stardusting

Στον καλύτερό μου φίλο Στην αγάπη μου Στον αληθινό έρωτα Σε εκείνον που έγινε το συν ένα μου, Σε έναν κόσμο γεμάτο μισούς ανθρώπους. Στις στιγμές που ζούμε μαζί αληθινά Στα γέλια που γεμίζουν τις μέρες μας Στις εντάσεις που μας αποκαλύπτουν Στα δάκρυα που μας ντύνουν. Για όλα εκείνα που κάθε μέρα κάνει για μένα Για όλα αυτά που προσφέρει στη ζωή μου  Για όλα αυτά που μου θυμίζει ότι αξίζουν  Για όλα εκείνα που παλεύει κάθε μέρα.  Σε όλα εκείνα που είμαστε μαζί,  που γελάμε και που κλαίμε μαζί,  που αγαπάμε και μισούμε μαζί,  που διαφωνούμε κι όμως μας ενώνουν.  Για όλα αυτά, από το σήμερα ως την αρχή μας και από το σήμερα ως το μέλλον μας,  γιορτάζω.  Σ

λείπεις να ζήσεις στιγμές κι αναμνήσεις,  που ποτέ δε θα περίμενες να υπάρξουν. λείπεις να κρατήσεις το χέρι  όλων μας  στις βαρβαρότητες που βλέπουμε.  Και σκέφτομαι πόσες ακόμα φορές θα πω ότι λείπεις,  θα σκεφτώ πόσο μου λείπεις  και θα νιώσω την καρδιά μου λίγο μικρότερο λίγο σκοτεινότερη,  λίγο πιο άδεια χωρίς εσένα. Εσένα που γέμιζες με ένα χαμόγελό σου  την καρδιά μου όλη.  Σία

Οι παρόντες  ανίκητος  προστάτιδα  μάλαμα  πιστός  ζεστασιά ρεαλιστής  αγάπη  δάσκαλος  καρδιά  αληθινή   τίμιος  ευαίσθητος  διάνοια  Και οι απόντες  ευγενής  οξυδέρκεια παθιασμένη  αθώα  Κομμάτια παζλ, από πολλές εικόνες σπασμένα, που ενώνονται είτε στο σήμερα, είτε στο αύριο, είτε στο χθες και γίνονται εύκολα πάλι ένα. Σία*

Τουβλάκια είμαστε όλοι μας,  χτισμένα το ένα πάνω στο άλλο, άλλες φορές ίσια κι άλλα προεξέχουν, και πολλές κουνιόμαστε απαλά, σαν τους ουρανοξύστες  που σκίζουν τον ουρανό.  Και όσο μεγαλώνουμε,  σιγά σιγά παύουμε να βλέπουμε  όλα τα κομμάτια μας,  θεωρούμε τις βάσεις μας σταθερές,  πιστεύουμε ότι πάντα θα είναι εκεί. Και ξαφνικά μια μέρα  έτσι απλά χωρίς καμία ειδοποίηση,  το σώμα μας αρχίζει να κουνιέται,  κομμάτια του να πέφτουν -  πλευρές του να σπαράζουν.  Αυτή είναι η απώλεια,  κι όχι πιο κοντά στη ρίζα σου είναι, τόσο περισσότερο χάνεις την ισορροπία σου.  Κρατιέσαι, αντέχεις, δεν πέφτεις. Σε κρατάνε όρθιο πολλά πράγματα, αλλά πάντα θα είσαι χωρίς εκείνο το ένα  που σε έκανε να στηρίζεσαι γερά στη γη,  εκείνο το ένα που θα άλλαζε τον ρου του για σένα.  Για τον μπαμπά μου, που μου λείπει κάθε μέρα, κι ακόμα τον νοσταλγώ.  Νόστος και άλγος.  Σία*  

όλοι εμείς που φέτος χάσαμε λίγο κίνητρο, όλοι εμείς που τα χαμόγελά μας ήταν πιο λίγα  πιο ήσυχα  και πιο μοναχικά,  όλοι εμείς που δεν αγκαλιάσαμε  και δεν αγκαλιαστήκαμε φέτος, δε νιώσαμε το χρόνο πραγματικά να περνάει  και ο χρόνος έμοιασε να παύει την ύπαρξή μας και οι μέρες να είναι ίδιες,  ας κάνουμε μια ευχή  πάντα να ανοίγουμε τα μάτια  και να βλέπουμε τον ήλιο στον κόσμο έξω κάποια στιγμή όλα πάνε καλά,  κι αν ακόμα δεν το βλέπουμε ή δεν το νιώθουμε,  έρχεται η μέρα που όλα ξαφνικά φτιάχνουν και το κίνητρό μας γυρνάει πίσω,  τα χαμογελά μας πάλι γίνονται πολλά και ζεστά που είναι τόσο δυνατά γιατί είμαστε μαζί,  και οι αγκαλιές ξαναγίνονται αληθινές και οι μέρες περνάνε γεμάτες υπέροχες στιγμές.  ευχή λοιπόν,  γιατί όλα τα όμορφα που έρχονται να έρθουν γρήγορα και να μείνουν για πολύ.  Σία*

Νομίζω οι λέξεις που περιγράφουν τη χρονια που ζήσαμε  ο καθένας μόνος, ίσως και πιο μόνος από ποτέ -  είναι  βία  ρεαλισμός έκπληξη. Βία με ένα έτσι πρέπει, η ζωή απλά άλλαξε. Η ζωή για όλους μαζί, και για τον καθένα σαν μονάδα  είναι σε ένα νέο καμβά -  περίεργο, με λάθος σχήμα, σπασμένο σε μερικές γωνίες.  Παρόλο που η ζωή μας όλη είναι μια βία, από την ώρα που κάποιος μας τραβάει  από την ασφάλεια της μήτρας που ανήκουμε κι αναγκαζόμαστε να τεντώσουμε τα άκρα και να περπατήσουμε μόνοι, φοβήθηκα.  Ρεαλισμός κανείς μας δεν υπεράνθρωπος τελικά. Εκείνα όλα που είναι δεδομένα  σίγουρα σταθερά τελικά δεν είναι. Ο θάνατος σου θυμίζει ότι είσαι τελικά ένας μικρός γαλαξίας σε ένα αχανές σύμπαν,  δίπλα σε εκατομμύρια μαύρες τρύπες.  'Εκπληξη ότι τελικά τα καταφέρνουμε, κι ας φοβόμαστε και πονάμε. Είναι απίστευτα όμορφο το  πόσο εύκολα  προχωράμε παραπέρα, κι ας πέφτουμε σε κάθε βήμα. Υπήρξαν κι εκείνοι, που τελικά δε σηκώθηκαν - που έμειναν κάτω.  Όμως όσοι προχώρησαν, στάθηκαν, ανέπνευσ