μακρινές δικές σου/μου σκέψεις

υπάρχει αυτό το χάσμα ανάμεσά μας
χρόνια νομίζω
και κάθε χρόνος ήταν μια νέα περιπέτεια,
γεμάτη πολλά κεφάλαια, θαυμαστικά και τελείες
και τα ερωτηματικά ήταν αυτά που μας έφεραν εδώ
τελικά.

και υπάρχει και κάτι ακόμα να μας χωρίζει,
αυτό που δεν ξέρω τι θέλεις.
Αναρωτιέμαι όμως,
αν οι πράξεις και οι λέξεις μου είναι σαφείς και ξεκάθαρες,
αν αντιλαμβάνεσαι τι εννοώ σε κάθε μου γράμμα
ή αν υπάρχει μια ψευδαίσθηση στη σχέση μου μαζί σου.
Δεν είμαι φίλη σου να ξέρεις, 
δεν είμαι γνωστή να θυμάσαι - 
είμαι ένα θαυμαστικό σε μια μαγική σου πρόταση.

Τόσο περίεργος και τόσο έξυπνος,
και όμως απλός. 
Να στέκομαι απέναντί σου και απλά να βλέπω τις σκέψεις σου,
εκείνες που με κάνουν να γελώ, 
εκείνες που με προκαλούν να θυμώνω,
εκείνες που με αναγκάζουν να σκέφτομαι.
Και όμως να μη μπορώ να δείξω ό,τι θέλω
γιατί πάντα φοβάμαι,
γιατί πάντα δειλιάζω,
γιατί είσαι αυτό που θέλω να γίνω.
Και στο τέλος αυτό είναι το νόημα κάθε μου επιλογής,
άνθρωποι γύρω μου να θαυμάζω.
Και όλα πάνω σου τόσα διαφορετικά,
που το μόνο που θέλω είναι να ρωτάω,
να μαθαίνω,
να ακούω.

Και τόσα πολλά αυτά που θέλω να σου γράψω,
και πάλι φοβάμαι.
Οι σκέψεις μου είναι δικές μου,
αλλά ανήκουν σε εσένα
και όσα τίποτα θα ήθελα να σου δείξω τα πιο απλά που σκέφτομαι.
Ένα πρωινό με βροχή,
μια βόλτα στον ήλιο,
ένα χαμόγελο χωρίς λόγο.
Έτσι απλά γιατί μπορείς,
τόσο απλά γιατί το θέλω.

Να με ακούς όταν σιωπώ,
όταν δε μπορώ να σου πω αυτά που σκέφτομαι.
Τότε είναι που σου λέω τα μεγαλύτερα μυστικά μου.

Σία*