stardusting

Είναι λίγος ο χρόνος για να ψάχνεις κάθε μέρα απαντήσεις καλύτερα να ψάξεις ερωτήσεις - χάρτες θησαυρών Το νόημα της ζωής δεν υπάρχει, υπάρχουν μόνο οι στιγμές που περνάνε  και περνάν τόσο γρήγορα όταν το μυαλό σου είναι  ξεχασμένο,  κολλημένο, στατικό. Ο χρόνος είναι ένα σύνολο εικόνων, άλλες περνάνε και τις ξεχνάς σαν ανάσες και άλλες περνάνε και σε ξεχνάνε μέσα τους. Ψάξε όσα σε τραβάνε μέσα τους, όσα σε διαλύουν και σε κάνουν μικρά κομμάτια. Κανένα όλο δεν είναι άτμητο  και κανένας δεν είναι τέλειος. Ένα μεγάλο παζλ είμαστε όλοι, και κάθε μικρή στιγμή μας ξεκολλάμε και ξανακολλάμε από την αρχή. Και όταν η ζωή σου δεν είναι ποτέ η ίδια, γιατί εσύ να κρατάς το μυαλό σου; Είναι λίγος ο χρόνος για να ψάχνεις κάθε μέρα την πηγή του πόνου της ζωής της αιωνιότητας της ευτυχίας. Όλα σε κάνουν ό,τι είσαι, και κανέναν δεν είναι καλύτερο από το άλλο. Η μόνιμη ευτυχία σε κάνει αλαζόνα, η μονιμη δυστυχία σε κάνει απαισιόδοξο, μια ζωή χωρίς τέλος...

πιστεύω στα μέτρια, σε όλα όσα έχουν χώρο να γίνουν καλύτερα. Στο μικρό, σκοτεινό τους πάτο ψάχνουν τον τρόπο να ανέβουν. Μεγαλώνουν με αργό και σταθερό τρόπο, λίγος ήλιος και λίγο νερό  και μια μέρα  όταν όλοι έχουν ξεχάσει ξαφνικά ένα υπέροχο πλάσμα έχει εμφανιστεί. Μια γέννηση με μέτριο υπόβαθρο, θαύμα. πιστεύω στον πόνο, σε μια ζωή γεμάτη πληγές και γρατζουνιές. Κάθε γρατζουνιά  μια ουλή και μια ιστορία να σου θυμίζει ποιός είσαι και τι σε έκανε άνθρωπο. Χτύπημα μικρό ή μεγάλο,  δάκρυα πολλά ή λίγα,  αναμνήσεις που μπλοκάρουν το μυαλό. Κραδασμοί στο σώμα μου, ανάσα. πιστεύω στο κενό, μικρός χώρος που όλο και μεγαλώνει. Όλες εκείνες οι στιγμές που βλέπεις μόνο μαύρο και μόνο απώλεια. Απορίες συνέχεια, ένα αύριο χωρίς μέλλον και ένα παρόν άδειο. Και όμως, το κενό γεμίζει εύκολα, ελπίδα. η ζωή είναι ένα σύνολο ευκαιριών, και ακόμα και το μαύρο  μπορεί να γίνει λευκό. Το μόνο που χρειάζε...

γενικά ο χρόνος είναι κάτι πολύ περίεργο, είναι τόσο μακρύς, αλλά και τόσο σύντομος μαζί και φαίνεται να περνάει τόσο γρήγορα όταν έχει περάσει και τόσο αργά όταν τον ζεις. Απορώ μερικές φορές, θυμάμαι στιγμές που ήταν τόσο μακρυνές, αλλά κάθε λεπτομέρεια βολεύεται στο μυαλό μου, σαν να μη θέλει να φύγει από εκεί μέσα - και ό,τι έζησες είναι εσύ, αλλά είναι κάποια πράγματα που απλά ελπίζεις να μη συνέβαιναν. Τίποτα όμως δεν αλλάζει, γιατί παρόλο που βλέπουμε το χρόνο συνεχώς αλλιώτικο ό,τι πέρασε έγινε και ό,τι έρχεται θα γίνει. η ζωή μας χωρίζεται σε δυο κομμάτια, εώς εκεί που όλα κινούνταν χωρίς τα βασικά να αλλάζουν ξαφνικά σταματά και αρχίζει μια νέα ζωή, με περισσότερα ή λιγότερα. Συνήθως τα περισσότερα είναι συνέχεια και όχι διακοπή, ενώ όταν κάτι ή κάποιος φεύγει κόβεσαι. Ό,τι χάνεται, παίρνει μαζί του κ ένα κομμάτι σου - μικρό ή μεγάλο, χάνεις τον εαυτό σου όπως τον ήξερες και όπως τον αγαπούσες. Και τώρα τι έμεινε να αγαπάς, μικρή, λειψή και μερικέ...

δεν πιστεύω στις αποφάσεις και τις αλλαγές που σε κάθε Πρωτοχρονιά  ανακοινώνουμε στους εαυτούς μας. Είναι ένας τρόπος να ξεγελιόμαστε, ότι ίσως κάτι πάνω μας τελικά πολεμήσει και αλλάξουμε ό,τι δε μας αρέσει. Αλλά μη γελιέστε, ό,τι είμαστε δυστυχώς το αγαπάμε ίσως είναι αρρωστημένο -  αλλά κανείς δε με αγαπά περισσότερο από εμένα και με αγαπώ όπως είμαι. Αμφιβάλλω ότι εντέλει αλλάζουμε αυτό που είμαστε, ίσως βελτιώσουμε κάτι, αλλά μόνο αλλαγές που θα μας ωφελήσουν και θα μας φέρουν κάποιο μικρό ή μεγάλο κέρδος. Πιστεύω όμως στο "ευχαριστώ" σε όλους αυτούς που ήταν εκεί όταν τους χρειάστηκες και το ζήτησες, αλλά κυρίως όταν τους χρειάστηκες και δεν είχες δύναμη να το ζητήσεις. Ευχαριστώ, που με έκανες αυτή που είμαι, που μου θυμίζεις ποια έχω γίνει, που μου μαθαίνετε την αγάπη, που είσαι σκληρή και όμορφη, που πάντα πιστεύεις στο καλύτερο, που είσαι η καλοσύνη, που είσαι δίνεσαι σε ό,τι θέλεις, που μας χαρίζετε αγάπη, που με κάνετε δυνατή, που...

ξέρεις τι σημαίνει να ψάχνεις; γενικά όχι να ψάχνεις, για να βρεις, αλλά να ψάχνεις έτσι για το παιχνίδι. Κάτι να γεμίζεις τις ώρες σου. Συνέχεια να καταλήγεις σε φιλοσοφίες, διδάγματα και τελικά η ζωή σου να συνεχίζει ίδια. Λες και βρήκες το αγαπημένο σου τραγούδι, το βάζεις σε επανάληψη και από ένα σημείο κ μετά απλά έχεις σταματήσει. Και μολις ξαφνικά γυρίσεις το κεφάλι, ακούς μια μελωδία, χαμογελάς και συνεχίζεις να ζεις σε έναν λήθαργο. Και άραγε τι έψαχνες όταν πατούσες την επανάληψη; Μια εφήμερη επανάληψη αυτής της ωραίας αίσθησης που είχες όταν την πρωτοένιωσες; Και έτσι τελικά δεν κάνουμε στη ζωή μας; Συνέχεια βρίσκουμε αισθήματα όμορφα ή άσχημα που ανεβάζουν την αδρεναλινη μας και μας δίνουν κάτι. Και ψάχνουμε φθηνές αντιγραφές να τα ξανανιώσουμε αλλά μια αντιγραφή, είναι μια απομίμηση. Κανένας δε μπορεί να αντικαταστήσει ό,τι γνήσιο ένιωσες είδες. Ζητάμε έτσι από ό,τι μας περικυκλώνει, να μας αναβιώνει συναισθήματα που μας προκάλεσαν άλλοι άλλα ...

Ένα ολόκληρο μισό χωρίς εσένα και όσο και να είναι, μισό/ολόκληρο/πολύ/λίγο είναι χωρίς εσένα και ό,τι είναι χωρίς εσένα είναι απλά λειψό. Και τώρα έρχεται η δική μου Πρωτοχρονιά  και θα σβήσω τα κεράκια χωρίς εσένα. Και είναι τόσο περίεργο, να μη νιώθεις την παρουσία ενός εγώ σου εδώ δίπλα σου, να λείπει από δίπλα σου  όλο αυτό που σε έκανε άνθρωπο. Ξέρεις όμως πως είσαι μια συνέχεια, ένα ολόκληρο μισό και εσύ. Οι άνθρωποι φεύγουν, οι άνθρωποι μεγαλώνουν, οι άνθρωποι αλλάζουν, τα πάντα κινούνται. Τελικά κανείς δε χάνεται, κάθε μας ανάσα αφήνει ένα μικρό χνώτο πάνω στη ζεστασιά ενός άλλου ανθρώπου.  Και έμεινα να γεμίζω τα μισά, να είμαι ένα μισό και να μεγαλώνω για να γίνω ένα ολόκληρο. Το μέλλον μας είναι ασαφές, αλλά οι ανάσες που άφησαν όλοι εκείνοι που έφυγαν πριν από εμάς, ζεσταίνουν τον κόσμο, γεμίζουν οξυγόνο τα πάντα, και τα όνειρά τους σύννεφα με ουράνια τόξα  χωρίς ιδιοκτήτες να πλανώνονται. Σία*

Σε ένα σημείο σκοτεινό που κανένα χέρι και καμιά φωνή δε φτάνουν, σε μια τρύπα που με τα χέρια σου μεγάλωσες κρυμμένος από όλο τον κόσμο και μόνο η φωνή σου να ακούγεται πια και αυτή όμως όσο κατεβαίνεις να χάνεται και ο δρόμος για να γυρίσεις, τόσο σκοτεινός δε θα μπορέσεις να τον περπατήσεις, ίσως χρειαστεί να κατέβεις στα γόνατα, να ψηλαφίζεις και να σέρνεσαι, σιγά και αργά, αν πας γρήγορα θα χτυπήσεις. Η βρωμιά από τα γόνατά σου θα ξεπλυθεί, αλλά οι πληγές θα αφήσουν σημάδια. Αξίζει να βγεις όμως να δούνε όλοι ότι δεν άλλαξες, θα δεις εσύ ότι είσαι ο ίδιος, μπορεί να έχασες τα ζωντανά σου χρώματα, αλλά ο ήλιος θα σου τα ξαναγεμίσει. Μπορεί να σε ξέχασαν, αλλά θα ανασάνεις δίπλα τους δυνατά μπορεί να είχες χαθεί αλλά φώναζες να μείνεις εκεί και μας δε χάνονται. καθρέφτης.αντανάκλαση. Σία*