στα αληθινά

ακουμπάς τα χέρια σου στο παράθυρο,
μικρά σημάδια από τα δάχτυλά σου αφήνουν
και αναρωτιέσαι αν τελικά μπορείς να αγγιξεις
ότι και αν ειναι από πίσω.
Τον κοιτάς πολύ καιρό τώρα
κινείται και αλλάζει σαν να αναζητά κάτι,
και δε σε ακούει που τον καλείς.


Και αυτό το τζάμι πότε μπήκε ανάμεσά σας?
και τελικά καταλαβαίνεις,
ότι εσύ είσαι έξω και αυτός κρύβεται σε ένα γυάλινο κτήριο.


Επιλέγουμε τους ανθρώπους δίπλα μας,
ακούμε την καρδιά τους και ζούμε μαζί τους
γιατί είναι κομμάτια μας.
Και όταν ο κόσμος μας καταρρέει,
πάντα γυρνάμε σε αυτούς που αγαπάμε, 
γιατί εκείνοι είναι το παζλ που μας ξανασυνθέτει.
Σαν μικροί θησαυροί διάσπαρτοι στον κόσμο,
για να μη μείνουμε ποτέ φτωχοί.


Επέλεξες όμως να μη τη βάλεις σε ένα χρυσό κουτί,
και να χαρίσεις έτσι την ψυχή σου.
Γιατί τα μάτια σου μικρά και αθώα,
δε είδαν ό,τι σου έκρυβε μια μεγάλη εικόνα.
Μαθαίνουμε να μην προσέχουμε τον εαυτό μας,
μπροστά σε ανθρώπους που έχουν κομμάτια μας,
κανένας δεν τους δεσμεύει να τα προσέχουν,
αλλά πιστεύουμε ότι έχουμε κ εμείς κάτι δικό τους
και έτσι ο κόσμος είναι ασφαλέστερος.
Σου είχα πει παλιότερα,
πως η αγάπη σου δεν σου ανήκει, αλλά 
ανήκει σε αυτόν που αγαπάς.


Θα υπάρξουν στιγμές που θα χρειαστεί να ανακτήσεις
ό,τι έδωσες,
κανείς δεν προσέχει όσο εσύ τελικά,
ό,τι σου ανήκει.
Να θυμάσαι δε θα θέλουν να στο δώσουν πίσω,
όχι βέβαια γιατί θα τους λείψει,
αλλά γιατί είναι πολύτιμο και τους γεμίζει το χώρο.
Σαν αντικείμενο σκέψου το.
Θα καταλάβεις, εκείνη τη στιγμή, ποιός στέκεται εκεί..


Οι άνθρωποι αλλάζουμε,
μεγαλώνουμε,
κανένας δε μένει ίδιος.
Αλλά δεν αλλάζει τίποτα που μας κάνει τον εαυτό μας.
Κάποιοι μαθαίνουν να κρύβουν τον εαυτό τους,
καποιοι μαθαίνουν να τον προστατεύουν.
Εκείνη τη στιγμή θα καταλάβεις,
και λυπάμαι που το λέω, αλλά συνήθως θα γνωρίσεις 
κάτι άσχημο.
Ό.τι δεν είχες ξαναδεί, εκείνη τη στιγμή διακρίνεται.
Εγωισμός και θράσος τα πιο συνηθισμένα.


Λυπάσαι.
Μετανιώνεις.
Προδίδεσαι.
Δυστυχώς όλα είναι ανούσια τελικά,
γιατί το τζάμι που σε κρατούσε μακριά του,
μόνος του το έβαλε, μόνος του σας χώρισε
και τον κάνει ευτυχισμένο.


Σία*