stardusting

Η αγάπη είναι ένα φρούριο, σαν μια τεράστια μεμβράνη που μας κλείνει. Κανείς δε μπορεί να την σπάσει, παρά μόνο όποιος είναι μέσα -  η αγάπη μας δεσμεύει  και μας απελευθερώνει την ίδια στιγμή. Και προστατεύουμε όποιον είναι μέσα στο φρούριο ακόμα και από τους ίδιους τους συγκατοίκους. Δεν υπάρχουν πόρτες, έξοδοι  παρά μόνο παράθυρα, αυλές και ομορφιά -  πολύ απλά γιατί το καυσαέριο του κόσμου  δε μπορεί να εισβάλει πουθενά. Αν θέλεις να βγεις πρέπει απλά να ανέβεις στο πιο χαμηλό παράθυρο  και πηδάς κρατώντας την ανάσα σου βαθιά. Εννοείται θα χτυπήσεις -  αλλά η επιλογή είναι δική σου όπως και τα τραύματα. Μέσα στο φρούριο υπήρχαν όλα εκείνα  που σε κάνουν καλά,  εκεί έξω όμως πρέπει να παλέψεις μόνος σου. Εκεί έξω πρέπει να χτίσεις νέους κόσμους. Υπάρχουν και φρούρια που χρειάζεσαι διαφυγή, ζωές και κάστρα που απλά σαπίζουν και στο γκρέμισμα θα πατήσουν και εσένα -  αλλά μέσα σε μια όαση, γιατί να θέλεις να ...

κάθεσαι μια μέρα, στην ησυχία και την μοναξιά σου και απορείς και μετράς τη ζωή σου. κανείς δεν είναι δίκαιος κριτής του εαυτού του, αλλά σωστότερος άνθρωπος να μας κρίνει δεν υπάρχει. και σκέφτεσαι τους ανθρώπους που σε γεμίζουν αγάπη και τους ανθρώπους που επιλέγεις να κρατάς δίπλα σου από το χέρι. οικογένεια - φίλοι - εραστής σίγουρα λάθη κάνουν όλοι και μετράνε και οι δυο πλευρές σε κάθε διαμάχη και σε κάθε αγάπη και οι 2 πλευρές δίνουν. Αλλά τον άλλο μόνο αυτός μπορεί να τον κρίνει, εσύ σκέψου για σένα - τι έκανες, αλλά κυρίως τι δεν έδωσες και τι δεν έκανες; οικογένεια, αυτοί οι λίγοι άνθρωποι που σε δένουν δεσμοί - όχι μόνο αίματος - αλλά δεσμοί αιώνιας αγάπης και εκτίμησης. Θα πληγώνετε πάντα ο ένας τον άλλο, αλλά ποτέ δε θα χωρίζετε - γιατί ο δεσμός της αγάπης αυτής δεν σπάει. Δε σπάει ακόμα και αν φύγεις, αν πεθάνεις, αν γίνεις αέρας. Αλλά ποτέ δεν εκτιμάς αυτή τη σχέση, πάντα την καπηλεύεσαι ή την καπηλεύονται οι άλλοι - εσύ εσένα όμως κρί...

απορώ μερικές φορές,  πώς δυο άνθρωποι ζούνε μια ζωή ενωμένοι, σε ζωές κοινά δεμένες -  σαν με γόρδιο δεσμό φτιαγμένες. ίσως είναι όλα αυτά που τους ενώνουν τελικά, ή αυτά που τους χωρίζουν και διάθεση τους να χτίζουν συνέχεια γέφυρες. φίλοι που μένουν για μια ζωή,  εραστές που ενώνουν τις ψυχές τους -  ζωές δεμένες,  με κοινές αναμνήσεις,  στιγμές ευτυχίες  σε ένα μαζί αέναο - που δεν τελειώνει σε κανένα σημείο. η αγάπη τους χωρίς ημερομηνία λήξης, αφού καμία αγάπη δεν παύει ποτέ  και ας πάψει ο έρωτας ή η φίλια. γιατί η αγάπη μας αφήνει σημάδια,  ουλές στην ψυχή -  και οι ουλές δε φεύγουν ακόμα και αν τις εξαφανίσεις. θα τις θυμάσαι πάντα εκεί. μυστική συνταγή; και πώς να έχουμε μια ζωή μαζί, αν δεν είμαστε μαζί -  μαζί στο τώρα,  μαζί στο κάθε μέρα,  μαζί δίπλα μου. Σία*

η εμπιστοσύνη είναι ένα φοβερό δώρο, ίσως όχι δώρο -  απόκτημα μεταξύ δύο ανθρώπων επιβράβευση συμπεριφοράς κ πίστης. και πότε τα παρατάς όταν τη χάσεις; Δεν είναι η συγχώρεση το δύσκολο. Κανείς μας δεν είναι αλάνθαστος,  αλλά Κανείς τόσο μεγαλόκαρδος. Συγχωρείς  γιατί η φύση μας είναι να προχωράμε, μα δεν είναι στη φύση μας να ξεχνάμε. και πότε σταματάς να πιστεύεις; Οι άνθρωποι είμαστε φτιαγμένοι ποτέ να μην γεμίζουμε την ψυχή μας. Κάθε μέρα ζητάμε περισσότερα, κάθε μέρα τίποτα δε μας ικανοποιεί  και σε αυτή την αλαζονία  άνθρωποι πέφτουν στο λαιμό μας. και πότε αρχίζεις να διαλύεσαι; Δε θα υπάρξει άνθρωπος  που δε θα ζητήσει από εσένα περισσότερα, από όλα αυτά που έχεις να δώσεις. Θα παλέψεις, θα ξεπεράσεις τα όριά σου  και στο τέλος θα είσαι κάπου μόνος, ξεχασμένος σε χωράφια χωρίς όρια, μακριά από το σπίτι σου, χωρίς τη δύναμη να τρέξεις πίσω. όχι,  δεν είναι κάθε μέρα μια νέα αρχή -  κάθε μέρα είνα...

οι άνθρωποι δεν αλλάζουν  διατηρούμε ένα γενικό κορμό εαυτού και κάθε δευτερόλεπτο φερόμαστε αλλιώς ανάλογα με τη στιγμή. η στιγμή μπορεί να είναι μόνο δική μας, και κανείς να μη δει πώς αλλάζουμε και πως ξαφνικά είμαστε ένας άλλος. η στιγμή μπορεί να είναι κοινή, και οι άνθρωποι που πέρνουν μέρος σε αυτή να τρομάζουν όσο εξελισσόμαστε. εκτός αν είσαι από τους λίγους ανθρώπους  που πετυχαίνουν να δείχνουν κάθε τους πτυχή  στο δευτερόλεπτο με πλήρη ειλικρίνια. και αφού δεν αλλάζει κανείς, σε τι ελπίζουμε σε κάθε νέα σχέση μας -  ότι θα κάνουμε κάτι αλλιώς. και αφού είμαστε ένα συνεχόμενα, γιατί ελπίζουμε ότι η σχέση μας με κάποιον μπορέι να αλλάξει; τίποτα δεν αλλάζει, απλά το τέλος καθυστερείς -  καθυστερείς τη στιγμή που απλά δε θα μπορείς  να ελέγξεις τη δική σου αντίδραση. Δεν είναι ελπίδα ότι κάτι θα αλλάξει όμως, είναι ο δίκος σου χαρακτήρας -  η υπομονή που πάντα δείχνεις σε κάθε αποτυχία ...

κι είναι η ζωή έτσι μικρή  μικρή κ γρήγορα να την αφήνεις να χάνεται  να φεύγει δίπλα σου και  εσύ απλά να τη βλέπεις σαν εικόνες που τρέχουν μπροστά σου σαν σινεμά. να συγκινείσαι σε κάθε νέα εικόνα κι όμως να νιώθεις για λίγα δευτερόλεπτα. και αν τόσο νέος ζεις σαν τόσο γέρος, όταν θα είσαι γέρος τι θα ζεις; και αν η ζωή σε βαρεθεί,  σε εγκαταλείψει  και τελικά μείνεις χωρίς πνοές άλλες; ίσως τελικά σε παρατήσει το τώρα, το αύριο, το μετά και το σήμερα ξαφνικά γίνει το για πάντα -  και εσύ καθηλωμένος σε μια θέση στατικός, μουντός, μονόχρωμος να απολαμβάνεις μόνο ότι έρχεται μπροστά σου. Είναι όλα ένα κυνήγι -  η αγάπη, οι φίλοι, ο έρωτας, η οικογένεια -  και εσύ δεν τρέχεις παρά μόνο για να μοιάζει ότι τρέχεις. Όλους τους ξεγελάς, ακόμα και τον εαυτό σου -  όμως τρέχεις σε έναν διάδρομο, ένα στατικό επί τόπου κινούμενο κορδόνι  έτοιμο να σπάσει μόλις το δοκιμάσεις. Και πόσο φοβάσαι να πέσεις στο κενό...

λοιπόν απορώ, κάθε μέρα άνθρωποι μπαίνουν  και βγαίνουν  στη ζωή μας. κάποιοι μένουν, κάποιοι διαλύουν κάποιοι αντέχουν κ κάποιοι εξαφανίζονται. συναισθήματα όλοι σου γεμίζουν, μικρά μεγάλα όμορφα άσχημα μόνιμα ή πεπερασμένα, έτοιμα να αλλάξουν. με κάποιους μένεις για μια ζωή, και αγαπάς και αγαπιέσαι -  αλλά εκείνοι που μόνο αγαπάς ή εκείνοι που φεύγουν μακριά σου; έχεις νιώσει ποτέ πώς είναι  να αγαπάς κάποιον που δε σε αγαπά, κάποιον που η πνοή του είναι κ δική σου και η ανάσα του δίνει ανάσα στη ζωή σου,  ενώ εκείνος διαλύει τον εαυτό σου  σε κάθε ανάσα. Έτσι όπως παίρνεις τη ζωή, έτσι και να τη χάνεις  και κάθε δάκρυ σου μικρό κ μεγάλο, χάδι στον εγωισμό του. έχεις νιώσει ποτέ πώς είναι  να αγαπάς κάποιον που δεν είναι δίπλα σου; κάποιον που έφυγε πριν τον χορτάσεις, ενώ εσύ έχτιζες μια ζωή με αυτόν μέσα. Έτσι όπως εσύ φτιάχνεις, όλα ξαφνικά μέσα σου να χάνονται; και απορώ λοιπον, πώς είναι να αγαπάς χωρ...