5 χρόνια - στα μικρά και στα μεγάλα, πιο πολύ μου λείπεις.

Η ζωή κυλάει,τόσο ανεπαίσθητα γύρω μας 

σαν το αέρα που περνάει από δίπλα σου, χωρίς να τον νιώσεις,

και μπαίνει στο μέσα σου, σαν κανένα εμπόδιο να μην υπάρχει.

Και τόσο γρήγορα περνάει κι ο χρόνος,

μέχρι να εισπνεύεις οξυγόνο, 

να ζήσεις λίγο ακόμα, 

έχουν όλα πια αλλάξει. 

Έτσι κυλάνε τα χρόνια μακριά σου 

- πέντε πλέον - 

εμείς και όλοι γύρω μας, αλλάζουμε. 

Και πόσο δύσκολα η ζωή συνεχίζεται, 

και πόσο πονάω που συνεχίζεται χωρίς εσένα, 

και πόσο μου λείπεις στα μικρά και στα μεγάλα. 

Όλα έρχονται και φεύγουν,

οι ζωές μας άλλαξαν τόσο,

τα πράγματα που σήμερα είναι γεγονός,

κάποτε θα ήταν σαν αστείο στα αυτιά μας. 

Τρία μικρά όνειρα ήμασταν, 

τρία μικρά ονειρά - δικά σου - ήμασταν, 

και πού να φανταζόσουν ότι θα γινόμασταν 

πραγματικότητες, πέρα από ό,τι ονειρεύτηκες,

και εσύ όμως δε θα ήσουν εκεί για να μας δεις.

Και πόση αγάπη έδωσες - μέσα από κάθε πόρο της καρδιάς σου - 

για να μπορώ να ζω 

ευτυχισμένη και 

- σχεδόν - 

ολόκληρη. 

Πόση αγάπη άφησες πίσω σου - μέσα σε εμάς - 

για να μπορεί η ζωή μας,

να είναι πάντα όμορφη και πάντα δυνατή.

Πόση πνοή δική σου έδωσες στη δική μας την ανάσα;

Πόσο μεγάλη,

ήταν τελικά η καρδιά σου, 

που από το βάρος της αγάπης 

δεν άντεξε.

Κατέρρευσε στο βάρος της.

Και μείναμε εμείς, χωρίς εσένα δίπλά μας,

αλλά με εσένα μέσα μας - οξυγόνο στις ανάσες μας, 

να ζήσουμε όσα εσύ δεν έκανες, 

να πάμε στα μέρη που δεν πρόλαβες να πας,

να αλλάξουμε ότι δεν βρήκες τρόπο να αλλάξεις,

να γίνουμε όλα όσα ήξερες ότι μπορούμε, 

να αφήσουμε πίσω μας κομμάτι σου, μέσα από τη δική μας συνέχεια

για να είναι ο κόσμος λίγο καλύτερος, 

λίγο πιο όμορφος - 

τόσο όμορφος όσο ήταν η ψυχή σου.

Για τον μπαμπά μου, 

που τόσο νωρίς μου έφυγε.

15.06.2013

Σία*