Οφθαλμαπάτη Μου

αυτό που λένε ότι χάνεις τον εαυτό σου
το έχω ζήσει πολλές φορές, 
και τελικά όσο συνειδητοποιημένος και να είσαι, 
ή όσο δυνατός και να είσαι - 
μπορείς να χάσεις τα κομμάτια σου.
Μήπως σημαίνει ότι τελικά δεν είσαι ό,τι νόμιζες, 
αλλά ό,τι θέλεις να νομίζουν οι άλλοι για εσένα, 
μέχρι να τους κάνεις δικούς σου?
Είμαι σε ένα σημείο που πλέον μπορώ να ξέρω, 
αν ό,τι βλέπω στον καθρέφτη μου είμαι εγώ
ή απλά μια εικόνα από ό,τι θέλουν οι άλλοι.
Χάνεις τον εαυτό σου, ή βρίσκεις έναν εαυτό 
για να τον αγαπήσουν οι άλλοι - 
γιατί πιστεύεις ότι έτσι θα είσαι καλύτερα, ασφαλής?


Ξέρεις τι πιστεύω, 
ότι δεν βλέπω σωστά και ξεκάθαρα: 
Στην καθημερινή σου ρουτίνα κ προσπάθεια,
να γίνεις καλύτερος, να κερδίσεις περισσότερα
δε σου μένει χρόνος να θυμάσαι
πώς όταν σε γνώρισαν οι άλλοι, ήξεραν τον εαυτό που 
άρχισες να αλλάζεις.
Οι άνθρωποι που αγαπάμε ολοκληρώνουν την προσωπικότητά μας,
αλλά μην ξεχνάς ότι εσύ τη χτίζεις.
Όταν πέφτεις μαθαίνεις να περπατάς πιο γερά στα πόδια σου,
όταν κλαις μαθαίνεις πότε αξίζουν κ πότε όχι τα δάκρυά σου,
όταν πολεμάς αντιλαμβάνεσαι πόση δύναμη χρειάζεται κάθε τι.
Οι άνθρωποί σου σε γνωρίζουν, 
αφού έχεις πέσει - αφού έχεις κλάψει - αφού έχεις γελάσει.


Και έτσι μια μέρα κάθεσαι και απορείς,
έχασα ή βρήκα τον εαυτό μου? 
Και η απάντηση στην ερώτησή σου ποιά είναι τελικά?
Είσαι το σύνολο όλων των απαρατήρητων πράξεών σου,
και το σύνολο όσων σε τρομάζουν πάνω σου - 
όταν ο χώρος γύρω σου σφίγγει 
αντί να ανοίξεις τα χέρια σου και να δείξεις πού ανήκεις,
μαζεύεσαι, κλείνεσαι, χάνεσαι.
Και έτσι αντί η αγάπη να σε ελευθερώνει, σε κρατάει φυλακισμένο - 
αλλά δε σε φυλακίζουν οι άλλοι.
Εσύ κρατάς τον εαυτό σου περιορισμένο,
τον εαυτό που τελικά ξέρουν οι άλλοι και ο εαυτός που αναζητούν.
Γιατί αυτό που δείχνεις τώρα, δεν είναι ό,τι ξέρεις
ή ό,τι ξέρουν - 
είναι ό,τι νομίζεις ότι θα σε κρατούσε ασφαλή από το να τους χάσεις.
Αλλά ξεχνάς, πως αυτό που κρύβεις τους μάγεψε.


Σία*