όταν δεν ξέρεις

σε έναν ουρανό γεμάτο φώτα συναντηθήκαμε

πολλές φωνές, και αστέρια να πέφτουν αγγίζοντας το έδαφος

βρόντοι και κρότοι και πάνω από όλα ευτυχία.

θυμάμαι πολλές φορές η καρδιά μου να μην είναι στο έδαφος

και κάθε μου κίνηση ακτινοβολούσε ευτυχία.

Ήμουν δική του και ήμουν μοναδική

και τα πράγματα έμοιαζαν παντοτινά και γεμάτα αγάπη. 

και όμως τελικά τίποτα δεν είναι εκεί για πάντα - μόνο εγώ.

Με είχες ακουμπήσει με τόσο ειλικρίνεια,

είναι φορές που ξέρεις ότι κάποιος θα μείνει στη ζωή σου.

Αλλά ο κόσμος μου ήταν μικρός - 

κλεισμένος σε ένα δωμάτιο με χρωματιστούς τοίχους και πολλές ζωγραφιές.

Εκείνες τις μέρες είχα σταματήσει σε ένα δωμάτιο - σου το είπα - 

γεμάτο χρώματα, λέξεις, ζωγραφιές, μυρωδιές πρωτόγνωρες.

Αλλά κανείς δεν έβλεπε την ομορφιά του

πάρα εγώ και αυτός - και ίσως αυτό να ήταν που κατέστρεψε το δωμάτιο.

Ό,τι δεν αναπνέει χαλάει, μαυρίζει - και έτσι οι μέρες

άλλαξαν τον κόσμο μου -

τα χρώματα σκούρυναν, οι ζωγραφιές έγιναν αλλιώτικες,

οι λέξεις πονούσαν και κάθε αίσθηση χανόταν.

Αλλά εγώ τον αγαπούσα - ακόμα τον αγαπώ δε σου το έκρυψα ποτέ - 

απλά έχασα τα χρώματα και η καρδιά μου σταμάτησε να νοιάζεται.

Όταν έβγαινα βέβαια από το δωμάτιο, 

ο ουρανός ήταν γεμάτος πάλι με εμπειρίες μοναδικές.

Κάθε τραγούδι ακουγόταν πιο δυνατά από πριν, 

κάθε ήχος ήταν πιο όμορφος - 

και όλα έρχονταν από ένα μοναδικό χορό γεμάτο ανθρώπους.

Και εκεί σε ξαναείδα, ανάμεσα σε άλλους τόσους ανθρώπους.

Και εσύ μου έπιασες το χέρι - ζεστά.

Γυρίσαμε τον ουρανό και είδαμε εικόνες και ανθρώπους,

πράγματα που ίσως τα νιώθεις, αλλά ποτέ δεν σκέφτεσαι - 

πόσο μοναδικά είναι

πόσο αλλάζουν τα πάντα.

Εσύ βέβαια είχες να γυρίσεις στο δικό σου δωμάτιο,

και εγώ στο δικό μου. 

Θυμάμαι ακόμα τη μέρα που σε κοίταξα και μου είπες, 

ότι δε μπορείς πια να γυρίσεις - γιατί ο κόσμος σου έκλεισε.

Δε σε άφησα μόνο, συνεχίσαμε να γυρνάμε τον κόσμο όλο

Να βλέπουμε ό,τι δεν είχαμε νιώσει, 

και να νιώθουμε ότι δεν είχαμε αγγίξει.

Ώσπου μια μέρα εγώ έφυγα από το δωμάτιό μου

και εσύ βρήκες τρόπο να ξαναμπείς στο δικό σου.

Είχα φύγει για σένα - 

δε θα σου το πω ποτέ, αλλά θέλω να το ξέρεις.

Στην τελευταία μας διαδρομή στα φώτα, 

όσα είδα και όσα η ψυχή μου άκουσε ήταν αλλιώτικα.

Ήξερα ότι το δωμάτιό μου πια ήταν

μικρό, σκοτεινό, μαύρο και δεν το άφηνα - αλλά εκείνη τη μέρα

δε μπορούσα να μη φύγω, να μη φύγω για σένα.

Και εσύ μου έφυγες τόσο απλά.

Και ένιωσα κάθε δύναμη που με κρατούσε να φεύγει.

Δεν το ήξερες?

Δεν το ένιωσες?

Οι λέξεις που μας χωρίζουν, ίσως είναι χιλιάδες - 

αλλά οι στιγμές που μας ενώνουν αγγίζουν το άπειρο.

τώρα είσαι δικός μου

ΣίαΣία*