Γράμμα

Πλησιάζουν 6 χρόνια που έπαψες πια κοντά μου να είσαι

Κάθε χρόνος μοιάζει το ίδιο άδειος χωρίς εσένα

Δε θυμάμαι πια πόσα "αν ήταν ο μπαμπάς εδώ" έχω σκεφτεί

Δε θυμάμαι πια πόσες φορές τη μέρα θα πω 

"ο μπαμπάς μου κάνει" μετά θυμάμαι "έκανε" μετά νιώθω περίεργα "αυτό"

Ακόμα μου λείπεις στα μικρά και στα μεγάλα

Ακόμα γεμίζουν δάκρυα τα μάτια μου μόλις σε σκεφτώ

Ακόμα μου φαίνεται τόσο περίεργο που λείπεις από τη θέση σου,

στο τραπέζι

στις φωτογραφίες

στον καναπέ

στο σπίτι

στην ζωή μου.

Σου γράφω κάθε χρόνο

ελπίζοντας ότι κάπου η ιδέα σου ακόμα ζει

ελπίζοντας ότι με ακούς

Πολλές στιγμές στα 6 αυτά χρόνια έχω σκεφτεί,

Πως δε μπορεί,

αυτο που συνέβαινε, να μην είναι δική σου δουλειά

πως ό,τι καλό κι αναπάντεχο γίνεται

είσαι εσύ

Και πραγματικά πιστεύω

Πως ό,τι όμορφο συμβαίνει γύρω μου

είσαι εσύ

έχει λίγο από εσένα.

Πόσο εύκολα βγαίνουν οι λέξεις

όταν γράφω για την απουσία σου

Και πόσο δύσκολα έβγαιναν όλα

όταν ήσουν εδώ. 

Συγγνώμη.

Συγγνώμη που έχασα στιγμές

που πέταξα πολλές φορές την αγάπη σου

Πόσα συγγνώμη κι αγκαλιές σου χρωστάω;

Σ'αγαπώ.

Σ'ευχαριστώ.

6 χρόνια γεμάτα τόσους σταθμούς

που κάποια στιγμή ξέχασα να μετράω

κι όλες οι χαρές, αλλά και οι λύπες, να είσαι εσύ

Αν υπάρχει ένας κόσμος που σε έχει κρύψει μέσα του

είμαι σίγουρη ότι έχεις βρει μια χαραμάδα

και μας στέλνεις αγάπη και φως

Είμαι σίγουρη ότι κάπου είσαι

Από κάπου 

μεγαλώνεις την οικογένειά μας

φτιάχνεις νέες στιγμές στη ζωή μας

Απίστευτα χαμόγελα κι ευτυχία.

Σε ευχαριστώ για

το Δημήτρη

τη Λίκη

για τη ζωή μου όλη.

Σε ευχαριστώ για

την ευτυχία 

της Χριστίνας.

Σε ευχαριστώ που

έκανες το Νικήτα

Αυτόν που είναι.

Σε ευχαριστώ που

αγάπησες τη μαμά

και υπήρξανε

'Ολα αυτά.

6 χρόνια και τα δάκρυα γεμίζουνε τα μάτια μου.

Μου λείπεις.

Σία*