Ρίζα
Όσος χρόνος κι αν περάσει δεν αλλάζει ποτέ το συναίσθημα δε φεύγει ποτέ η θλίψη και δεν μειώνεται ποτέ πόσο σου λείπει. Και θυμάσαι το πόσο γελούσες, το πόσο αγαπάς και αγαπιόσουν, και . Και είναι κάποιες μέρες και στιγμές, τόσο στις χαρές, όσο και στα δύσκολα, που δε μπορείς να διαχειριστείς την απουσία. Είναι εκείνες οι μέρες που ταράσσουν τις ισορροπίες σου και νιώθεις ότι δεν ανήκεις κάπου ψάχνεις να βρεις τη σταθερά, ψάχνεις τις αξίες σου στη ρίζα τους και νιώθεις μετέωρος. Κι η ρίζα σου, βαθιά κάπου στην ψυχή σου μέσα, πάντα σου μιλάει. Πρώτη η φωνή αυτή θα σου πει μπράβο, και πρώτη θα σου πει ότι κάτι είναι λάθος. Το ένστικτο. Αυτή η φωνή που σου μιλάει, η φωνή εκείνη που την αλήθεια σου λέει, είναι η φωνή όσων σε έπλασαν και τώρα υπάρχουν μόνο μέσα σου. Η ρίζα μου Το φως στο σκοτάδι μου Ο μπαμπάς μου. 11 χρόνια χωρίς εσένα, κανείς όσο εσύ δε μου λείπει. Σία*