αυτοκριτική των σχέσεων

κάθεσαι μια μέρα,
στην ησυχία και την μοναξιά σου
και απορείς και μετράς
τη ζωή σου.
κανείς δεν είναι δίκαιος κριτής του εαυτού του,
αλλά σωστότερος άνθρωπος να μας κρίνει
δεν υπάρχει.
και σκέφτεσαι τους ανθρώπους
που σε γεμίζουν αγάπη
και τους ανθρώπους που επιλέγεις
να κρατάς δίπλα σου από το χέρι.

οικογένεια - φίλοι - εραστής

σίγουρα λάθη κάνουν όλοι
και μετράνε και οι δυο πλευρές σε κάθε διαμάχη
και σε κάθε αγάπη
και οι 2 πλευρές δίνουν.
Αλλά τον άλλο
μόνο αυτός μπορεί να τον κρίνει,
εσύ σκέψου για σένα -
τι έκανες,
αλλά κυρίως τι δεν έδωσες και τι δεν έκανες;

οικογένεια,
αυτοί οι λίγοι άνθρωποι που σε δένουν δεσμοί
- όχι μόνο αίματος -
αλλά δεσμοί αιώνιας αγάπης και εκτίμησης.
Θα πληγώνετε πάντα ο ένας τον άλλο,
αλλά ποτέ δε θα χωρίζετε -
γιατί ο δεσμός της αγάπης αυτής δεν σπάει.
Δε σπάει ακόμα και αν φύγεις, αν πεθάνεις, αν γίνεις αέρας.
Αλλά ποτέ δεν εκτιμάς αυτή τη σχέση,
πάντα την καπηλεύεσαι
ή την καπηλεύονται οι άλλοι -
εσύ εσένα όμως κρίνε.
Αγάπα τους όποτε μπορείς,
όποτε θέλεις,
τις άλλες στιγμές απλά θα καταλάβουν,
όπως και εσύ.

φίλοι,
ακόμα πιο λίγοι, ακόμα πιο σπάνιοι, ακόμα πιο μοναδικοί
- η οικογένεια που επιλέγεις -
λίγοι άνθρωποι που δε σας ενώνει τίποτα εκτός
από μια περίεργη εξάρτηση επικοινωνίας.
Δεν είναι αιώνιοι, αλλά κάποιοι θα μείνουν για πάντα εκεί,
άλλοι θα έρθουν -
θα σου δώσουν την παράστασή τους και θα φύγουν,
άλλοι θα έρθουν -
και θα στιγματίσετε τη ζωή ο ένας του άλλου.
Ίσως η πιο περίεργη αγάπη,
δεν εξυπηρετεί κανένα ένστικτο,
εκτός από αυτό της προστασίας εντός της κοινωνίας -
αλλά τους επιλέγεις μέσα σε απέραντο πλήθος,
τους ξεχωρίζεις.
Μυστήριο.

εραστής,
ο ένας άνθρωπος που η ζωή του σου δίνει πνοή.
Θα έρθει πολλές φορές σε διαφορετικές μορφές,
μέχρι να έρθει όπως ακριβώς χρειάζεστε
ο ένας τον άλλο.
Όταν έρθει όμως εκείνος ο ένας,
θα φτιάξετε μια αγάπη ικανή να αλώσει το σύμπαν.
Αυτή την αγάπη να την πιστεύεις, να τη βιώνεις, να τη φροντίζεις.
Είναι ο άνθρωπος ο ένας, όπως και εσύ για αυτόν,
που τα μάτια σου, τα χέρια σου, εσύ είναι
ένα δωμάτιο πλασμένο με την ηρεμία σου.
Και σε αυτή την αγάπη να δίνεις χώρο και χρόνο,
αέρα να ανασαίνει,
να μη φοβάσαι ότι θα φύγει.
Ο θάνατός όλων, και της αγάπης,
έρχεται όταν πάψει το οξυγόνο να μπαίνει σε κάθε πόρο μας.

μέτρα λοιπόν τις λέξεις σου,
άκου τον εαυτό σου πριν μιλήσει
και να θυμάσαι τον εαυτό σου να τον αγαπάς -
γιατί αν εσύ δε γεμίζεις αγάπη τη ζωή σου,
γιατί κάποιος άλλος να έρθει να επωμιστεί το βάρος σου;

Σία*