λευκό κενό, απουσία ζωής

κι είναι η ζωή έτσι μικρή 
μικρή κ γρήγορα να την αφήνεις να χάνεται 
να φεύγει δίπλα σου και 
εσύ απλά να τη βλέπεις σαν εικόνες που τρέχουν
μπροστά σου σαν σινεμά.
να συγκινείσαι σε κάθε νέα εικόνα
κι όμως να νιώθεις για λίγα δευτερόλεπτα.
και αν τόσο νέος ζεις σαν τόσο γέρος,
όταν θα είσαι γέρος τι θα ζεις;
και αν η ζωή σε βαρεθεί, 
σε εγκαταλείψει 
και τελικά μείνεις χωρίς πνοές άλλες;
ίσως τελικά σε παρατήσει
το τώρα,
το αύριο,
το μετά
και το σήμερα ξαφνικά γίνει το για πάντα - 
και εσύ καθηλωμένος σε μια θέση
στατικός,
μουντός,
μονόχρωμος
να απολαμβάνεις μόνο ότι έρχεται μπροστά σου.

Είναι όλα ένα κυνήγι - 
η αγάπη,
οι φίλοι,
ο έρωτας,
η οικογένεια - 
και εσύ δεν τρέχεις παρά μόνο για να μοιάζει ότι τρέχεις.
Όλους τους ξεγελάς,
ακόμα και τον εαυτό σου - 
όμως τρέχεις σε έναν διάδρομο,
ένα στατικό επί τόπου κινούμενο κορδόνι 
έτοιμο να σπάσει μόλις το δοκιμάσεις.
Και πόσο φοβάσαι να πέσεις στο κενό,
πόσο φοβάσαι να χτυπήσει η καρδιά σου γρήγορα,
πόσο φοβάσαι να ζήσεις εκείνη τη στιγμή -
που όλη η ζωή θα περάσει μπροστά σου καθώς να πέφτεις
γιατί, ξέρεις, ότι τίποτα δε θα δεις σαν εικόνα μπροστά σου.
Οι στιγμές σου αυτές καθώ πέφτεις,
και θα μοιάζουν θάνατος πριν ακουμπήσεις το δίχτυ,
θα δείξουν όσα έζησες 
και εσύ όμως δε θα έχεις ζήσει τίποτα - 
αυτό φοβάσαι, 
ότι μπροστά σου θα περάσει το κενό,
το λευκό κενό,
η απουσία ζωής.

Σία*