διαλύει κάθε αντίσταση σου.
Ισως δεν πρέπει,
αλλά το χέρι σου ποτέ δεν το δίνεις 
κάπου που δε θα αισθανθεί οικία.

Σία*