μικρές τελείες

η βροχή πέφτει τόσο δυνατή
και το κρύο διαλέγει να ακουμπήσει κάθε μου κομμάτι
κι όμως δε με σταματάει,
είσαι κάπου εκεί έξω και νομίζω περιμένεις
και θα τρέξω, όπως και κάθε μέρα, 
να σε βρω, να αγγίξω λίγο από εσένα και ό,τι μπορώ.
Και ενώ όλοι έχουν επιλέξει να είναι κλεισμένοι,
στο σπίτι τους,
στον εαυτό τους,
όπως ποτέ μέχρι τώρα δε δίστασα,
ούτε αυτή τη στιγμή.
Όσο δύσκολος κ απρόσιτος να έμοιασες - 
μην ξεχνάς ότι όσο πιο πολλοί άνθρωποι σε περιτριγυρίζουν,
τόσο πιο λίγα άτομα μπορείς να επιλέξεις ως δικά σου - 
δε φοβάμαι να σε διεκδικήσω.

και η βροχή δε σταματάει και αρχίζω και κουράζομαι,
πάει ώρα που έπρεπε να σε είχα βρει
και ενώ ήμουν τόσο σίγουρη,
ότι εδώ με περίμενες λείπεις.

στέκομαι σε ένα δρόμο, η βροχή με διώχνει
και περιμένω ένα σημάδι σου.
όταν ήρθε το σημάδι, ήταν όλα εκείνα που δεν περίμενα.
η διαδοχική αλλαγή, 
η χαρά της εμφάνισής σου 
και η ξαφνική διαλεύκανση της μορφής σου.

άργησα.

και κάθε πράγμα συμβάν στο χρόνο μας,
έχει τη δική του υπόσταση.
και όταν δεν πρέπει να υπάρξει, 
ξέρω ότι απλά πρέπει να φύγω.
ανούσιες σχέσεις ανθρώπων,
ο καθένας με διαφορετικές προσδοκίες από τον άλλο,
ανούσιες διεκδικήσεις.

τέλος, πριν καν την αρχή.
όχι άνω τελεία,
τελεία πριν καν γράψω το κεφαλαίο γράμμα.

άργησα.

Σία*