stardusting

δεν πιστεύω στις αποφάσεις και τις αλλαγές που σε κάθε Πρωτοχρονιά  ανακοινώνουμε στους εαυτούς μας. Είναι ένας τρόπος να ξεγελιόμαστε, ότι ίσως κάτι πάνω μας τελικά πολεμήσει και αλλάξουμε ό,τι δε μας αρέσει. Αλλά μη γελιέστε, ό,τι είμαστε δυστυχώς το αγαπάμε ίσως είναι αρρωστημένο -  αλλά κανείς δε με αγαπά περισσότερο από εμένα και με αγαπώ όπως είμαι. Αμφιβάλλω ότι εντέλει αλλάζουμε αυτό που είμαστε, ίσως βελτιώσουμε κάτι, αλλά μόνο αλλαγές που θα μας ωφελήσουν και θα μας φέρουν κάποιο μικρό ή μεγάλο κέρδος. Πιστεύω όμως στο "ευχαριστώ" σε όλους αυτούς που ήταν εκεί όταν τους χρειάστηκες και το ζήτησες, αλλά κυρίως όταν τους χρειάστηκες και δεν είχες δύναμη να το ζητήσεις. Ευχαριστώ, που με έκανες αυτή που είμαι, που μου θυμίζεις ποια έχω γίνει, που μου μαθαίνετε την αγάπη, που είσαι σκληρή και όμορφη, που πάντα πιστεύεις στο καλύτερο, που είσαι η καλοσύνη, που είσαι δίνεσαι σε ό,τι θέλεις, που μας χαρίζετε αγάπη, που με κάνετε δυνατή, που...

ξέρεις τι σημαίνει να ψάχνεις; γενικά όχι να ψάχνεις, για να βρεις, αλλά να ψάχνεις έτσι για το παιχνίδι. Κάτι να γεμίζεις τις ώρες σου. Συνέχεια να καταλήγεις σε φιλοσοφίες, διδάγματα και τελικά η ζωή σου να συνεχίζει ίδια. Λες και βρήκες το αγαπημένο σου τραγούδι, το βάζεις σε επανάληψη και από ένα σημείο κ μετά απλά έχεις σταματήσει. Και μολις ξαφνικά γυρίσεις το κεφάλι, ακούς μια μελωδία, χαμογελάς και συνεχίζεις να ζεις σε έναν λήθαργο. Και άραγε τι έψαχνες όταν πατούσες την επανάληψη; Μια εφήμερη επανάληψη αυτής της ωραίας αίσθησης που είχες όταν την πρωτοένιωσες; Και έτσι τελικά δεν κάνουμε στη ζωή μας; Συνέχεια βρίσκουμε αισθήματα όμορφα ή άσχημα που ανεβάζουν την αδρεναλινη μας και μας δίνουν κάτι. Και ψάχνουμε φθηνές αντιγραφές να τα ξανανιώσουμε αλλά μια αντιγραφή, είναι μια απομίμηση. Κανένας δε μπορεί να αντικαταστήσει ό,τι γνήσιο ένιωσες είδες. Ζητάμε έτσι από ό,τι μας περικυκλώνει, να μας αναβιώνει συναισθήματα που μας προκάλεσαν άλλοι άλλα ...

Ένα ολόκληρο μισό χωρίς εσένα και όσο και να είναι, μισό/ολόκληρο/πολύ/λίγο είναι χωρίς εσένα και ό,τι είναι χωρίς εσένα είναι απλά λειψό. Και τώρα έρχεται η δική μου Πρωτοχρονιά  και θα σβήσω τα κεράκια χωρίς εσένα. Και είναι τόσο περίεργο, να μη νιώθεις την παρουσία ενός εγώ σου εδώ δίπλα σου, να λείπει από δίπλα σου  όλο αυτό που σε έκανε άνθρωπο. Ξέρεις όμως πως είσαι μια συνέχεια, ένα ολόκληρο μισό και εσύ. Οι άνθρωποι φεύγουν, οι άνθρωποι μεγαλώνουν, οι άνθρωποι αλλάζουν, τα πάντα κινούνται. Τελικά κανείς δε χάνεται, κάθε μας ανάσα αφήνει ένα μικρό χνώτο πάνω στη ζεστασιά ενός άλλου ανθρώπου.  Και έμεινα να γεμίζω τα μισά, να είμαι ένα μισό και να μεγαλώνω για να γίνω ένα ολόκληρο. Το μέλλον μας είναι ασαφές, αλλά οι ανάσες που άφησαν όλοι εκείνοι που έφυγαν πριν από εμάς, ζεσταίνουν τον κόσμο, γεμίζουν οξυγόνο τα πάντα, και τα όνειρά τους σύννεφα με ουράνια τόξα  χωρίς ιδιοκτήτες να πλανώνονται. Σία*

Σε ένα σημείο σκοτεινό που κανένα χέρι και καμιά φωνή δε φτάνουν, σε μια τρύπα που με τα χέρια σου μεγάλωσες κρυμμένος από όλο τον κόσμο και μόνο η φωνή σου να ακούγεται πια και αυτή όμως όσο κατεβαίνεις να χάνεται και ο δρόμος για να γυρίσεις, τόσο σκοτεινός δε θα μπορέσεις να τον περπατήσεις, ίσως χρειαστεί να κατέβεις στα γόνατα, να ψηλαφίζεις και να σέρνεσαι, σιγά και αργά, αν πας γρήγορα θα χτυπήσεις. Η βρωμιά από τα γόνατά σου θα ξεπλυθεί, αλλά οι πληγές θα αφήσουν σημάδια. Αξίζει να βγεις όμως να δούνε όλοι ότι δεν άλλαξες, θα δεις εσύ ότι είσαι ο ίδιος, μπορεί να έχασες τα ζωντανά σου χρώματα, αλλά ο ήλιος θα σου τα ξαναγεμίσει. Μπορεί να σε ξέχασαν, αλλά θα ανασάνεις δίπλα τους δυνατά μπορεί να είχες χαθεί αλλά φώναζες να μείνεις εκεί και μας δε χάνονται. καθρέφτης.αντανάκλαση. Σία*

Είναι μερικές ώρες που απορείς με πόσα πράγματα μπορεί να γεμίζει η ζωή σου και πού βάζουμε ένα όριο, στο ποιους αγαπάμε, ποιοι είναι φίλοι μας  και ποιοι δε μας είναι απαραίτητοι. Η ζωή είναι γεμάτη ανθρώπους, κάθε μέρα βλέπεις άπειρους, μιλάς με λιγότερους και θυμάσαι ελάχιστους. Τη στιγμή εκείνη που θα χάσεις έναν, έναν από τους ελάχιστους για τους οποίους θα έδινες  τα πάντα, εκείνη τη στιγμή ξέρεις λοιπόν τα όριά σου. Ίσως όχι άμεσα, γιατί όταν αποκολλάται ένα κομμάτι σου, ο πόνος σε τυφλώνει και χάνεις κάθε μια από τις αισθήσεις σου. Εγώ ίσως ακόμα να μην ακούω. Ξέρεις ότι η ζωή σου, είναι ένα μακρύ μακρύ ταξίδι -  και μην ακούς αυτούς που λένε ότι είναι μόνο μια στιγμή. Για εσένα είναι αιώνας, και κάθε δευτερόλεπτο μοιάζει μικρό ή μεγάλο ανάλογα με τη δική σου ματιά. Και σε αυτή την αιωνιότητα, λίγοι άνθρωποι χωράνε. Μια οικογένεια -  κανονική κ ευρύτερη -  και λίγοι φίλοι. Γιατί την αιωνιό...

να ξυπνάω μέσα στη νύχτα και δίπλα μου να νιώθω το σώμα σου ζεστό και δικό μου, σαν ένα κομμάτι μου. να κυλάει η νύχτα δίπλα σου και όταν νιώθω μόνη να σε αγγίζω και να γίνεσαι δικός μου γιατί μόνο έτσι δε θα βλέπω εφιάλτες. να ξημερώνει ο ήλιος και εγώ να έχω εσένα για μαξιλάρι κάτι να δροσίζει το σώμα μου σε μια κόλαση ζωή. να ετοιμάζεσαι να φύγεις και να μην τον νοιάζει τίποτα, απλά ότι ανήκετε ο ένας στον άλλο, ήσουν έτοιμη, θα ξαναετοιμαστείς. να είναι μακριά σου όλη μέρα και όμως αν βρείτε ευκαιρία, να κρύβεστε σε μικρούς δρόμους λες και ο κόσμος κλείνεται μόνο σε εσάς. να γυρνάω σπίτι, από μια μέρα εφιάλτη και ένα σου χάδι, κοντινά τα σώματά μας να είναι 10 ώρες ύπνος, απογευματινό στην αγκαλιά σου. να κοιμάμαι δίπλα σου, γιατί έτσι θέλεις και όμως δε θέλω, και κανείς να μην ξέρει πόσο ανάγκη έχουμε να μισούμε ο ένας τον άλλο τόσο, που να λατρευόμαστε. έλα να μπλέξουμε τα μπούτια μας, να ξυπνήσουμε γόρδιος δεσμός. Σία*

δε θέλω να σας χαλάσω την ουτοπία, αλλά η ζωή είναι νόμοι και κανόνες, όλα τα άλλα είναι δημιουργήματα της φαντασίας μας, για να νιώθουμε ότι έχουμε εμείς το πάνω χέρι και όχι οι νόμοι. Είναι νόμος πώς θα γεννηθείς, το είδος αναπαράγεται, σε μια ένωση που ορίζει η φύση -  και απλά υπάρχεις. Είναι νόμος πώς θα ζήσεις όσο το σώμα σου αντέχει. Είναι φύση ότι θα γεμίσεις τη ζωή σου με άλλους, άλλους σαν εσένα, γιατί είμαστε κοινωνικά όντα -  άτομα μαθημένα στην εξαρτώμενη επιβίωση, γιατί κανένας μας δεν είναι αυτάρκης. Είναι φύση να επιζητάς την ευτυχία, νιώθεις ότι τη δημιουργείς και ότι έρχεται, αλλά είναι κανόνας  η νίκη του δυνατότερου. Είναι νόμος πως θα πεθάνεις, γιατί το σώμα σου χάνεται, εξαφανίζεται μέσα στο χρόνο καθώς μεγαλώνεις. Όλα τα άλλα που χρωματίζουν τους νόμους, η πίστη η ευτυχία η αγάπη το μίσος ο πόνος είναι η ανάγκη μας να κυνηγάμε τη ζωή και να την εξουσιάζουμε. Μια παραίσθηση ότι κάτι πετυχαίνουμε, ότι κάπως επηρεάζου...