το σήμερα

μας μαθαίνουν πως στη ζωή μας,

κάθε μέρα ετοιμαζόμαστε για κάτι,

πώς κάπου εκεί στη γραμμή της ζωής μας

το κάρμα μας έχει δημιουργήσει μια κατάσταση 

και όλη μας η ζωή πάει εκεί.

και αφήνεσαι στη ζωή σου,

χωρίς να προσπαθείς ιδιαίτερα,

γιατί κάτι εκεί έξω έχει φτιαχτεί για εσένα

και ό,τι και αν γίνει θα σε περιμένει - 

σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό.

και αν μπορούσες να ζεις τη ζωή σου,

κάθε μέρα στο έπακρο - 

χωρίς να διστάζεις να ρισκάρεις,

ή να δεσμευτείς, 

γιατί νομίζεις ότι εκεί έξω σε περιμένει κάτι καλύτερο;

πόσο μακάβριο,

να καθυστερείς τη ζωή σου για κάτι που δεν ξέρεις,

για κάποιον που ίσως να χαθεί στο δρόμο.

προτιμώ κάθε φορά που νιώθω,

να είναι στο έπακρο.

να ερωτεύομαι κάθε άνθρωπο,

σαν να είναι το άλλο μου μισό - 

γιατί αν δεν του δώσω την ευκαιρία να γίνει κομμάτι μου,

πώς θα είμαι σίγουρη ότι δεν είναι για εμένα;

δεν υπάρχει timing,

υπάρχει μόνο η θέλησή σου να μοιραστείς τον εαυτό σου,

και η διάθεσή σου να δεχτείς στη  ζωή σου κάτι νέο.

στο τέλος είναι όλα θέμα εγωισμού.

Και ο εγωισμός δεν είναι τίποτα κακό - 

εκείνο το συναίσθημα ότι ένας άνθρωπος

είναι δικός σου κ είσαι δική του,

εκείνη η αίσθηση ότι μια επιτυχία

είναι απόλυτα εσύ - 

γιατί να το μοιραστείς και πώς να μην το διεκδικήσεις;

εγώ δε θα περιμένω ποτέ κάτι καλύτερο να έρθει,

επιλέγω να χάσω τον εαυτό μου στο τώρα,

να δώσω κάθε μου κομμάτι στους ανθρώπους 

που με αγαπάνε κ αγαπώ, σήμερα 

γιατί αν αύριο είναι πολύ αργά, 

κάποιος θα το μετανιώσει - 

και δε θέλω κανένας να πονέσει,

επειδή τουλάχιστον εγώ δεν προσπάθησα.

Σία*