stardusting

Οι παρόντες  ανίκητος  προστάτιδα  μάλαμα  πιστός  ζεστασιά ρεαλιστής  αγάπη  δάσκαλος  καρδιά  αληθινή   τίμιος  ευαίσθητος  διάνοια  Και οι απόντες  ευγενής  οξυδέρκεια παθιασμένη  αθώα  Κομμάτια παζλ, από πολλές εικόνες σπασμένα, που ενώνονται είτε στο σήμερα, είτε στο αύριο, είτε στο χθες και γίνονται εύκολα πάλι ένα. Σία*

Τουβλάκια είμαστε όλοι μας,  χτισμένα το ένα πάνω στο άλλο, άλλες φορές ίσια κι άλλα προεξέχουν, και πολλές κουνιόμαστε απαλά, σαν τους ουρανοξύστες  που σκίζουν τον ουρανό.  Και όσο μεγαλώνουμε,  σιγά σιγά παύουμε να βλέπουμε  όλα τα κομμάτια μας,  θεωρούμε τις βάσεις μας σταθερές,  πιστεύουμε ότι πάντα θα είναι εκεί. Και ξαφνικά μια μέρα  έτσι απλά χωρίς καμία ειδοποίηση,  το σώμα μας αρχίζει να κουνιέται,  κομμάτια του να πέφτουν -  πλευρές του να σπαράζουν.  Αυτή είναι η απώλεια,  κι όχι πιο κοντά στη ρίζα σου είναι, τόσο περισσότερο χάνεις την ισορροπία σου.  Κρατιέσαι, αντέχεις, δεν πέφτεις. Σε κρατάνε όρθιο πολλά πράγματα, αλλά πάντα θα είσαι χωρίς εκείνο το ένα  που σε έκανε να στηρίζεσαι γερά στη γη,  εκείνο το ένα που θα άλλαζε τον ρου του για σένα.  Για τον μπαμπά μου, που μου λείπει κάθε μέρα, κι ακόμα τον νοσταλγώ.  Νόστος και άλγος.  Σία*  

όλοι εμείς που φέτος χάσαμε λίγο κίνητρο, όλοι εμείς που τα χαμόγελά μας ήταν πιο λίγα  πιο ήσυχα  και πιο μοναχικά,  όλοι εμείς που δεν αγκαλιάσαμε  και δεν αγκαλιαστήκαμε φέτος, δε νιώσαμε το χρόνο πραγματικά να περνάει  και ο χρόνος έμοιασε να παύει την ύπαρξή μας και οι μέρες να είναι ίδιες,  ας κάνουμε μια ευχή  πάντα να ανοίγουμε τα μάτια  και να βλέπουμε τον ήλιο στον κόσμο έξω κάποια στιγμή όλα πάνε καλά,  κι αν ακόμα δεν το βλέπουμε ή δεν το νιώθουμε,  έρχεται η μέρα που όλα ξαφνικά φτιάχνουν και το κίνητρό μας γυρνάει πίσω,  τα χαμογελά μας πάλι γίνονται πολλά και ζεστά που είναι τόσο δυνατά γιατί είμαστε μαζί,  και οι αγκαλιές ξαναγίνονται αληθινές και οι μέρες περνάνε γεμάτες υπέροχες στιγμές.  ευχή λοιπόν,  γιατί όλα τα όμορφα που έρχονται να έρθουν γρήγορα και να μείνουν για πολύ.  Σία*

Νομίζω οι λέξεις που περιγράφουν τη χρονια που ζήσαμε  ο καθένας μόνος, ίσως και πιο μόνος από ποτέ -  είναι  βία  ρεαλισμός έκπληξη. Βία με ένα έτσι πρέπει, η ζωή απλά άλλαξε. Η ζωή για όλους μαζί, και για τον καθένα σαν μονάδα  είναι σε ένα νέο καμβά -  περίεργο, με λάθος σχήμα, σπασμένο σε μερικές γωνίες.  Παρόλο που η ζωή μας όλη είναι μια βία, από την ώρα που κάποιος μας τραβάει  από την ασφάλεια της μήτρας που ανήκουμε κι αναγκαζόμαστε να τεντώσουμε τα άκρα και να περπατήσουμε μόνοι, φοβήθηκα.  Ρεαλισμός κανείς μας δεν υπεράνθρωπος τελικά. Εκείνα όλα που είναι δεδομένα  σίγουρα σταθερά τελικά δεν είναι. Ο θάνατος σου θυμίζει ότι είσαι τελικά ένας μικρός γαλαξίας σε ένα αχανές σύμπαν,  δίπλα σε εκατομμύρια μαύρες τρύπες.  'Εκπληξη ότι τελικά τα καταφέρνουμε, κι ας φοβόμαστε και πονάμε. Είναι απίστευτα όμορφο το  πόσο εύκολα  προχωράμε παραπέρα, κι ας πέφτουμε σε κάθε βήμα. Υπήρξαν κι εκείνοι, που τελικά δε σηκώθη...

απλά μου λείπεις και απορώ αν ποτέ θα πάψεις να μου λείπεις, αν ποτέ η απουσία σου θα γίνει λογική ίσως ποτέ, ίσως κάποτε. Δεν ξέρω. απλά μου λείπεις και τελικά πότε δε θα καταλάβω γιατί δεν είσαι εδώ δεν ξέρω αν υπάρχει λόγος δεν υπάρχει, ξέρω τελικά. απλά μου λείπεις κι όσες φορές κι αν το πω θα ήθελα να είσαι εδώ μόνο να μου πεις ένα αστείο μόνο να γίνουμε όπως ήμασταν για λίγο. απλά μου λείπεις μου λείπουν όλα όλα εκείνα που ήσουν εσύ εκείνα που μόνο εσύ θα έκανες, κι έκανες τόσα πολλά κι όμορφα πράγματα. 'Ησουν τόσα πολλά και υπέροχα πράγματα. Στον μπαμπά μου, για τα 7 χρόνια που δεν είναι πια μαζί μου. Σία*

Ίσως είσαι μόνος  και νιώθεις να σφίγγουν όλα γύρω σου αέρας να μη μένει, σε έναν ωκεανό  γεμάτο τίποτα. Όμως να θυμάσαι πώς όλοι μαζί  είμαστε μόνοι. Όλοι μαζί προσπαθούμε  να μείνουμε μόνοι για να μπορούμε αύριο να ζήσουμε ξανά μαζί.  Ο ωκεανός ίσως είναι βαθύς ίσως τα νερά του μοιάζουν μαύρα και δε βλέπεις το τέλος όμως πάντα κάπου υπάρχει στεριά κι αν πρέπει να κολυμπήσεις για τη βρεις να το κάνεις. Θα κουραστείς Θα χάσεις τις δυνάμεις σου Θα σταματήσεις Θα ξαπλώσεις στο νερό, για να σε παρασύρει αυτό εκεί που ξέρει καλύτερα. Θα τη βρεις τη στεριά. Κι όταν τη βρεις, να κάτσεις λίγο, να αναλογιστείς πως επιβίωσες. Επιβίωσες γιατί πάλεψες, άντεξες και έδειξες υπομονή. Να κάτσεις λίγο να ανασάνεις, να κοιτάξεις τον ωκεανό και να καταλάβεις  πόση αξία έχει η ζωή σου, για να άντεξες να παλέψεις για αυτήν  μέσα σε έναν σκοτείνο ωκεανό. Έφτασες στη στεριά. Τώρα πρέπει να φτάσεις πίσω στον κόσμο σου. Δε σου υπόσχομαι ...

Πέρασαν 12 χρόνια από τότε που έγινα 18. Η ενηλικίωση. Και νιώθω σαν να ήταν αιώνες πριν, σε μια άλλη ζωή Ανέμελη. Στη δεκαετία που μόλις τελείωσε  θέλω να πω ένα μεγάλο  ΑΝΤΙΟ κι ένα μεγάλο ευχαριστώ. Στα δέκα χρόνια που μόλις έφυγαν - τα 20 -  πόνεσα γέλασα έχασα αγάπησα ερωτεύτηκα κέρδισα πέτυχα έζησα. Πολλά ακόμα και σήμερα δεν ήθελα να τα ζήσω, όπως το θάνατό σου μονάκριβέ μου. Πολλά όμως,  δεν ξέρω αν θα περάσει μια μέρα έστω, για τα οποία δεν ευχαριστώ τη ζωή  που μου τα έφερε ή που της τα έφερα. Τον άντρα που αγαπώ Το σκυλί μου που λατρεύω Τους φίλους μου, νέους και παλιούς, που απέκτησαν νέα θέση στη ζωή μου Την οικογένειά μου, που ξεχώρισε, μεγάλωσε και δυνάμωσε. Την οικογένειά μου τελικά, γιατί όλοι αυτοί, οικογένειά μου είναι, στα καλά και τα κακά, τα δύσκολα και τα εύκολα. Οι δεκαετία των 20 μου πήρε τον σημαντικότερο μου άνθρωπο όμως με ξαναγέννησε, μου έφερε στιγ...