αυτός και εκείνος

πώς γίνεται,
μετά από τόσο καιρό να πετυχαίνω πάλι
στην ίδια κατάσταση, το ίδιο τραγούδι.
Εκείνη τη μέρα κάθε μου κομμάτι,
πονούσε
και κάθε μου λέξη, ήταν ένα αντίο.


Και ήταν εκείνος,
τόσο όμορφος κ μόνος του - 
ικανός να αλλάξει τον κόσμο και να κινήσει τα πάντα,
αλλά δε με χρειαζόταν δίπλα του.
Πάντα πονάει όταν δε μας χρειάζονται,
αλλά το ξεπερνάς.
Οι άνθρωποι που αγαπάς, 
θέλεις να είναι ευτυχισμένοι. Δεν έχει σημασία πού είναι.
Δεν ορίζει η παρουσία σου, 
την ευτυχία κανενός - απλά την αθροίζει και την αποκαλύπτει.


Θυμάσαι ότι δεν ήθελες να τον αγκαλιάσεις εκείνη τη μέρα,
σαν να ήξερες ότι ήταν η τελευταία φορά.
Με τον τρόπο σου του είπες γειά,
ενώ ακόμα δεν ήξερε ότι θέλει να σε αποχαιρετήσει.
Και κάθε σου βήμα ήταν ένα αντίο πια,
σαν η φύση να σου έδειχνε ότι σκέφτηκες σωστά.
Τώρα όμως,
δεν το αισθάνεσαι. Δε βλέπω τίποτα να σου λέει,
φύγε.
Και όμως η καρδιά σου,
μικρή και τσαλακωμένη - δε μπορώ να τη βλέπω έτσι.
Δεν είμαι κ από τους ανθρώπους που ξερουν να παρηγορούν,
τι να σου πω για να κρατήσει?


Και ειναι αυτός - 
δυνατός και γεμάτος ιδέες, ασυγκράτητος
μπροστά σε έναν κόσμο που απλώνεται γεμάτος και όλος δικός του.
Που σε είδε, 
να περνάς μέσα από την ευτυχία - σε ένα δύσκολο αντίο
και σε έκανε ευτυχισμένη, 
προσπαθεί να σε πλάσει σε ένα είδωλο.
Ένα είδωλο που όμως, 
δεν έχει γνωρίσει.
Πώς μπορεί να του λείπει κάτι που δεν είδε ποτέ?
Τι αγάπησε σε εσένα τότε, 
αγάπησε ό,τι είσαι ή ό,τι άκουσε ό,τι ήσουν?
Εγώ έχω μάθει,
πώς όταν αγαπάς 
αξίζει να χάσεις κάθε κομμάτι του εγωισμού σου γιατί δίνεις την καρδιά σου.


Και όμως να σου πω κάτι,
είναι τόσο ίδιοι μεταξύ τους - 
επιβλητικοί και σε παρασέρνουν,
και εσύ φοβάσαι.
Τι όμως?


Σία*