Ένα είδος αντίο

Σαν κάθε στιγμή, και κάθε εικόνα

να είναι μολυσμένες με ένα ψέμα - μια απάτη.

Και ό,τι όμορφο έγινε, 

σαν φωτογραφία που ξεχάστηκε στον ήλιο - 

έχασε τα χρώματά του.

Κάθε μέρα συμβαίνουν άσχημες καταστάσεις,

πράγματα που μας πληγώνουν και μας αλλάζουν.

Και υπάρχουν άνθρωποι που τα ξεχνούν,

και άλλοι που κρατάνε πίσω τον εαυτό τους - 

σαν να φοβούνται να αφήσουν ό,τι έμεινε πίσω.

Επιλέγεις τελικά,

αν θα μείνεις να πληγώνεις και να πληγώνεσαι - 

και αν κόσμος θα συνεχίσει να γυρίζει,

γύρω από όσα πιστεύεις ότι πρέπει να πληρώσουν.

Και είσαστε και οι δύο τόσο δυνατοί,

σαν σύγκρουση τιτάνων - 

και ποιός έχει δίκιο από τους δύο είναι σαν αέναο ερώτημα.

Εκεί που πολεμούν, 

η ηθική με το ψυχή, τόσο κοντά και όμως μακρινά.

Γιατί η ηθική είναι ένα συλλογικό συναίσθημα,

με υποκειμενική αξιολόγηση.

Και η μεταξύ σας ηθική, τι είναι?

Αλλά εγώ πιστεύω, πως η σύγκρουση ειναι σαν αστείο.

Γιατί η ηθική είναι συλλογικό συναίσθημα,

αλλά η ψυχή είναι η αποθήκη των συναισθημάτων - 

και πώς μπορείς να φέρεις σε ρήξη δύο πράγματα,

που είναι κομμάτια που ενώνονται. 

Το πιο εύκολο να συγχωρήσεις, 

είτε τα λάθη της ηθικής ή της ψυχής, 

είναι να μη σε γεμίζουν πλέον.

Συγχωρούμε, όταν μάθουμε να προχωράμε,

αν στέκεσαι σε ένα σημείο 

το μόνο που βλέπεις είναι το ίδιο τοπίο - 

και αν μάθεις να συνεχίζεις να προχωράς,

όπου και αν αυτό σημαίνει ότι θα καταλήξεις,

το μόνο σίγουρο είναι ότι θα συγχωρήσεις.

Εσύ δεν του κρατάς πια το χέρι,

αυτός όμως πίσω σε τραβάει - να μείνετε στο ίδιο σημείο,

τον ίδιο καυγά, 

σαν μια μόνιμη παύση στο χρόνο, αναλλοίωτη σε ό,τι γίνεται γύρω.

Καλύτερα να το σπρώξεις, να πέσεις, να πονέσεις, 

και αν το δεις να κλαίει, σε παρακαλώ μη γυρίσεις.

Λιγότερο θα πονέσεις να φύγετε καθένας στην πλευρά του,

από το να σου σφίγγει το χέρι,

κάθε φορά που προσπαθείς να φύγεις μακριά του.

Σία*