είμαι βροχή

Είμαστε σαν την βροχή, 

αέρας - βάρος - νερό και ξανά κύκλος.

Γεμίζουμε το σύμπαν με την παρουσία μας,

νιώθουμε ότι όλα είμαστε εμείς. 

Και τελικά είμαστε ένα απλό στοιχείο της φύσης

που αναλώνεται κάθε δευτερόλεπτο, 

απλά για να δίνει ζωή σε όλα τα άλλα.

Υπάρχουμε για να υπάρξει η συνέχειά μας.

Πόσο μάταιο κ πόσο βαρυσήμαντο ταυτόχρονα;

Και όπως και η βροχή, αγγίζουμε τα πάντα

κλείνουμε κενά, παρασέρνουμε στο διάβα μας, 

τραβάμε τα αντικείμενα μακριά από τη θέση τους.

Είμαστε χείμαρρος όχι απλή βροχή.

Ψάχνουμε τη θέση μας σε έναν κόσμο 

που δίνουμε ζωή, αλλά δεν είμαστε κομμάτι του.

Γυρνάμε συνέχεια με άλλες μορφές, 

άλλες συνήθειες και άλλες ανάγκες, 

ψάχνοντας πού ανήκουμε - 

κι όμως ποτέ δε βρίσκουμε τίποτα δικό μας 

και φεύγουμε πίσω.

Κάθε μας κύτταρο είναι μια νέα ζωή,

και κάθε μας ανάσα είναι μια νέα αρχή 

κ όμως αυτός ο κόσμος μας υποδέχεται σαν φιλοξενούμενους,

όχι σαν συγκάτοικούς του.

Και στο τέλος φεύγουμε και πού ακριβώς πάμε,

κανείς δεν ξέρει.

Βέβαια τέλος δεν υπάρχει,

γυρνάμε πίσω κάπως αλλιώς - πιο ανάλαφροι, κάπου πιο μακριά,

αλλά γυρνάμε.

Σία*