περίεργη μέρα

και όμως είναι από εκείνες τις στιγμές
που δε βλέπεις λύση σε τίποτα, και ξαφνικά όλα τα προβλήματα
εμφανίζονται μαζί.
και το πρόσωπό σου απλά μαυρίζει,
αναρωτιέσαι
πώς θα τα φτιάξω όλα αυτά?
πότε έγιναν όλα έτσι και φόρτωσα τόσα λάθη μαζί?


Ήταν κάποτε που είχες πει ότι τα λάθη σου είναι όλα δικά σου,
και τα αγαπάς,
παραδέξου όμως ότι αν μπορούσες,
θα έκανες ό,τι περνάει από το χέρι σου για να εξαφανιστούν.


αυτό που διαλύει τον κόσμο,
διαλύει και εσένα.
και το κουβαλάς τόσο καιρό, προσπαθείς 
σιγά σιγά να το διορθώσεις
και εκεί που έχει μικρύνει ξαφνικά σε ξαναδιαλύει.
Και το πρόβλημα είναι ότι εσύ το αφήνεις,
εσύ το επιλέγεις.


μετά είναι οι άνθρωποι,
και διαλέγεις περίεργα να φέρεσαι. 
Να χάνεσαι, να αφήνεσαι, να ξεχνάς - 
δεν ξεχνάς να αγαπήσεις, ξεχνάς να το δείξεις. 
και οι άνθρωποι αυτό ζητάνε, να τους σέβεσαι και να τους αγαπάς.
Εσύ τι κάνεις?


Είναι και όσα αμελείς, ενώ ξέρεις τι να περιμένεις
και αναρωτιέσαι γιατί κάνεις λάθη
ενώ ξέρεις ότι υπάρχουν συνέπειες.
Ίσως να μην υπάρξουν, αλλά όλα μοιάζουν ότι θα υπάρξουν.


Ποτέ δεν είχες ανοίξει τα μάτια σου σε τόσο σκοτάδι,
ποτέ δεν ένιωσες τόσο περίεργα - 
σαν όλα όσα έκανες τριγυρνάνε γύρω σου.
και ενώ ξέρεις ότι υπάρχει ελπίδα, και άνθρωποι να σε αγαπούν
δε σε νοιάζει.
γιατί σκέφτεσαι πως ό,τι κάνεις τους πληγώνει.


περίεργη μέρα,
και ξέρεις ότι δε φύγει.
αλλά επίσης ξέρεις πώς ότι δε σου αρέσει,
μπορείς να το αλλάξεις.
και ας πιστεύεις αυτή τη στιγμή
πως ο κόσμος καταρρέει,
πρέπει να βρεις τον τρόπο να το αλλάξεις.


ΣίαΣία*