stardusting

Καμία ευτυχία στη ζωή μου, δεν συγκρίνεται με εκείνα τα ελάχιστα λεπτά, που τα κλειδιά σου αγγίζουν την πόρτα  και ξέρω πως σε λίγα λεπτά θα ξεπροβάλεις, θα σε κοιτάξω  και θα νιώσω πόσο πολύ μου έλειψε απλά να βρίσκομαι στην αγκαλιά σου  και να μυρίζω το λαιμό σου με τα χέρια σου γύρω από το σώμα μου. Δάκρυα γεμίζουν τα μάτια μου, στη σκέψη σου και μόνο. Σία*

Γυρνάς κάθε μέρα, γύρω από τον εαυτό σου, γύρω από τη ζωή σου, γύρω από τους ανθρώπους -  πάντα ψάχνοντας κάτι παραπάνω κάτι ακόμα να βρεις να γνωρίσεις. Ίσως κάτι παρέλειψες, κάτι να μην είδες, κάτι που ίσως αύριο σου δώσει κι άλλες γνώσεις -  κι άλλες πληροφορίες για ό,τι δεν ξέρεις. Γιατί αυτό θαρρείς τη ζωή σου, μια συνεχή αναζήτηση γνώσης για να γίνεις πιο έξυπνος, πιο μορφωμένος, πιο γρήγορος. Ξοδεύεις το χρόνο αναζητώντας κάτι παραπάνω, κάτι λίγο ακόμα.  Ίσως, λες, κάτι δεν είδα. Μάτια ανοιχτά συνέχεια γύρω σου,  μήπως κάτι σου διέφυγε που ξέρουν οι άλλοι. Αγχώνεσαι σαν να έρχεται το τέλος του κόσμου, και τελικά το μόνο τέλος που έρχεται, είναι το δικό σου -  και τελικά η δική σου περιστροφή το φέρνει πιο κοντά. Και συνεχίζεις κάθε μέρα να γυμνάζεις το σώμα σου, χωρίς το μυαλό σου τελικά να νιώθει κάτι νέο. Κι έτσι αποκτάς ένα σώμα  που πιστεύει ότι κάνει και έχει τα πάντα, κι ένα μυαλό που ...

Δεν ξέρω αν πρέπει ή όχι  να μου λείπεις. Είναι μεγάλος εγωισμός να πενθείς αιώνια. Δεν ησυχάζει η ψυχή, δεν προχωράει. Κι όμως η αγάπη είναι εγωιστική. Δεν μπορώ να το παλέψω.  Δεν θέλω να το αφήσω. Κάθε στιγμή που περνά,  σκέφτομαι τι στιγμές χάσαμε μαζί, τι στιγμές δεν θα ζήσω από σένα. Και μου λείπεις τόσο εσύ. Εσύ που μου έμαθες όλα όσα αγαπώ στη ζωή. Όλα όσα είμαι είναι δικά σου. Και είναι και εκείνος, ο μικρός άνθρωπος που έφτιαξες εσύ,  και δεν έζησε ούτε τα μισά μαζί σου, από όσα έζησα εγώ. Και προσπαθώ κάθε μέρα,  σε κάθε ήλιο που διανύει τον ουρανό, να του δείξω όλα όσα ξέρω από εσένα. Όλα όσα έχω μέσα μου  να τα περάσω σε αυτόν. Αυτόν που είσαι τόσο εσύ,  και όλη η αγάπη που έχω για αυτόν είναι όλη όση μου έδωσες εσύ. Περιμένω να δω  πώς θα κυλήσει η ζωή μας τελικά -  πώς θα είναι η ζωή χωρίς εσένα -  κι απορώ πώς θα ήταν μαζί σου. Δεν ξέρω αν αξίζει η απώλειά σου τα...

Κινούμαστε στη ζωή, αναζητώντας κάπου να ταιριάζουμε όχι με βάση τα κοινά, αλλά όπου νιώθουμε άνετα, όμορφα, ζεστά. Κολλάμε, ξεκολλάμε και πάμε πάλι  από την αρχή. Ίσως η ζωή να γίνεται όλο και πιο γρήγορη, και να μην κοιτάμε προσεκτικά πού κολλήσαμε, πώς ταιριάξαμε  και σε τι βρήκαμε την ομορφιά. Αλλά αν δεν δοκιμάσεις, δε γευθείς και δε ζήσεις τότε πώς θα ξέρεις  τι αγαπάς, τι μισείς και τι λατρεύεις;  Ίσως οι άνθρωποι αλλάζουμε  και οι εποχές μας κάνουν διαφορετικούς, λιγότερο συμπαθείς και περισσότερο επιρρεπείς  αλλά η ζωή είναι εδώ,  εδώ να την σεβόμαστε, εδώ να την χάνουμε και εδώ να τη ζούμε.  Δε θα μισήσω όσους με πλήγωσαν, ούτε θα λατρέψω όσους με αγάπησαν. Θα κρατήσω αυτά τα πολλά, που μου μαθαίνουν κάθε μέρα  και θα κάνω τη δύναμη που μου δίνουν, όπλο να ζω ό,τι νέο έρχεται στο κάθε μέρα. Δεν ξέρω τι προσφέρει η ζωή, ή αν προσφέρω εγώ κάτι στη ζωή -  φοβάμαι ότι ζω μάταια απλά για να υπάρχω. Αλ...

Είμαστε σαν την βροχή,  αέρας - βάρος - νερό και ξανά κύκλος. Γεμίζουμε το σύμπαν με την παρουσία μας, νιώθουμε ότι όλα είμαστε εμείς.  Και τελικά είμαστε ένα απλό στοιχείο της φύσης που αναλώνεται κάθε δευτερόλεπτο,  απλά για να δίνει ζωή σε όλα τα άλλα. Υπάρχουμε για να υπάρξει η συνέχειά μας. Πόσο μάταιο κ πόσο βαρυσήμαντο ταυτόχρονα; Και όπως και η βροχή, αγγίζουμε τα πάντα κλείνουμε κενά, παρασέρνουμε στο διάβα μας,  τραβάμε τα αντικείμενα μακριά από τη θέση τους. Είμαστε χείμαρρος όχι απλή βροχή. Ψάχνουμε τη θέση μας σε έναν κόσμο  που δίνουμε ζωή, αλλά δεν είμαστε κομμάτι του. Γυρνάμε συνέχεια με άλλες μορφές,  άλλες συνήθειες και άλλες ανάγκες,  ψάχνοντας πού ανήκουμε -  κι όμως ποτέ δε βρίσκουμε τίποτα δικό μας  και φεύγουμε πίσω. Κάθε μας κύτταρο είναι μια νέα ζωή, και κάθε μας ανάσα είναι μια νέα αρχή  κ όμως αυτός ο κόσμος μας υποδέχεται σαν φιλοξενούμενους, όχι σαν συγκάτ...

Η αγάπη είναι ένα φρούριο, σαν μια τεράστια μεμβράνη που μας κλείνει. Κανείς δε μπορεί να την σπάσει, παρά μόνο όποιος είναι μέσα -  η αγάπη μας δεσμεύει  και μας απελευθερώνει την ίδια στιγμή. Και προστατεύουμε όποιον είναι μέσα στο φρούριο ακόμα και από τους ίδιους τους συγκατοίκους. Δεν υπάρχουν πόρτες, έξοδοι  παρά μόνο παράθυρα, αυλές και ομορφιά -  πολύ απλά γιατί το καυσαέριο του κόσμου  δε μπορεί να εισβάλει πουθενά. Αν θέλεις να βγεις πρέπει απλά να ανέβεις στο πιο χαμηλό παράθυρο  και πηδάς κρατώντας την ανάσα σου βαθιά. Εννοείται θα χτυπήσεις -  αλλά η επιλογή είναι δική σου όπως και τα τραύματα. Μέσα στο φρούριο υπήρχαν όλα εκείνα  που σε κάνουν καλά,  εκεί έξω όμως πρέπει να παλέψεις μόνος σου. Εκεί έξω πρέπει να χτίσεις νέους κόσμους. Υπάρχουν και φρούρια που χρειάζεσαι διαφυγή, ζωές και κάστρα που απλά σαπίζουν και στο γκρέμισμα θα πατήσουν και εσένα -  αλλά μέσα σε μια όαση, γιατί να θέλεις να ...

κάθεσαι μια μέρα, στην ησυχία και την μοναξιά σου και απορείς και μετράς τη ζωή σου. κανείς δεν είναι δίκαιος κριτής του εαυτού του, αλλά σωστότερος άνθρωπος να μας κρίνει δεν υπάρχει. και σκέφτεσαι τους ανθρώπους που σε γεμίζουν αγάπη και τους ανθρώπους που επιλέγεις να κρατάς δίπλα σου από το χέρι. οικογένεια - φίλοι - εραστής σίγουρα λάθη κάνουν όλοι και μετράνε και οι δυο πλευρές σε κάθε διαμάχη και σε κάθε αγάπη και οι 2 πλευρές δίνουν. Αλλά τον άλλο μόνο αυτός μπορεί να τον κρίνει, εσύ σκέψου για σένα - τι έκανες, αλλά κυρίως τι δεν έδωσες και τι δεν έκανες; οικογένεια, αυτοί οι λίγοι άνθρωποι που σε δένουν δεσμοί - όχι μόνο αίματος - αλλά δεσμοί αιώνιας αγάπης και εκτίμησης. Θα πληγώνετε πάντα ο ένας τον άλλο, αλλά ποτέ δε θα χωρίζετε - γιατί ο δεσμός της αγάπης αυτής δεν σπάει. Δε σπάει ακόμα και αν φύγεις, αν πεθάνεις, αν γίνεις αέρας. Αλλά ποτέ δεν εκτιμάς αυτή τη σχέση, πάντα την καπηλεύεσαι ή την καπηλεύονται οι άλλοι - εσύ εσένα όμως κρί...