Άλγος

Τουβλάκια είμαστε όλοι μας, 

χτισμένα το ένα πάνω στο άλλο,

άλλες φορές ίσια κι άλλα προεξέχουν,

και πολλές κουνιόμαστε

απαλά,

σαν τους ουρανοξύστες 

που σκίζουν τον ουρανό. 

Και όσο μεγαλώνουμε, 

σιγά σιγά παύουμε να βλέπουμε 

όλα τα κομμάτια μας, 

θεωρούμε τις βάσεις μας σταθερές, 

πιστεύουμε ότι πάντα θα είναι εκεί.

Και ξαφνικά μια μέρα 

έτσι απλά χωρίς καμία ειδοποίηση, 

το σώμα μας αρχίζει να κουνιέται, 

κομμάτια του να πέφτουν - 

πλευρές του να σπαράζουν. 

Αυτή είναι η απώλεια, 

κι όχι πιο κοντά στη ρίζα σου είναι,

τόσο περισσότερο χάνεις την ισορροπία σου. 

Κρατιέσαι, αντέχεις, δεν πέφτεις.

Σε κρατάνε όρθιο πολλά πράγματα,

αλλά πάντα θα είσαι χωρίς εκείνο το ένα 

που σε έκανε να στηρίζεσαι γερά στη γη, 

εκείνο το ένα που θα άλλαζε τον ρου του για σένα. 

Για τον μπαμπά μου,

που μου λείπει κάθε μέρα,

κι ακόμα τον νοσταλγώ. 

Νόστος και άλγος. 

Σία*